Στατιστικά στοιχεία για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση του σχολικού έτους 2002/03 και την τριτοβάθμια εκπαίδευση το ακαδημαϊκό έτος 2001/02, δόθηκαν χτες από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Τα στοιχεία αυτά αντί να αποκαλύπτουν τις τάσεις της ελληνικής εκπαίδευσης, ελέω της κυβερνητικής πολιτικής, τις συγκαλύπτουν πλήρως. Γιατί είναι ισοπεδωτικά, δεν εξειδικεύουν και βγάζοντας σωστούς μεν στατιστικά μέσους όρους επιχειρούν να καταγράψουν μια εικονική πραγματικότητα.

Για να έχει ο αναγνώστης μια εικόνα των στοιχείων αυτών, για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια στη στατιστική της ΕΣΥΕ συνυπολογίζονται τα δημόσια, ιδιωτικά δημοτικά, νηπιαγωγεία, τα δημόσια δημοτικά και εκκλησιαστικά γυμνάσια και τα Λύκεια και ΤΕΕ όλων των τύπων. Επίσης, το εκπαιδευτικό προσωπικό (μόνιμοι, ωρομίσθιοι, αναπληρωτές) σε όλους τους τύπους σχολείων. Από αυτήν την προσέγγιση, προκύπτουν και τα συγκεντρωτικά στοιχεία: Ο σχολικός πληθυσμός (όλες οι τάξεις) κατά το σχολικό έτος 2002/03 κατά την έναρξη σε σχέση με το 2001/02 επίσης κατά την έναρξη παρουσιάζει μειώσεις 0,3% (από 791.096 σε 788.652) στους μαθητές της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και 2,7% (750.891 σε 730.752) στους μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ οι σχολικές μονάδες μειώθηκαν κατά 0,3% στην πρωτοβάθμια (11.768 σε 11.739) και 1,9% στη δευτεροβάθμια (3.921 σε 3.846) και το διδακτικό προσωπικό στην πρωτοβάθμια αυξήθηκε 5,7% (από 60.053 σε 63.445) και στη δευτεροβάθμια αυξήθηκε 11% (από 68.103 σε 75.571).

Με βάση αυτούς τους συνολικούς υπολογισμούς που συνυπολογίζουν ξαναλέμε όλους τους τύπους σχολείων, η ΕΣΥΕ καταλήγει στο στατιστικό συμπέρασμα (που όμως αποτυπώνει μια πραγματικότητα που διαφοροποιείται στα αστικά κέντρα και την περιφέρεια) ότι το 2002/03 βελτιώθηκε η αναλογία μαθητών ανά εκπαιδευτικό σε σχέση με το 2001/02 από 13,2 σε 14,1 στα νηπιαγωγεία, 12,3 σε 13 στα δημοτικά, 9,5 από 10,6 στα γυμνάσια και 10,7 από 11,3 στα ενιαία λύκεια.

Ποια, όμως, είναι η πραγματική κατάσταση της εκπαίδευσης που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα και δεν ενδιαφέρει την ΕΣΥΕ. Καταρχήν την ΕΣΥΕ δεν απασχολεί πόσα από τα παιδιά θα έπρεπε να εγγράφονται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση (αν αφαιρέσει την παιδική θνησιμότητα, από το σύνολο των γεννήσεων, Ελλήνων, μεταναστών και παλιννοστούντων θα έβγαζε το ακριβές νούμερο των παιδιών που θα έπρεπε να γραφτούν στο νηπιαγωγείο). Επειτα θα έπρεπε κατά τάξη να δίνει στοιχεία πόσο παιδία συνεχίζουν από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και ούτω καθεξής. Εκεί θα φαινόταν η μεγάλη μαθητική διαρροή που υπάρχει από τη μια βαθμίδα στην άλλη, ειδικά στη δευτεροβάθμια και θα αποδεικνυόταν ότι η αμορφωσιά των νέων δεν είναι αποτέλεσμα του υπαρκτού δημογραφικού προβλήματος (που άλλωστε και αυτό κοινωνικό πρόβλημα είναι) αλλά της αντιλαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής που εφαρμόζεται από το ΠΑΣΟΚ, στηρίζεται από τη ΝΔ και εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση.

Ετσι, η πλασματική αναλογία των μαθητών προς εκπαιδευτικό που παρουσιάζεται, κρύβει το γεγονός ότι μπορεί στα αστικά κέντρα όπου είναι συγκεντρωμένη η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του λαϊκού πληθυσμού, να υπάρχουν 25άρια και 30άρια τμήματα, και στην ερημωμένη επαρχία να υπάρχουν ολιγομελή τμήματα λόγω της ερήμωσής της, ελέω αντιλαϊκής πολιτικής. Αθροίζοντάς τα όλα μαζί, βγαίνουν οι πλασματικοί μέσοι όροι και η αναλογίες 13, 12 και λοιπά μαθητές ανά εκπαιδευτικό, που θα ήταν άλλωστε επιθυμητές.

Επίσης, τα νούμερα που λέει η ΕΣΥΕ δεν αφορούν εκπαιδευτικούς μόνιμους. Δε γνωρίζει άραγε ότι στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση για παράδειγμα, ο ένας στους έξι εκπαιδευτικούς είναι εποχιακός, αναπληρωτής ή ωρομίσθιος; Πέρσι, μόνο στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, από το ΥΠΕΠΘ μετρήθηκαν 10.356 αναπληρωτές και 4.066 ωρομίσθιοι. Επομένως, κάθε ένας διορισμός σε θέση μόνιμου προσωπικού σημαίνει τη διατήρηση ακόμη δύο «θέσεων» αναπληρωτών και 1 «θέσης» ωρομίσθιου. Αντί για μαζικούς διορισμούς έχουμε μοίρασμα της ανεργίας στην εκπαίδευση, με εποχιακούς εργάτες σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και ολικής εξάρτησης.

Η ίδια εικόνα, με τις ίδιες στατιστικές «αλχημείες» παρουσιάζεται και στα στοιχεία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποκρύπτεται, για παράδειγμα, ότι το συντριπτικά μεγάλο ποσοστό των καθηγητών στα ΤΕΙ είναι έκτακτοι, ότι τα ιδρύματα που δημιουργούνται όπως δημιουργούνται, αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα υλικοτεχνικής υποδομής, ενώ όλο και περισσότεροι τομείς ιδιωτικοποιούνται ή πέφτουν στα νύχια των χορηγών λόγω της ελλιπούς χρηματοδότησης από το κράτος.