Ερωτηθείσα για το πολύ ορατό ενδεχόμενο να αποσταλεί ελληνική στρατιωτική δύναμη στο Ιράκ, υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ, με δεδομένη και την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή, όπου καταγράφεται έξαρση της αντίστασης του ιρακινού λαού, η Αλέκα Παπαρήγα επισήμανε:

«Κατ' αρχήν πρέπει να σας πω ότι δυστυχώς ο ΟΗΕ έχει νομιμοποιήσει την αμερικανική κατοχή και ζητάει περισσότερες δικαιοδοσίες. Μ' αυτήν την έννοια, εμείς δε θεωρούμε ότι η απάντηση στο ζήτημα είναι να πάνε δυνάμεις του ΟΗΕ στο Ιράκ. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί είναι: Να φύγουν οι ξένοι. Να φύγουν οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί και να φύγουν όλοι. Αυτή είναι η απάντηση. Τι θα κάνει ο ιρακινός λαός; Να βρει το δρόμο του.

Υπάρχει αυτή τη στιγμή αντίσταση. Εμάς μας απασχολεί βεβαίως σ' αυτήν την αντίσταση να πρωτοπορήσουν δυνάμεις, οι οποίες θα έχουν ένα σωστό πολιτικό προσανατολισμό, να πρωτοπορήσουν εκείνες οι δυνάμεις που είναι σε θέση να σκεφτούν τα συμφέροντα πραγματικά του ιρακινού λαού. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς να το εύχεται, δεν μπορούμε εμείς να παρέμβουμε στο εσωτερικό του κινήματος του Ιράκ, πέρα από το να δείξουμε αλληλεγγύη στην ιρακινή αντίσταση.

Αλλά αυτό που πρέπει όλοι να υπογραμμίσουμε, είναι να φύγουν οι κατοχικές δυνάμεις. Ολα τα άλλα είναι συνεταιρισμός για τη διανομή. Και βέβαια, δεν ξέρω, πρέπει να τοποθετηθούν όλα τα κόμματα σ' αυτό και να μην καλύπτονται πίσω από τον ΟΗΕ. Εμείς λέμε όχι και να γυρίσουν όλα τα ελληνικά τμήματα τα στρατιωτικά, όπου κι αν βρίσκονται.

Δεν υπάρχει ειρηνευτική και ανθρωπιστική αποστολή, όταν γίνεται στα πλαίσια ενός στρατού κατοχής. Ακόμα και ο μάγειρας που στέλνεται εκεί για να μαγειρεύει, συνδράμει με τον τρόπο του στην κατοχή, έστω κι αν δε σηκώνει το όπλο».

Στο σημείο αυτό, κλείνοντας τη συνέντευξη, η Αλέκα Παπαρήγα, συνοψίζοντας τα όσα προειπώθηκαν, διαμήνυσε στον ελληνικό λαό πως «η περίφημη χάρτα σύγκλισης που ακούστηκε χτες δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιταχυνόμενη κυβερνητική πολιτική, η πολιτική της ΕΕ με νέο τίτλο. Οι τίτλοι αλλάζουν, οι πολιτικές μένουν οι ίδιες και χειρότερες.

Μ' αυτήν την έννοια, εμείς για άλλη μια φορά θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι οι εργαζόμενοι όταν ακούν ποσοστά και ρυθμούς και δείκτες, πρέπει να ξέρουν ότι αυτοί έχουν ταξικό χαρακτήρα και υποκρύπτουν το γεγονός ότι θα είναι τα θύματα αυτής της πολιτικής.

Ελπίδα υπάρχει. Χάθηκαν πολλά, χάθηκαν μάχες, αλλά ο πόλεμος δεν έχει χαθεί και από αυτήν την άποψη η ελπίδα βρίσκεται στη συνειδητοποίηση όχι μόνον του μεγέθους των προβλημάτων, αλλά κυρίως στην κατανόηση του τι πρέπει να γίνει από δω και μπρος, στη συσπείρωση των αγωνιστικών δυνάμεων, στη μαχητικότητα, στην επιμονή και στην υπομονή.

Η συσπείρωση των δυνάμεων είναι το κυριότερο για μας. Δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά σ' αυτήν τη φάση είναι το κυριότερο. Η εκλογική μάχη πρέπει να δοθεί με τέτοιο τρόπο, ούτως ώστε να αναπτερώσει τις ελπίδες του λαού και, επομένως, ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να ξεκολλήσει από τις λογικές των μονοδρόμων. Τα ξεροκόμματα δε θα τα αποχωριστεί, θα του τα δίνουν. Το ζήτημα είναι να παλέψει για να αλλάξει κυριολεκτικά η ζωή του».