Το θέμα της κοινής δράσης μεταξύ ΚΚΕ, ΣΥΝ και ΔΗΚΚΙ τέθηκε στην Αλ. Παπαρήγα, με αφορμή το κάλεσμα του Δ. Τσοβόλα να προωθηθεί γοργά η συγκρότηση ενός τρίτου πόλου εξουσίας της Αριστεράς, αλλά και τις ευθύνες που απέδωσε στις ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ πως έχουν αργήσει τις ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση. Η Αλ. Παπαρήγα κατηγορηματικά σημείωσε πως το θέμα, αν και πολυσυζητημένο, έχει αξία να συνεχίσει να συζητιέται. Συμπλήρωσε πως για το ΚΚΕ το πρόβλημα δεν αφορά στους όρους, αν θα είναι μέτωπο, συμμαχία ή πόλος, αλλά σε ποια βάση θα συγκροτηθεί, αφού, όπως διευκρίνισε:

«Ο πόλος και η συμμαχία προϋποθέτει και διαφορές, γι' αυτό μιλάμε για συμμαχία και δε μιλάμε για ενιαίο κόμμα. Ναι, αλλά σε ποια σημεία διαφορές; Ας δούμε κάποιες διαφορές. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Το πρόγραμμα του Συνασπισμού και η πρακτική του κινείται στην εξής κατεύθυνση: Σύγκλιση, ανταγωνιστικότητα, ΟΝΕ, ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ενωση να διεκδικήσει ηγεμονικό ρόλο στον παγκόσμιο χώρο έναντι των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά στο πνεύμα της ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών, με ενδεχόμενες πιο ήπιες μεθόδους. Οικονομική πίεση και όχι στρατιωτική.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτή την κατεύθυνση; Αφού εμείς θεωρούμε ότι η ανταγωνιστικότητα, η σύγκλιση, η ΟΝΕ και το ευρώ, είναι μια σκληρή ταξική πολιτική. Οταν είσαι αντιπολίτευση μπορείς να βγάζεις λόγους, αλλά όταν κληθείς, αύριο-μεθαύριο να κυβερνήσεις, πρέπει να έχεις από πριν προετοιμάσει τον κόσμο, σαφώς τι θα κάνεις.

Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα, και σε αυτό αναφερόμαστε και στο ΔΗΚΚΙ: Λέμε ανάπτυξη υπέρ του λαού, συμφωνούμε όλοι. Είναι δυνατόν να χαραχτεί μια πολιτική ανάπτυξης υπέρ του λαού, όταν στην οικονομία κυριαρχεί ως εξουσία, ως διαχείριση, ως ιδιοκτησία, το μεγάλο κεφάλαιο;

Ας πούμε ένα παράδειγμα: Θα βγει η κυβέρνηση και θα πει, εγώ χορηγώ αυξήσεις 20%. Θα βγουν και θα πουν οι βιομήχανοι - οι δικοί σας, π.χ., της Βόρειας Ελλάδας είναι λαλίστατοι - εμείς δεν τις χορηγούμε. Τι θα κάνει αυτή η κυβέρνηση; Θα κυνηγάει την τιμή του μαϊντανού στις λαϊκές αγορές, ή θα έχει αυστηρή γλώσσα προς τους βιομηχάνους; Μπορεί να επιβάλλει εισοδηματική πολιτική; Αναφέρομαι σε μια πλευρά.

Δεύτερον, η νέα εξουσία, ας το πούμε, θα κληρονομήσει το παλιό, όλο το παλιό θα το πάρει στα χέρια της. Π.χ., τι θα γίνει με τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, οι οποίες είναι επιχειρήσεις κολοσσοί και μάλιστα πολυκλαδικά μονοπώλια, ασχολούνται από το εμπόριο όπλων μέχρι και τα συνταξιοδοτικά συστήματα;

Θα τους πούμε, καθίστε εδώ, με τα συμβόλαια που έχετε με την εργοδοσία να ξεζουμίζετε τους εργαζόμενους; Τι θα πούμε με τα μεγαθήρια τα ιδιωτικά στον τομέα της Παιδείας, τα οποία θα είναι ακόμα ισχυρότερα, ποιος ξέρει πόσα θυγατρικά πανεπιστήμια θα κάνουν τα αμερικανικά, τα βρετανικά κλπ. τα οποία είναι καθαρά ιδιωτικά, επιχειρηματικά;

Επομένως μια συμμαχία διεκδικεί όχι απλώς να πάρει ένα μέρος της κοινοβουλευτικής πίτας, αλλά διεκδικεί μια συνεχή άνοδο για να διεκδικήσει και την εξουσία. Σε ποια βάση θα κυβερνήσουμε; Εδώ έχουμε σοβαρές διαφορές.

Μια συμμαχία δεν μπορεί να είναι κοντόφθαλμη, να έχει στενά εκλογικούς στόχους. Εγώ σας λέω ότι μπορεί να έχει μια μερική επιτυχία. Αυτή η επιτυχία θα είναι κοντόφθαλμη. Την άλλη μέρα, εφόσον δεν έχει μια ενιαία γραμμή εναλλακτικής λύσης, θα βρεθεί εκτεθειμένη στις πιέσεις των άλλων κομμάτων, των κομμάτων εξουσίας».

«Αν δεν τα ξεκαθαρίσουμε αυτά - συνέχισε - δεν μπορεί να διαμορφωθεί πόλος. Εμείς τι λέμε; Θα σταυρώσουμε τα χέρια; Οχι. Εμείς λέμε μέτωπα συσπείρωσης, κοινωνικοπολιτικές συσπειρώσεις σε επιμέρους μέτωπα πάλης, που σαφώς και αυτά πρέπει να είναι στην επίθεση απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική και όχι να είναι διαχειριστές, και ακριβώς βγαίνοντας ο λαός στο προσκήνιο και με την άνοδο της λαϊκής πάλης, θα έχουμε μετά ανακατατάξεις στις συνειδήσεις, στον πολιτικό χάρτη.

Κι εμείς θέλουμε να διαμορφωθεί μια πολιτική και κοινωνική συμμαχία, γιατί να μην το θέλουμε; Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πως ο λαός με την πλειοψηφία του θα επιβάλει τις αλλαγές και ο ρόλος ο δικός μας είναι να βοηθήσουμε ως πρωτοπορία να υπάρχει λαϊκή αφύπνιση.

Μια συνεργασία κοντόφθαλμη γύρω από τις εκλογές, που συγκαλύπτει τις ουσιαστικές πολιτικές διαφορές, δε βοηθάει. Και το θέμα δεν είναι ποιος φταίει, το θέμα είναι ότι υπάρχουν διαφορές».

Σε παρεμφερή ερώτηση για το αν υπάρχει δυνατότητα η κοινή δράση που εκδηλώθηκε για το θέμα της απλής αναλογικής να εκφραστεί και σε άλλους τομείς, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμισε:

«Νομίζω ότι ήδη έχω απαντήσει σ' αυτό το ζήτημα. Κατ' αρχάς η τοποθέτηση, υπάρχει ένας κόσμος που θέλει τη συνεργασία και έχει αναθαρρήσει. Υπάρχει, δεν το αμφισβητώ. Εμείς όμως αυτό τον κόσμο δεν τον βλέπουμε σαν κάτι το παθητικό, όπου κάποιοι από τα πάνω θα αποφασίζουν και οι άλλοι παθητικά θα αποκτούν ελπίδες. Καμία συνεργασία, καμία συμμαχία δεν έχει ελπίδες, αν δεν ανέβει η ταξική πάλη στην Ελλάδα, αν δε δυναμώσουν τα κινήματα, καμία.

Εγώ σας λέω αυτή τη στιγμή αν υπήρχαν προϋποθέσεις να διαμορφωθεί μία συμμαχία, αυτή η συμμαχία το πολύ που θα έκανε είναι να αθροίσει τα ποσοστά της ή, αν θέλετε, να καλλιεργήσει κάποιες ελπίδες θολές σε έναν κόσμο, τίποτα παραπάνω.

Εμείς λέμε, η συμμαχία βεβαίως μπορεί να παίξει ένα ρόλο, να αφυπνίσει δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα αν αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ταξικά συνδικάτα, κόσμο ο οποίος πραγματικά γράφεται μαζικά στα σωματεία και αλλάζει τους συσχετισμούς δύναμης, αν δεν έχουμε άνοδο της οργάνωσης των λαϊκών μαζών, καμία συμμαχία από τα πάνω, και η πιο καλή, δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα. Απλώς θα υπάρχει ένας πόλος κορυφών. Αυτό το λέω για λόγους ουσίας. Και πρέπει να μην αναθαρρήσει κανείς, έξω από το θάρρος που μπορεί να του δώσει και την ελπίδα και η δική του προσωπική συμμετοχή.

Σε καμία περίπτωση, λοιπόν, εμείς δε θεωρούμε ότι η συμμαχία μπορεί να γίνει και να υποκαταστήσει τη σημασία που έχει ταυτόχρονα και η άνοδος του λαϊκού κινήματος. Ξαναλέω, όμως, η συμμαχία πρέπει να οικοδομηθεί σε στέρεες θέσεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα. Θέλετε να προσθέσω και άλλα;

Πάρτε ένα άλλο παράδειγμα: Εχει αλλάξει το αμυντικό δόγμα των Ενόπλων Δυνάμεων και έχει γίνει επιθετικό με αποφάσεις της Βουλής. Ενώ δηλαδή λέγαμε μέχρι τώρα, ότι οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας είναι ταγμένες να υπερασπίζουν τα σύνορα κλπ., κλπ., και την εδαφική ακεραιότητα, σήμερα το κύριο χαρακτηριστικό του δόγματος των Ενόπλων Δυνάμεων είναι η συμμετοχή στη λεγόμενη διαχείριση κρίσεων πέρα από τα σύνορα της Ελλάδας.

Οι δαπάνες και τα εξοπλιστικά προγράμματα κυρίως αφορούν στα επιθετικά εξοπλιστικά προγράμματα του ΝΑΤΟ. Και είναι επικίνδυνο αυτό που λέει η κυβέρνηση, θα κάνουμε περικοπή δαπανών. Εμείς θέλουμε περικοπή δαπανών, και πρέπει να γίνει, των ΝΑΤΟικών δαπανών. Οχι περικοπές δαπανών που έχουν σχέση με την αμυντική στρατιωτική ικανότητα της χώρας, γιατί από τη στιγμή που ζούμε σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, ακόμα και αν έχουμε συμφωνίες, κανείς δεν πρόκειται να μας διασώσει, γιατί οι συμφωνίες αλλάζουν».

Συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας την απάντησή της η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε: «Επομένως, πάρτε αυτό το θέμα, δηλαδή οι εργαζόμενοι πρέπει να απαιτούν συμμαχία, πρέπει να ζητούν μέτωπο, πρέπει να ζητούν διαμόρφωση του εναλλακτικού πόλου, αλλά και ταυτόχρονα πρέπει να παρέμβουν οι εργαζόμενοι σε ποια σημεία, σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί αυτός ο πόλος. Δεν μπορούμε εμείς να συνεργαστούμε, παραδείγματος χάριν, μ' αυτούς που λίγο πριν όχι μόνο στις τοπικές εκλογές συνεργάστηκαν με το ΠΑΣΟΚ αλλά και στα πλαίσια της ΚΕΔΚΕ έβγαλαν ομόφωνες αποφάσεις που στην ουσία χαρίζουν στην κυβέρνηση την κλοπή που έχει κάνει και συμφωνούν σε όλα τα άλλα που λέει η κυβέρνηση, ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να είναι μοχλός ιδιωτικοποιήσεων, φορομπηχτικής πολιτικής κλπ.

Δηλαδή, να το ξεκαθαρίσουμε: Το θέμα είναι αν χρειάζονται συμμαχίες; Ούτε συζήτηση, δίχως συμμαχία δεν μπορεί να γίνει ένα ουσιαστικό βήμα μπρος. Σε ποια κατεύθυνση, με ποιο σκοπό; Για να πάρουμε περισσότερες έδρες και να παζαρέψουμε μετά με το ΠΑΣΟΚ;

Γιατί, να σας πω και κάτι άλλο: Η κίνηση για την απλή αναλογική και η κοινή δράση γι' αυτήν πολύ σωστά έγινε και θα ήταν λάθος να μη γίνει. Κοιτάξτε, όμως, στην ίδια την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε, αλλά και στις περιβάλλουσες δηλώσεις, στο ερώτημα που τέθηκε αν μετά την καθιέρωση της απλής αναλογικής είναι διατεθειμένα τα κόμματα να κάνουν συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή με τη Νέα Δημοκρατία, αν χρειαστεί και δε σχηματίζεται κυβέρνηση, αντί να είναι η απάντηση πως όταν δε σχηματίζεται κυβέρνηση, τότε ο λαός πρέπει να παρέμβει και να δυσκολεύει τη διαμόρφωση αντιλαϊκών κυβερνήσεων και, εν πάση περιπτώσει, στο τέλος κάποια θα γίνει, η απάντηση από κάποιους ήταν: "Υπάρχει και η στήριξη και η ανοχή".

Οχι, το ΚΚΕ δε διεκδικεί την απλή αναλογική υποσχόμενο στο ΠΑΣΟΚ ή στη Νέα Δημοκρατία στήριξη και ανοχή. Μακάρι να φτάσουν στη στιγμή που η παρέμβαση του λαού να δυσκολεύει να υπάρχουν σταθερές αντιδραστικές κυβερνήσεις. Εμείς θέλουμε σταθερές φιλολαϊκές κυβερνήσεις. Και ακυβερνησία δε θα υπάρχει, ουδέποτε θα υπάρξει και κάποια στιγμή θα φτιάξουν την κυβέρνηση. Καλύτερα μια αδύνατη αντιλαϊκή κυβέρνηση, παρά μια δυνατή. Και ακόμα καλύτερα, να ανοίξουμε το δρόμο για μια διαφορετική, λαϊκή εξουσία, για μια λαϊκή διακυβέρνηση.

Επομένως, εδώ πρέπει να γίνει συζήτηση, όχι ποιος θέλει και ποιος δε θέλει τη συνεργασία. Ολοι τη θέλουμε. Να γίνει συζήτηση όμως σε ποια βάση και για ποιο σκοπό τη θέλουμε. Και βέβαια οι εκλογές είναι μία σημαντική πολιτική αναμέτρηση, αλλά είναι ταυτόχρονα και ένας κρίκος στις επόμενες αναμετρήσεις που πρέπει να γίνουν, δεν είναι αυτοσκοπός.

Εμείς ζητάμε από τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την πείρα τους, τίποτε άλλο. Και είμαστε βέβαιοι, ότι θα συναντηθούμε και στους αγώνες και στην κάλπη».