«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα... » της Μακρονήσου | ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα... » της Μακρονήσου

Λένε σε κάποιο σημείο οι συγγραφείς του περίφημου βιβλίου «Ποιος σκότωσε τον Ομηρο;»: «Οι θρασύτεροι καριερίστες κουρσεύουν αποσπάσματα, λαφυραγωγούν ιδέες και μετά καλύπτουν τα ίχνη τους πετώντας εκείνον που τα ανακάλυψε σε μια υποσημείωση»...

Στο τριήμερο των συναυλιών στη Μακρόνησο, εκεί που οι πέτρες «μιλούν» για τους κομμουνιστές που πότισαν ανθρωπιά τη στέρφα γη, η λέξη «κομμουνιστής» δεν ακούστηκε ούτε μια φορά από το «υψηλό» ακροατήριο! Οι «υψηλοί» παρευρισκόμενοι, οι κύριοι υπουργοί, είχαν άλλη ασχολία. Φωτογραφίζονταν, «κούρσευαν» και «λαφυραγωγούσαν». Η «καριέρα» τους, βλέπετε...

***

Ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής που είχε απονείμει ο Ξενοφώντας μιλώντας για τον Αγησίλαο ήταν ότι «δεν επιθυμούσε διακρίσεις που δεν τις είχε κερδίσει».

Πολύ ψιλά γράμματα για τον κύριο Παπαντωνίου, πολύ υψηλά τέτοια νοήματα για τον κύριο Παπανδρέου...

***

Στην εξαιρετική ταινία «Ο ταχυδρόμος», ο ήρωας απευθύνεται κάποια στιγμή στον Πάμπλο Νερούντα και αντί να δικαιολογηθεί, αφού «έκλεψε» κάποιους στίχους του μεγάλου ποιητή για να κερδίσει την καρδιά της αγαπημένης του, του απαντά: «Η ποίηση δεν ανήκει σε όσους τη γράφουν, η ποίηση ανήκει σε όσους τη χρειάζονται»!

Ο Νερούντα το ήξερε πως ο «ταχυδρόμος» είχε δίκιο. Και ο Ρίτσος το ήξερε. Γιατί ήταν επίσης μεγάλος. Γι' αυτό ήθελε από όλους εμάς να φτιάχνουμε «χίλια τέτοια ποιήματα την ώρα». Γι' αυτό ήθελε να τραγουδάμε, όχι για να ξεχωρίσουμε, αλλά για να «σμίξουμε τον κόσμο».

Ο Ρίτσος, που προχτές τα ποιήματά του ακούστηκαν στο μαρτυρικό τόπο της Μακρονήσου, γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν για όσους «τα χρειάζονται». Και τα χρειάζεται ο λαός των ανεκπλήρωτων οραμάτων, των ποτισμένων με θυσίες και αίμα. Φαίνεται όμως ότι τα τραγούδια μας και τα χώματά μας τα χρειάζονται και οι άλλοι. Για τις προεκλογικές τους σκοπιμότητες. Τι ντροπή!

***

Προχτές στη Μακρόνησο, κάποιοι από αυτούς που έσπευσαν να φωτογραφηθούν ότι ήταν εκεί, «τα χρειάζονται» αυτά τα τραγούδια, τους χρειάζονται αυτά τα «άγια» χώματα για τα ιλουστρασιόν προεκλογικά τους φυλλάδια. Αλλά πόσο τους «ανήκουν»; Ποια σχέση έχουν αυτοί οι κύριοι με την ιστορία της Μακρονήσου;

Για να καταλάβετε, ήταν εκεί μέχρι ο Γιάννος Παπαντωνίου. Πήγε (κι αυτός) στη Μακρόνησο, πλημμυρισμένος από το γνωστό του χαμόγελο. Εκανε και δηλώσεις. Ο Παπαντωνίου! Εκανε δηλώσεις για τους μάρτυρες που πέρασαν από το θανατονήσι. Ο Παπαντωνίου...

***

Πήγαν κι άλλοι. Πήγε και ο Γιώργος Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου! Φωτογραφήθηκε κι αυτός. Τον έπιασε ο φακός να τραγουδάει κιόλας. Τους στίχους του Ρίτσου. Ο Παπανδρέου. Με φόντο το «Σύρμα»...

Ηταν κι άλλοι εκεί: Από τον Πανταγιά και τον Λαλιώτη μέχρι τον Κοντογιαννόπουλο, τον Σηφουνάκη και τον Χριστοδουλάκη. Ο Πανταγιάς. Και ο Χριστοδουλάκης. Και ο Κοντογιαννόπουλος. Στη Μακρόνησο...

***

Δε χρειάζεται να επιστρατεύσεις χαρακτηρισμούς για να τους «στολίσεις». Αρκούν τα ονόματά τους. Αρκεί η σύγκριση: Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία τους, από τη μια μεριά, και ο ιστορικός τόπος της Μακρονήσου, από την άλλη.

Αρκεί από τη μια να πεις «Παπανδρέου» και από την άλλη να πεις «Μακρόνησος». Αρκεί να πεις «Παπαντωνίου» και από την άλλη να πεις «Μακρόνησος». Αρκεί... Και όλοι θα καταλάβουν. Ολοι αντιλαμβάνονται. Ολοι κατανοούν:

Από τη μια η απρέπεια και η αυθάδεια της προεκλογικής πασαρέλας. Κι από την άλλη οι στίχοι του Ρίτσου: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει».

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ