Συζήτηση σε... καλπονοθευτική βάση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Συζήτηση σε... καλπονοθευτική βάση

Να λοιπόν που ένας ακόμη διάλογος προκηρύχτηκε. Αυτή τη φορά για τον εκλογικό νόμο. Την πρόσκληση απευθύνει η κυβέρνηση και μένει να βρει πρόθυμους παραλήπτες, δυνάμει συνομιλητές. Μέχρι στιγμής θετικά έχουν ανταποκριθεί το ΔΗΚΚΙ και ο Συνασπισμός. Κι αυτό παρότι δηλώνουν πως διαφωνούν με τις προτεινόμενες αλλαγές. Εν αντιθέσει με τη ΝΔ που, αν και το πνεύμα των κυβερνητικών προτάσεων δεν τη βρίσκει αντίθετη, αρνείται -για ευνόητους λόγους- να πάρει μέρος στο διάλογο.

Διάλογος όμως προς τι; Η κυβέρνηση διακηρύσσει την επιθυμία της οι όποιες αλλαγές στον εκλογικό νόμο να αποτελέσουν προϊόν της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης. Η ίδια όμως έχει προκαθορίσει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί ο διάλογος. Το πλαίσιο ενός ληστρικού, καλπονοθευτικού, εκλογικού συστήματος, τέτοιου που να εγγυάται κυβερνητική σταθερότητα, να διασφαλίζει πως την κυβερνητική εξουσία θα διαχειρίζονται χωρίς κλονισμούς ο δικομματισμός ή οι κεντροδεξιοί - κεντροαριστεροί κλώνοι του.

Διάλογος λοιπόν με εκ των προτέρων δεδομένο το αποτέλεσμά του. Τέτοιους διαλόγους ο λαός γνώρισε αρκετούς τα τελευταία χρόνια. Και «γεύτηκε» με την περάτωσή τους και τις συνέπειές τους. Στο 8ωρο, στην κοινωνική ασφάλιση κ.ο.κ. Τα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων» που στήθηκαν και στα οποία έσπευσαν να παρακαθίσουν, νομιμοποιώντας τα αποτελέσματά τους, ηγεσίες συνδικαλιστικών οργανώσεων και να τα χαιρετίσουν αρκετές πολιτικές δυνάμεις του τόπου, όχι μόνο δεν επέφεραν καμία βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, αλλά την επιδείνωσαν. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν αυτό από πρώτο χέρι. Και οι ψευδεπίγραφοι «κοινωνικοί διάλογοι» έχουν χρεοκοπήσει στη συνείδησή τους.

Αυτή τη φορά η κυβέρνηση καλεί τις πολιτικές δυνάμεις σε διάλογο για τον εκλογικό νόμο. Η συμμετοχή ωστόσο, λογικά, προϋποθέτει συμφωνία σε μια μίνιμουμ βάση και διάθεση διαπραγμάτευσης, διεκδίκησης αλλά και παραχώρησης και συμβιβασμού. Διαφορετικά θα πρόκειται για διάλογο κωφών. Οσοι προσέρχονται σ' αυτό το τραπέζι είναι άραγε διατεθειμένοι να προβούν σε παραχωρήσεις; Αναρωτιόμαστε γιατί στα λόγια τουλάχιστον τόσο ο Συνασπισμός όσο και το ΔΗΚΚΙ δηλώνουν υπέρμαχοι της απλής αναλογικής. Αναρωτιόμαστε ακόμη, γιατί ήδη ο διάλογος γύρω από το θέμα του εκλογικού νόμου διεξάγεται από καιρό. Τα κόμματα έχουν καταθέσει τις προτάσεις και τις θέσεις τους. Η κυβέρνηση τις δικές της. Κι ανάμεσα στις κυβερνητικές προτάσεις και στο αίτημα για απλή αναλογική - για όσους τουλάχιστον μιλούν στο όνομά της - υπάρχει άβυσσος.

Το ΚΚΕ καθαρά και ξάστερα δήλωσε εξαρχής πως δικό του αίτημα ήταν και παραμένει η απλή αναλογική, χωρίς ανταλλάγματα, με κατάργηση του ορίου εισόδου στη Βουλή. Πίσω απ' αυτό δεν προτίθεται να κάνει ούτε βήμα. Για το ΚΚΕ η δημοκρατική ευαισθησία και η θεσμική υποχρέωση, την οποία επικαλούνται άλλες δυνάμεις αιτιολογώντας το «ναι» στο διάλογο, ερμηνεύεται πρωτίστως σε καθήκον να διατηρηθεί ανοιχτό και ψηλά το μέτωπο διεκδίκησης του μόνου ικανού να εκφράσει ανόθευτη τη λαϊκή θέληση εκλογικού συστήματος. Η απλή αναλογική ως βήμα εκδημοκρατισμού, βήμα προς την ισοτιμία της ψήφου ήταν και είναι αδιαπραγμάτευτη. Πάνω σε ποια βάση λοιπόν να συνδιαλλαγεί με την κυβέρνηση; Στη βάση του αν ο νέος νόμος θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ληστρικός; Αν η αναλογικότητα θα παραμείνει στο 70% ή θα αυξηθεί στο 80%; Μα, μια τέτοια συζήτηση σημαίνει αυτόματα την παραίτηση από το αίτημα για απλή αναλογική. Αποδυναμώνει την απαραίτητη σήμερα προσπάθεια διεκδίκησής της. Διαμηνύει στα λαϊκά στρώματα πως όλα τελικά παζαρεύονται, όλα διαπραγματεύονται. Μόνο που δεν είναι έτσι. Απέναντι σε ορισμένα πράγματα κάθε δύναμη, πόσο μάλλον όταν θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται αριστερή ή προοδευτική, οφείλει να είναι ανυποχώρητη. Οπως ανυποχώρητος παραμένει ο δικομματισμός από την προσπάθεια θωράκισής του.

Κατανοητός βεβαίως ο διακαής πόθος της κυβέρνησης, οι αλλαγές που προτείνει να διαθέτουν στο τέλος τη σύμφωνη γνώμη όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας του πολιτικού κόσμου. Δικαίωμά της να μετέρχεται κάθε μέσο για να αποσπάσει την πολυπόθητη συναίνεση. Δικαίωμά τους και όσων επιλέξουν να νομιμοποιήσουν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και να συναινέσουν σε προειλημμένες αποφάσεις. Εκείνο που δε δικαιούνται είναι, για να δικαιολογήσουν τη δική τους στάση, να αμφισβητούν την προσήλωση του ΚΚΕ στην απλή αναλογική. Γιατί σε τελική ανάλυση είναι δικό του δικαίωμα και περισσότερο καθήκον, όπως και κάθε πραγματικά προοδευτικού ανθρώπου, να επιμένει στην απλή αναλογική και να μην την εκχωρεί έναντι οποιουδήποτε ανταλλάγματος ή πρόσκαιρου πολιτικού - κομματικού οφέλους.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό και τα κινήματά του να διεκδικήσουν απλή αναλογική, χωρίς αυταπάτες πως από μόνο του ακόμα κι ένα δημοκρατικό εκλογικό σύστημα μπορεί να δώσει απάντηση στα προβλήματά του και διέξοδο στα αδιέξοδά του. Τον προτρέπει ταυτόχρονα να τροχιοδρομήσει την πάλη του σε κατεύθυνση ρήξης με την ακολουθούμενη σήμερα πολιτική και τους φορείς της, για ευρύτερες αλλαγές προς όφελός του. Αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία για το σκοπό αυτό - και μια τέτοια αποτελούν οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ