Υπάρχουν λέξεις στην ελληνική γλώσσα που δεν είναι δυνατό να εκφράσουν, με την προσθήκη ενός επιρρήματος ή ενός επιθέτου, μειωμένη ή αυξημένη την κατάσταση που περιγράφουν. Αλλες πάλι, δεν είναι δυνατό, όταν μάλιστα αυτές είναι επίθετα, να εκφράσουν σύγκριση, αφού το περιεχόμενό τους παραπέμπει σε μια κατάσταση που δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που δηλώνεται. Λέξεις, παραδείγματος χάριν, που εκφράζουν φυσική κατάσταση, ιδεολογία, μέγεθος, σε μια σωστή λειτουργία της γλώσσας ή δηλώνουν μια κατάσταση ή δεν τη δηλώνουν. Πολλές φορές ακούμε να λένε «αυτός είναι λίγο αριστερός» ή «πολύ δεξιός» ή «λίγο βαρύς» ή «πολύ τίμιος». Είναι λάθος αυτού του είδους οι εκφράσεις. Γιατί το «αριστερός», π.χ., είναι μια ιδιότητα που προσδιορίζεται από μια συγκεκριμένη ιδεολογία, που αφορά σε μια δεδομένη κοινωνική κατάσταση και που την αντιμετωπίζει με έναν και μοναδικό τρόπο. Κι αυτό σημαίνει πως η αντιμετώπισή του αυτή δεν μπορεί να αλλάζει ένταση ή μορφή, έκταση ή περιεχόμενο ανάλογα με την περίπτωση. Επομένως, ή είμαι αριστερός, άρα αντίπαλος μιας αστικής, ταξικής κοινωνίας ή όχι. Μέση τοποθέτηση δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει πρέπει να χαρακτηριστεί με άλλον τρόπο. Ο ψηλός έτσι κι αλλιώς είναι ψηλός, γιατί το ανάστημά του ξεπερνάει ένα συγκεκριμένο επίπεδο του μέτρου. Είναι λάθος, επομένως, να πούμε «δεν μπορείς να καθίσεις εδώ, γιατί, βλέπεις, είσαι και λίγο ψηλός». Ετσι και η γνωστή λαϊκή έκφραση «ολίγον έγκυος», διατυπώθηκε για να χαρακτηρίζει τις εκφράσεις εκείνες που προσπαθούν να μειώσουν ή να υπογραμμίσουν τις καταστάσεις που από τη φύση τους δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστούν ως λιγότερες ή περισσότερες από ό,τι είναι..

Φυσικά, θα μπορούσα να φέρω πολλά παραδείγματα, γιατί στην περίπτωση της απλής καθημερινής λαϊκής γλώσσας πολλές φορές συναντούμε αυτό το φαινόμενο, να προσαρμόζονται, δηλαδή, συγκεκριμένες εκφράσεις στην προσωπική μας εκφραστική διάθεση, κακοποιώντας έτσι την ίδια τη λειτουργία της γλώσσας, χωρίς, βέβαια, να ισχυρίζομαι πως αυτή είναι η μοναδική, καθημερινή κακοποίηση της νεοελληνικής γλώσσας. Ετσι, λοιπόν, τις τελευταίες μέρες ακούμε να κυκλοφορεί μια τέτοια επίσημη γλωσσική κακοποίηση. Κι αυτή είναι ο περίφημος χαρακτηρισμός του προτεινόμενου εκλογικού νόμου ως «αναλογικότερου». Μα ο όρος «αναλογικός» είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός που αποκαλύπτει μια μαθηματική ή γεωμετρική πράξη που διαμορφώνεται με βάση κάποιους συγκεκριμένους κανόνες. Αν τους παραβείς αυτούς, η πράξη σου είτε αυτή διαμορφώνει ένα σχήμα είτε ορίζει ένα αποτέλεσμα είτε, τέλος πάντων, κατανέμει μια ποσότητα προϊόντων π.χ., δεν μπορεί να είναι «αναλογική».

Ετσι, επομένως (και δεν μπορεί να υπάρχει αντίρρηση, γιατί αυτή δε στηρίζεται σε κανέναν κανόνα), ένας εκλογικός νόμος δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «αναλογικότερος». Οι μηχανισμοί κατανομής ψήφων, διαιρέσεων, μεθόδων ψηφοφορίας, κατάτμησης περιφερειών, ορισμού βουλευτών, το μόνο στόχο που έχουν είναι η «αναλογία». Αρα νομοθετούν τη νόθευση της λαϊκής εντολής. Εξάλλου, αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που το κείμενο ενός εκλογικού νόμου μόνο οι ειδικοί το κατανοούν. Ολοι οι άλλοι, απλώς το ερμηνεύουν, με βάση τη δική τους επιθυμία να το απορρίψουν ή να το αποδεχτούν. Κι αυτό έχει ένα βαθύ και επικίνδυνο αποτέλεσμα. Ο λαός να εκφράζει την κυρίαρχη βούλησή του, με έναν τρόπο που δεν τον καταλαβαίνει. Να μην καταλαβαίνει, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο αυτή η σημαντική βούλησή του θα κατατμηθεί και θα διανεμηθεί, ενισχύοντας ή αναιρώντας αποτελέσματα που ούτε καν τα φαντάζεται. Μετατρέποντας, έτσι, τις εκλογές σε ένα παιχνίδι ενός ανεξέλεγκτου, άρα επικίνδυνου, τζόγου και την κάλπη σε μια κακόφημη κληρωτίδα. Ο προτεινόμενος εκλογικός νόμος δεν μπορεί επομένως να είναι «αναλογικότερος», όπως μια γυναίκα δεν μπορεί να είναι «ολίγον έγκυος».