Πίσω από τις «δακρύβρεχτες» δηλώσεις και τις «ειλικρινείς» εξαγγελίες υπουργών μετά από κάθε μεγάλη καταστροφή, αναδεικνύεται ως βασικός παράγοντας για τη δασοπροστασία η κυρίαρχη πολιτική. Το αν δηλαδή ο δασικός πλούτος θεωρείται δημόσια περιουσία και διαφυλάττεται, ή αν εκλαμβάνεται ως άλλο ένα κερδοφόρο «αγαθό» που προωθείται στην ...ελεύθερη αγορά.

Το 1998 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διαχώρισε τη δασοπροστασία, αποσπώντας την καταστολή από τη Δασική Υπηρεσία (όπου έμεινε μόνο η πρόληψη) και αναθέτοντάς τη στην Πυροσβεστική, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων. Το Τμήμα Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος της Σχολής Γεωτεχνικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης είχε προειδοποιήσει τότε: «Η Πυροσβεστική δε διαθέτει την ανάλογη επιστημονική γνώση συμπεριφοράς των δασικών πυρκαγιών, γιατί δεν έχει γνώσεις δασικής οικολογίας, διαχείρισης και οικολογίας της φωτιάς, διαχείρισης δασών και φυσικού περιβάλλοντος, δασικής νομοθεσίας, τοπογραφίας. Παράλληλα δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει το βασικό παράγοντα των δασικών πυρκαγιών, την επικινδυνότητα». Επίσης, υπογράμμιζε ότι τα δάση είναι ενιαίοι χώροι, ο τρόπος διαχείρισής τους αδιάσπαστος και η Δασική Υπηρεσία διαθέτει την τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών.

Την... αδιαφορία της κυβέρνησης για όσα έλεγαν οι ειδικοί ακολούθησαν δύο τραγικές χρονιές για τα ελληνικά δάση: το 1998 κάηκαν 929.010 στρέμματα και το 2000 1.450.333!

Κι αν κάποιοι ισχυριστούν ότι πρόκειται για... διαβολική σύμπτωση, οι νομικές μεθοδεύσεις των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε ένα βάθος χρόνου 25 ετών αποκαλύπτουν το νομικό κάλυμμα που προορίζεται για τα δάση. Η ΝΔ με το νόμο 998/79 προώθησε τη μετονομασία περίπου 50.000.000 στρεμμάτων δασικών εκτάσεων σε «χορτολιβαδικές εκτάσεις», ενώ το ΠΑΣΟΚ με το Ν. 1734/87 κινήθηκε... εναλλακτικά, προτιμώντας τον τίτλο «βοσκοτόπια», ώστε να μη δεσμεύονται από τη σχετική νομική προστασία και να διευκολύνεται ο αποχαρακτηρισμός τους. Κάποιες διατάξεις των δύο νόμων κρίθηκαν αντισυνταγματικές και η αντίδραση των σχετικών φορέων υπήρξε μεγάλη. Μέρος των συνεπειών αποφεύχθηκε, τα σχέδια αποχαρακτηρισμού και οικοπεδοποίησης «πάγωσαν».

Το 2001 αναθεωρήθηκε το άρθρο 24 του Συντάγματος (με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και την ανοχή του ΣΥΝ, ο εισηγητής του οποίου στη Βουλή είχε τοποθετηθεί υπέρ της αναθεώρησης) που πρακτικά σήμανε ότι την αρμοδιότητα για τον προσδιορισμό μιας έκτασης ως δάσους και δασικής έκτασης δε θα την έχουν οι επιστήμονες, αλλά το εκάστοτε υπουργείο Γεωργίας. Ετσι, άνοιξε η κερκόπορτα για το προωθούμενο νομοσχέδιο του υπουργείου Γεωργίας που επιδιώκει να νομιμοποιήσει όλες τις καταπατήσεις που έχουν γίνει σε δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν από πυρκαγιά πριν από το Σύνταγμα του 1975, δίνει τη δυνατότητα σε όσους έχουν καταπατήσει στρέμματα και τα διεκδικούν έναντι του Δημοσίου να αποκτήσουν κυριότητα, αναγνωρίζει ιδιοκτησίες σε εκτάσεις και δάση που ανήκουν στο Δημόσιο αλλά έχουν «νοικιαστεί» σε ιδιώτες.

Η βούληση της κυβέρνησης, αλλά και της ΝΔ (που στο αγροτικό πρόγραμμα που πρόσφατα παρουσίασε, διαπιστώνει τη «μη επίλυση του ιδιοκτησιακού» στο θέμα των δασών, χωρίς να αναγνωρίζει τις καταπατήσεις και τη νομιμοποίηση ανύπαρκτων ιδιοκτησιών που έχουν προκύψει, σε βάρος της δημόσιας δασικής περιούσιας) είναι ξεκάθαρη.