«Χρήστες οκνοί μιας πατρίδας που στέκει αόριστα/ Συμπυκνωμένη στα δύο της τα λάμδα, μουγκή/ Στη μέση μιας πόλης, υγρής αλκοόλης, απόβρασμα/ Εριόνα φαλτσάρεις σαν άδειου λαούτου οργή...» («Εριόνα»).

Ο συνθέτης - στιχουργός, που πρωτογνωρίσαμε μέσα από τη δισκογραφική συνεργασία του με τον Β. Παπακωνσταντίνου (στους δίσκους «Πες μου ένα ψέμα ν' αποκοιμηθώ» και «Να με φωνάξεις») και στη συνέχεια από τη στιχουργική κατάθεσή του στο δίσκο του Χριστόφορου Κροκίδη «Ο φύλακας των σκουπιδιών», καθώς και από τη συνεργασία του με το συγκρότημα «Motivo 4», αποφάσισε να γίνει «διερμηνέας» των τραγουδιών του, ερμηνεύοντας εικόνες, συναισθήματα, ιστορίες. Με τη συντροφιά αξιόλογων μουσικών και με ροκ διάθεση. Αυτά τα τραγούδια θα τα παρουσιάσει στη συναυλία, που θα δώσει το Σάββατο, στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», ενώ από τον Οκτώβρη θα τα «διηγείται» στο «Συρμό».

«Είναι κάτι που το ήθελα από πολύ καιρό», λέει ο Απ. Μπουλασίκης, αναφερόμενος στο δίσκο. «Ομως σε αυτό το χώρο το να κάνεις κάτι που γουστάρεις και κυρίως με τους συντελεστές που θέλεις και όχι με αυτούς που σου επιβάλλουν, είναι σχεδόν απίθανο. Εγώ συνέπεσε να έχω την ώθηση από τον Σταύρο Παπαθανασίου και τη "Φρην", που έκανε την παραγωγή. Τα τραγούδια έχουν μιαν αισθητική απόκλιση από τις μέρες μας. Μπορεί να είναι και οπισθοδρομικά, με την έννοια της απεμπολής των μοντέρνων στοιχείων όσον αφορά στα στιχάκια και στη λάιτ μουσική άποψη. Δεν έχουν λάιτ άποψη. Είναι θλιμμένα, δεν έχουν το καλούπι του σουξέ. Τους μουσικούς τους επιλέξαμε με μεγάλη προσοχή. Είναι από το Τμήμα Μουσικολογίας του Πανεπιστημίου της Αθήνας, άλλοι με περισσότερο παραδοσιακή άποψη στη μουσική και άλλοι ροκάδες».

«Το τραγούδι είναι γιασεμί και λεπίδα μαζί», λέει ο Απ. Μπουλασίκης. «Είναι η μυρωδιά των λουλουδιών, όταν μπαίνεις στον κήπο της σοφίας και έχεις τη δυνατότητα να μυρίσεις ένα ένα από αυτά, όχι να το κόψεις. Πολλοί από τους τραγουδιστές όμως μόλις κάνουν μια μικρή επιτυχία, αρχίζουν και κόβουν όλα τα λουλουδάκια γύρω τους. Σε μια αυθεντική εκτέλεση, όπως την ακούς από έναν τραγουδοποιό, δεν μπορείς να βάλεις τα τεχνικά σου χαρακτηριστικά και να της δώσεις άλλο χρώμα. Είναι ιεροσυλία. Οι περισσότεροι τραγουδιστές γίνονται ονόματα ερμηνεύοντας τραγούδια γραμμένα εδώ και σαράντα χρόνια. Παρότι αυτό μειώνει την παραγωγή, γίνεται γιατί είναι επιλογή των εταιριών να καταφεύγουν σε δοκιμασμένα τραγούδια, σε δοκιμασμένη συνταγή».

- Δε σχετίζεται με τη λεγόμενη κρίση στη δημιουργία;

«Ποια κρίση; Τα τραγούδια που παράγονται είναι χιλιάδες. Το πρόβλημα είναι ότι ζητάνε άμεση επιτυχία. Παρασύρονται από τον ήχο, την εικόνα της εποχής. Παίρνοντας τη λάιτ άποψη της ζωής και του τραγουδιού προσπαθούν να κάνουν επιτυχία με ένα ρυθμικό κομματάκι, με το οποίο ντύνουν το παλιό. Δεν αναφέρομαι στην εμπνευσμένη διασκευή, που είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Στη σημερινή δημιουργία πάντως υπάρχουν κάποιοι που γράφουν καταπληκτικά πράγματα, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Αργύρης Μπακιρτζής, οι "Τρύπες", τα "Ξύλινα Σπαθιά". Ομως βλέπεις να κάνουν σουξέ μπιτάκια, που τα παίζουν συνέχεια στο ραδιόφωνο».

- Γιατί συμβαίνει αυτό;

«Είναι το αλισβερίσι. Κανένας τυχαία δεν μπορεί να γράψει ένα μεγάλο τραγούδι. Σημαίνει ότι κάτι υπάρχει. Ομως χρειάζεται στήριξη. Ο Μάλαμας έκανε επτά δίσκους και δεν είχε πουλήσει. Πούλησε ο όγδοος δίσκος του. Δηλαδή θα έπρεπε να τον πετάξουν; Δεν επενδύουν στο μέλλον του τραγουδιού, της τέχνης γενικότερα».

Αναφερόμενος σε μια άλλη μεγάλη αγάπη του, τα παιδιά - είναι μαθηματικός, καθηγητής στο δημόσιο επί εικοσαετία - ο Απ. Μπουλασίκης λέει: «Τα παιδιά είναι ένα από τα ψώνια μου. Ομως δεν μπορώ να βλέπω εκείνα τα μεγάλα ποσοστά στις πωλήσεις των δίσκων. Αυτό το 90-95% που δίνουν σε πράγματα που τα αποβλακώνουν. Αυτό, βέβαια, είναι ανάκλαση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Τα αίτια είναι βαθιά πολιτικά. Στηρίζονται όμως στην ανθρώπινή μας διάθεση ν' αγαπάμε τα εύκολα, τα άκοπα. Οταν σ' ένα παιδί καθημερινά δίνεις μια κουταλιά ζάχαρη, όταν του δώσεις μια πάστα δε θα τη γευτεί όπως εκείνο που δεν έχει ξαναφάει γλυκό. Δεν μπορείς να γευτείς ηδονή μέσα από την τέχνη, όταν όλη την ημέρα ακούς αυτά τα πράγματα που απευθύνονται από τη μέση και κάτω. Οταν αναλώνεσαι σε διασκεδάσεις στιλ χαβαλέ. Ετσι είναι και με τα τραγούδια. Δεν μπορείς να εκτιμήσεις ένα καταπληκτικό κομμάτι, σου φαίνονται όλα τα ίδια. Κάποτε μπήκα σε μια τάξη και βλέπω στο περιθώριο του πίνακα γραμμένο: Μπομπ Μάρλεϊ, Παύλος Σιδηρόπουλος, Σάκης Ρουβάς. Με το ίδιο στυλό, με τα ίδια γράμματα. Εκεί είναι η ευθύνη τους. Να έχουν τα κριτήρια και να διακρίνουν τη διαφορά».

Για το ρόλο της τέχνης και του τραγουδιού στις μέρες μας, λέει: «Η τέχνη επισημαίνει πράγματα. Αυτά που εμείς τουλάχιστον κάνουμε είναι η εξωτερίκευση της εσωτερικής μας μοναξιάς. Ωστε να πάψει να είναι μοναξιά και να γίνουν ομαδοποιημένες καταστάσεις. Συνένοχους ψάχνεις. Το βάρος των ενοχών το αντέχεις πιο καλά, όταν είσαι μαζί με άλλους. Και ίσως στις συζητήσεις αποδειχτεί ότι πιθανόν δεν ήταν και τόσο μεγάλη η ενοχή σου... Εδώ τα τραγούδια πρέπει να βογκάνε. Γιατί έτσι είναι ο λαός. Ολα τα τραγούδια αναφέρονται σε κάτι πονεμένο. Δεν μπορεί να απευθύνονται στο χαβαλέ. Ετσι είναι η κοινωνία, έτσι είναι ο Ελληνας. Ολα αυτά όμως αλλοτριώνονται σιγά σιγά. Και βγαίνει αυτό το πράγμα που παρουσιάζουν σαν τραγούδι. Το αληθινό τραγούδι πρέπει να μένει στις πάγιες αξίες και να αλλάζουν μόνο οι γωνίες από τις οποίες βλέπεις τα πράγματα με βάση τα σημερινά δεδομένα. Οι αρχές δεν είναι δυνατό να αλλάζουν... Η μελωδία, τα στιχάκια που γράφεις έχουν περάσει μέσα από τις συμπληγάδες της σπαράζουσας προσωπικότητάς σου».

Με τα τραγούδια του δίσκου του, ο Απ. Μπουλασίκης προσπάθησε, όπως λέει, να δώσει συνειδητά μια εικόνα του πώς βλέπει τον κόσμο. Τι εύχεται και τι απεύχεται. «Θέλω, αναφέρει, ο κόσμος μας να έχει αξίες με την ευρεία έννοια. Ανθρωπιστικές αξίες, αξιοπρέπεια. Δεν μπορώ να διανοηθώ μια κοινωνία χωρίς οι άνθρωποι να είναι αξιοπρεπείς. Η αξιοπρέπεια είναι πάνω απ' όλα. Χωρίς την αξιοπρέπεια, δεν είσαι άνθρωπος».

- Ομως βλέπουμε καθημερινά να την τσαλαπατούν...

«Τους αφήνουμε να την τσαλαπατάνε. Οπως το κοριτσάκι πρέπει να αντιδράσει με σφοδρότητα στις σεξιστικές επιβουλές του εργοδότη του, το ίδιο πρέπει να κάνει όποιος νιώθει ότι θίγεται η αξιοπρέπειά του. Και πρέπει να διακρίνεις ποιος σου την καταπατά. Μην αφήνεις κανένα να καταπατά την αξιοπρέπειά σου. Και παίρνε τη ζωή στα σοβαρά. Δεν μπορείς να κάνεις συνέχεια χαβαλέ. Ευχή είναι να μην υπάρχει αυτή η ξεφτίλα. Δεν μπορώ να βλέπω στο νοσοκομείο ένα δεκαεξάχρονο παιδί με τον όγκο στο κεφάλι, σε μια άκρη και μάλιστα να κρατάει το ίδιο τον ορό του. Δεν ανέχομαι τον απόλυτο εξευτελισμό. Τα όποια προβλήματα, μικρά ή μεγάλα, από αυτό ξεκινούν. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις συμβιβασμούς. Δεν μπορώ να δοκιμάζω την πρέζα για να δω πώς είναι. Εχω δει ένα πρεζόνι. Δεν μπορώ να δολοφονήσω για να δω πώς σκέφτεται ένας φονιάς. Εχω τη σκέψη για να κρίνω».

«Ζούμε σε μια κοινωνία παραγωγής εμβρύων, αντιπολιτισμική. Γιατί συμφέρει κάποια κέντρα, κάποιες ομάδες. Μέσα σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να αντιστέκονται. Και κάποιοι που συνεχίζουν να γράφουν όμορφα τραγούδια».