Στο Κεφαλόβρυσο, λίγο έξω απ' τα Τρίκαλα, στο δρόμο για την Καλαμπάκα, κοντά στην ανατολική σκιά του Κόζιακα, την Κυριακή το απόγευμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας αποχαιρέτησε ένα από τα παιδιά του, έναν κομμουνιστή που «βιάστηκε» να τα κάνει όλα γρήγορα στη ζωή του. Τόσο γρήγορα που ακόμα και τώρα, δυο μέρες μετά, ο χαμός του να γίνεται δύσκολα αποδεκτός. Πόσο μάλλον και η αποτύπωσή του σε «ρεπορτάζ».

Ο σύντροφος Μήτσος Κατσιανάκος, ο Μήτσος της Εργατικής Αχτίδας, των οργανώσεων της Αττικής, της Κρήτης, των Τρικάλων, των Eλλήνων εργατών στη Γαλλία, των οργανώσεων του Κόμματος στη Δυτική Ευρώπη, αλλά και των γειτονιών της Καλλιθέας, ο Μήτσος του Κεφαλόβρυσου, ο σύντροφος που μας αποχαιρέτησε το απόγευμα της Παρασκευής για να πάει στο χωριό, στα βαφτίσια των παιδιών του εξαδέρφου του, λέγοντας «εκεί να ακούσεις κλαρίνο!», ο Μήτσος Κατσιανάκος που μόλις είχε αναλάβει την καθοδήγηση των οργανώσεων του Κόμματος στο εξωτερικό, δε θά 'ναι πια μαζί μας.

Αφωνο το χωριό, άλαλο το Κόμμα, κανείς δεν ήθελε να πιστέψει το κακό μαντάτο. Οξύ εγκεφαλικό, το ξημέρωμα του Σαββάτου. Δώσανε μάχη οι γιατροί και στα Τρίκαλα και στη Λάρισα. Ηταν χαμένη. Το ξημέρωμα της Κυριακής ήρθε το τέλος. Το απόγευμα γιόμισε το χωριό από κόσμο. Κι από πού δεν ήρθαν. Αλλος απ' την Κέρκυρα, άλλος απ' την Κεφαλονιά, άλλος απ' τη Σπάρτη, άλλος απ' τη Θεσσαλονίκη, οι σύντροφοι της ΚΟΑ απ' την Αθήνα, απ' το Γαλάτσι που καθοδηγούσε τελευταία, απ' όλη τη Θεσσαλία. Κι ήταν η Βάσω, η κόρη και καμάρι του, που άπλωσε τη σημαία του ΚΚΕ πάνω απ' το νεκρό. Ηταν ο Μήτσος ο Ζάχαρης που κόμπο κόμπο άρχισε να τον αποχαιρετά εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Θεοδόσης ο Τσέργας που δεν έβρισκε λόγια να πει εκ μέρους της ΝΕ Τρικάλων του Κόμματος. Ηταν οι εκατοντάδες που τον συνόδεψαν ως το κοιμητήρι του χωριού σπέρνοντας στο δρόμο τα λουλούδια απ' τα στεφάνια. Ηταν το φύλλο του κυριακάτικου «Ριζοσπάστη» που δεν πρόλαβε να διαβάσει, που τον συνόδεψε ως το τέλος. Με την Ελένη τη συντρόφισσά του, όλων μας, να αναρωτιέται: πού θα κοιμηθείς καμάρι μου απόψε;

Αντίο σύντροφε.