Το όνειρο των πρωτοετών φοιτητών, που έρχονται αντιμέτωποι με την αναζήτηση στέγης μακριά από τα σπίτια των οικογενειών τους, πολύ γρήγορα διαταράσσεται από τον «εφιάλτη». Εκείνον που «ζωντανεύει», όταν βρίσκονται μπροστά στις, κάποτε ανυπέρβλητες, δυσκολίες που συνοδεύουν αυτό το ψάξιμο. Ειδικά στις «κατ' εξοχήν» φοιτητουπόλεις ή συνοικίες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, το πράγμα έχει ξεπεράσει τα όρια και της πιο ...άγριας φαντασίας. Δεν είναι λίγοι οι ιδιοκτήτες, οι οποίοι, στο όνομα της απελευθέρωσης των ενοικίων, αισχροκερδούν χωρίς έλεος. Ειδικά τώρα, παραμονές έναρξης της ακαδημαϊκής χρονιάς, αξιώνουν μισθώματα, που κυριολεκτικά ισοδυναμούν με ένα μηνιάτικο. Και να μη φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για διαμερίσματα, που έστω αγγίζουν τα όρια της αξιοπρέπειας. Αντίθετα, συχνότατα απέχουν πολύ από αυτά.

Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική. «Ισόγειο επιπλωμένο, 50 τ.μ. δυάρι, ανακαινισμένο, τιμή 380 ευρώ». Στην περιοχή του Ζωγράφου, έγραφε η αγγελία. Το ραντεβού με τον ιδιοκτήτη δόθηκε μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Οταν έφτασε ο, κατά τα άλλα σοβαρότατος, κύριος, μας είπε: «Αυτή είναι η πολυκατοικία, η είσοδος, όμως του "διαμερίσματος" είναι από πίσω». Ο,τι κι αν βάλαμε με το νου μας εκείνη την ώρα ωχριούσε μπροστά στην αθλιότητα που συναντήσαμε, όταν ο «κύριος» ξεκλείδωσε την πόρτα του «διαμερίσματος».

Η περίπτωση δεν είναι η μοναδική. Και εάν πάλι το δυάρι ήταν γκαρσονιέρα, 300 - 350 ευρώ θα ζητούσαν τέτοιες μέρες. Σε κάθε περίπτωση, η «απελευθέρωση» των ενοικίων - που και αυτή όπως όλα τα ανάλογα μέτρα που κατά καιρούς παίρνουν οι κυβερνήσεις στο όνομα της «εξυπηρέτησης των καταναλωτών» και της «εξισορρόπησης της αγοράς» - δημιούργησε έναν ακόμα εφιάλτη για τα λαϊκά στρώματα. Στην περίπτωση δε της φοιτητικής στέγης, αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Πώς θα τα βγάλει πέρα ο γονιός, που πρέπει να συντηρήσει δύο σπιτικά και - χώρια το δικό του ενοίκιο - πρέπει να πληρώνει για το παιδί του με το «καλό μήνα» τουλάχιστον 300 ευρώ για ενοίκιο; Αυτό ουδόλως αφορά τους νόμους της ζούγκλας που έφερε μαζί της η «απελευθέρωση» και τις κερδοσκοπικές ορέξεις του εκάστοτε ιδιοκτήτη, πολύ δε περισσότερο την κυβέρνηση, που πίνει νερό στο όνομα της «ελεύθερης αγοράς» και διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι η ακρίβεια είναι ...της φαντασίας μας.