Μια εβδομάδα πριν την έκρηξη των Δεκεμβριανών στις 25.11.1944 με τον Νόμο 44 καθιερώνεται θεσμικά και στη χώρα μας η ασφάλιση κατά της ανεργίας. Για το σκοπό αυτό, ιδρύεται ειδικός φορέας επιδότησης των ανέργων, το Ταμείο Ανεργίας που υπήρξε ο πρώτος αυτοτελής φορέας ασφάλισης της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι υπουργός Εργασίας εκείνη την περίοδο είναι το στέλεχος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ Μ. Πορφυρογένης και πως ο νόμος, μεταξύ άλλων, προβλέπει ότι οι πόροι του Ταμείου θα προέρχονται κυρίως από τις εισφορές των εργοδοτών και τις περιοδικές τακτικές επιχορηγήσεις του κράτους..!

Θυμίζουμε αυτά τα - εν πολλοίς άγνωστα - ιστορικά στοιχεία, όχι για να κάνουμε συγκρίσεις με το σήμερα. Στις 6 δεκαετίες που πέρασαν πολλά και κοσμοϊστορικά συνέβησαν στον τόπο μας, πολλά άλλαξαν και αυτό αφορά και στην όποια προστασία των ανέργων. Από την ίδρυση του Ταμείου Ανεργίας, τη μετέπειτα συγχώνευσή του με το ΙΚΑ, τη μετεξέλιξή του σε Οργανισμό Απασχόλησης Ασφάλισης Ανεργίας και στη μετονομασία του σε ΟΑΕΔ, όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις τον χρησιμοποίησαν κατά βάση για τους δικούς τους σκοπούς. Ομως, κανένας δεν τόλμησε μέχρι τώρα, αυτό που σχεδιάζει να ψηφίσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Να εξαναγκάζει, δηλαδή, του ανέργους να εργάζονται δωρεάν υπό την απειλή ότι αν δε δεχτούν να παρέχουν την εργατική τους δύναμη, τότε θα τους αφαιρεί το επίδομα ανεργίας. Καμία μέχρι τώρα κυβέρνηση δεν αποτόλμησε να μετατρέψει απροκάλυπτα τον ΟΑΕΔ που λειτουργεί με τις εισφορές και το αίμα των εργαζομένων, σε μηχανισμό επιδότησης και χρηματοδότησης του μεγάλου κεφαλαίου. Οχι ότι πριν δεν είχαμε την απρόσκοπτη επιδότηση των βιομηχάνων στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας. Οχι ότι οι άνεργοι, όπως και οι εργαζόμενοι άλλωστε, δεν ήταν οι απόκληροι και οι περιφρονημένοι της «κοινωνικής πολιτικής» της κυβέρνησης. Οχι ότι δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων, με όλα αυτά τα προγράμματα των «ενεργών πολιτικών απασχόλησης», οι πόροι κυρίως, δεν κατευθύνονταν στα ταμεία των επιχειρηματιών. Ολα αυτά γίνονταν. Και ενάντια σε αυτά, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έδινε και δίνει τους αγώνες του. Με συνέπεια απαιτούσε και απαιτεί οι πόροι του ΟΑΕΔ να πηγαίνουν στους ανέργους και όχι στα τρωκτικά - επιχειρηματίες.

Αλλά το αισχρό νομοθέτημα, που ετοιμάζεται να φέρει στη Βουλή, ξεπερνάει κάθε όριο. Ο εξαναγκασμός των ανέργων σε εργασία, για λογαριασμό των βιομηχάνων και μάλιστα με την απειλή κατάργησης του επιδόματος είναι πρόκληση για τους άνεργους. Πρόκληση για ολόκληρη την εργατική τάξη. Ο εκβιασμός σε βάρος 400.000 και πλέον ανέργων δε χρυσώνεται ούτε με το πρόσχημα της ασφαλιστικής κάλυψης που θα έχει ο άνεργος, ούτε ότι αυτός θα απασχολείται στο Δημόσιο.

Το μέτρο, αν περάσει, ουσιαστικά προδιαγράφει την ουσιαστική κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας. Την αλλοτρίωση της ίδιας της έννοιας του ανέργου, άρα και την κατάργηση κάθε υποχρέωσης της πολιτείας για κάποια έστω στήριξη. Γυρίζουμε σε εποχές πριν το 1944... Και ακόμα χειρότερα. Γιατί, με τις εισφορές των εργαζομένων, το κράτος και οι βιομήχανοι θα εξασφαλίζουν τζάμπα εργατικά χέρια.