Οι θάνατοι των τριών μελών του κατοχικού στρατού, λίγες ώρες μετά τον επιβεβαιωμένο θάνατο των δύο γιων του Σαντάμ Χουσεΐν - στρατιωτών, μάλιστα, που ανήκαν στην ίδια μεραρχία που εξαπέλυσε την επίθεση στο σπίτι στη Μοσούλη, όπου σκοτώθηκαν και ο Ουντάι και ο Κουσάι Χουσεΐν -, ουσιαστικά εξανέμισε τις ελπίδες των Αμερικανών ότι η αντίσταση των Ιρακινών θα αρχίσει να ξεθωριάζει. Από τη Δευτέρα, 7 Αμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν και 11 είχαν χάσει τη ζωή τους την προηγούμενη βδομάδα. Ο αριθμός των νεκρών Αμερικανών έχει ξεπεράσει πια το «ψυχολογικό όριο των ανθρώπινων απωλειών» του πολέμου του Κόλπου.

Φυσικά, οι Αμερικανοί ερίζουν ότι η αντίσταση των Ιρακινών είναι από τα «απομεινάρια του παλαιού καθεστώτος» και ότι ο θάνατος των δύο γιων του Σαντάμ θα σηκώσει από τους ώμους τους και το τελευταίο πέπλο καχυποψίας και φόβου... αλλά η πραγματικότητα, για άλλη μία φορά, τους διαψεύδει... Αρκούν μερικά πύρινα λόγια ενός μουσουλμάνου κληρικού, ώστε οι προσευχές της Παρασκευής να μετατραπούν σε οργισμένες διαδηλώσεις κατά των κατοχικών στρατευμάτων, αλλά και του Συμβουλίου της Προσωρινής Διακυβέρνησης, που, παρά την «πλουραλιστική συμμετοχή», θεωρείται όργανο «υπηρετών» των κατακτητών.

Αναξιοπρέπεια; Μάλλον επιεικής χαρακτηρισμός. Αρκεί κανείς να υπενθυμίσει το γεγονός της δολοφονίας δύο Ιρακινών πολιτών, που δε σταμάτησαν στο σημείο ελέγχου που είχαν στήσει τα κατοχικά στρατεύματα. `Η να διαβάσει το πρόσφατο άρθρο του Ρόμπερτ Φισκ στο βρετανικό «Independent» (24/07) για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που έχουν στήσει οι Αμερικανοί στο Ιράκ, για τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς, με τους οποίους διεξάγουν τις ανακρίσεις. «Η λέξη "πηγές" μπορεί να είναι μία λέξη αμφιβόλου ποιότητας για τη δημοσιογραφία σήμερα, αλλά πηγές αναφορικά με τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια στο Ιράκ είναι αναμφισβήτητες», αναφέρει ο Φισκ και συνεχίζει: «Είναι η ιστορία για τους πυροβολισμούς εναντίον 3 κρατουμένων στη Βαγδάτη, όταν δύο εξ αυτών "προσπάθησαν να δραπετεύσουν". Είναι η ιστορία του Κάις Μοχάμεντ αλ Σαλμάν», ενός αντικαθεστωτικού μηχανικού, ο οποίος έφυγε νωρίς από το Ιράκ, μόλις το 1976. Γύρισε μετά την «απελευθέρωση» αλλά παραλίγο να χάσει τη ζωή του στις 6 Ιουνίου από πυροβολισμούς που προέρχονταν από ένα «αθέατο» σημείο ελέγχου. Τον πλησίασαν και τον περικύκλωσαν Αμερικανοί στρατιώτες, τον έβαλαν να ξαπλώσει με το πρόσωπο στο έδαφος και, τελικά, τον έδεσαν με πλαστικές χειροπέδες και τον πήραν μαζί τους. Λίγο αργότερα, οι Αμερικανοί σταμάτησαν, τον έλυσαν και επανέλαβαν τη διαδικασία μπροστά στις κάμερες των δημοσιογράφων, ώστε να «καταγραφεί η αντικειμενική αλήθεια» από τα ΜΜΕ...

Οι ιστορίες των Ιρακινών, και κυρίως τα πάθη τους, τελειωμό δεν έχουν. Ιστορίες, που έχουν φόντο, όχι μόνο την κακομεταχείριση και το θάνατο που θερίζει σε όλο το Ιράκ, αλλά και την έλλειψη νερού και ηλεκτρικού, την ανεργία, την καταστροφή... Δεν είναι να απορεί κανείς, που αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται και θα συνεχίσουν να το πράττουν με οποιοδήποτε κόστος. Και το γνωρίζουν και οι Αμερικανοί. Γι' αυτό και επιθυμούν διακαώς πια τη διεθνή συμμετοχή και έναν πιο σημαντικό ρόλο για τον ΟΗΕ... και όχι, φυσικά, για άλλο λόγο.