Το κωμωδιογραφικό «δαιμόνιο» του Αριστοφάνη, στις «Θεσμοφοριάζουσες» συνθέτει δύο θεματικούς «πυρήνες», πυρήνες τους οποίους «οφείλει» να υπηρετεί - συνθετικά και εκείνη - η σκηνική ερμηνεία του έργου. Αφ' ενός την παραδοσιακή γυναικεία τελετή - απαγορευμένη για τους άντρες - τα Θεσμοφόρια, ένα παγανιστικό, γλεντοκόπο, απελευθερωτικό ξεφάντωμα των γυναικών. Και αφ' ετέρου, το δικό του μένος ενάντια στον ιδεολογικό του αντίπαλο Ευριπίδη και στην ποίησή του. Ο Αριστοφάνης αναπαριστά τα Θεσμοφόρια, αλλά και βάζει τις γυναίκες προαποφασισμένες να καταδικάσουν στην τελετή τους τον Ευριπίδη, για τον υποτιθέμενο «μισογυνισμό» των έργων του. Για να κλιμακωθεί η σάτιρα κατά του Ευριπίδη, ο Αριστοφάνης χρησιμοποιεί ένα «σατανικό» τέχνασμα. Εμφανίζει τον Ευριπίδη να μεταμφιέζει σε γυναίκα το φίλο του Μνησίλοχο, ώστε αυτός να μπει στα Θεσμοφόρια για να τον υπερασπιστεί. Καθώς, όμως, η μεταμφίεση του Μνησίλοχου αποκαλύπτεται, ο Αριστοφάνης «στέλνει» τον Ευριπίδη στην τελετή, για να σώσει τον Μνησίλοχο και να υπερασπιστεί τον εαυτό του «παίζοντας» αποσπάσματα γυναικείων ηρωίδων του, ώστε ο διασυρμός του τραγικού ποιητή να γίνει τέλειος και η κωμωδία να κορυφωθεί στο έπακρο.

Το ανέβασμα της κωμωδίας από τη «Θεατρική Διαδρομή», σε απόδοση (με «μποστικές» πινελιές) και σκηνοθεσία του έμπειρου και ικανότατου Κώστα Τσιάνου, είχε ένα προσεγμένο, από όλους τους καλλιτεχνικούς συντελεστές, καλοκουρδισμένο και εύρυθμο σκηνοθετικό και ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Θεματολογικά, όμως, τα Θεσμοφόρια υπολείπονταν, καθώς ο Χορός λειτούργησε περισσότερο σαν «πασαδόρος» των κωμικών ευρημάτων και προσώπων και όχι ως το κυρίαρχο στοιχείο του αρχαίου δράματος. Γόνιμη ήταν η συμβολή όλων των συντελεστών - σκηνικά Αντώνης Χαλκιάς, μουσική Μιχάλης Χριστοδουλίδης, χορογραφία Φωκάς Ευαγγελινός, μουσική διδασκαλία Νανά Θρασυβουλίδου, με «πρωταγωνιστή», όμως, τα κοστούμια (ιδιαιτέρως θεαματικά τα κοστούμια του Χορού) του Γιάννη Μετζικώφ. Δημιουργικές και μετρημένες ήταν οι ερμηνείες των Πέτρου Φιλιππίδη, Γιάννη Βούρου, Γιώργου Βελισσάρη, Κώστα Φλωκατούλα και εντυπωσιακή (επανάληψη, όμως, προηγούμενων ερμηνειών του σε ρόλους τραβεστί) του Γιάννη Σαμσιάρη.