Περιδιάβηκε χτες τα ΜΜΕ ο υφυπουργός Εργασίας Ρ. Σπυρόπουλος, και από το βήμα που του παρέχουν απλόχερα οι ισχυροί του πλούτου, παρουσίασε τις «θετικές ρυθμίσεις» της κυβέρνησης για ασφαλιστικά ζητήματα των εργαζομένων. Για πολλά ρωτήθηκε ο υφυπουργός, σε πολλά απάντησε. Ομως - όπως γίνεται συνήθως στα ΜΜΕ των βαρόνων του χρήματος - δε ρωτήθηκε και δεν απάντησε στα πιο ουσιαστικά που θέτει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Δεν απάντησε λοιπόν, ο Ρ. Σπυρόπουλος, για το νέο χαράτσι ύψους 2% που μπαίνει στους δημόσιους υπαλλήλους, για λογαριασμό του ΤΕΑΔΥ. Το μέτρο συμπληρώνει τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις του 3029 σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων. Πάνω από 400.000 υπάλληλοι θα αναγκαστούν να πληρώνουν επιπλέον ασφαλιστικές εισφορές και μάλιστα χωρίς κανένα αντίκρισμα στη σύνταξή τους.

Δε ρωτήθηκε και δεν απάντησε, για την επιβολή και νέων εισφορών προς τον ΟΓΑ από τους αγρότες, αφού πλέον και οι δύο (άντρας και γυναίκα) μιας αγροτικής οικογένειας υποχρεώνονται να ασφαλιστούν.

Δε ρωτήθηκε και δεν απάντησε για την αύξηση των ενσήμων στο επικουρικό του ΙΚΑ, από τα 4.050 στα 4.500, προκειμένου να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κατώτερη επικουρική σύνταξη.

Και βέβαια δε ρωτήθηκε για το γεγονός, ότι οι οποίες μικροβελτιώσεις δεν ικανοποιούν πλήρως τα δίκια αιτήματα μιας σειράς κατηγορίας εργαζομένων. Πολύ περισσότερο που μετά την αντιασφαλιστική επίθεση της ίδιας κυβέρνησης, συνολικά χειροτερεύει η θέση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, αφαιρούνται δικαιώματα, συρρικνώνονται και καταργούνται παροχές. Μέσα στον κουρνιαχτό των μικρορυθμίσεων, επιχειρείται να συσκοτιστεί η ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, οι συντάξεις πείνας στη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων, το γενικότερο πισωγύρισμα που επιβάλλει η κυβερνητική πολιτική.

Και αυτό το πισωγύρισμα, σε σχέση με το χτες, είναι ακόμα μεγαλύτερο, αν συγκριθεί με τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, με την απαίτηση για μείωση του συντάξιμου χρόνου στα 30 χρόνια και αύξηση των κατώτερων ορίων σύνταξης στα 880 ευρώ. Αντί λοιπόν για 30 χρόνια, η κυβέρνηση κάτι τσαμπουνάει για 37ετία και αυτή με εξαιρέσεις (π.χ. διαδοχική ασφάλιση ΤΕΒΕ). Πολύ περισσότερο που με τους νόμους της τελευταίας δεκαετίας, ενταφιάστηκε η 35ετία, που είχαν μια σειρά κλάδοι και ομάδες εργαζομένων.

Κόπτεται, για παράδειγμα, η κυβέρνηση για τις διαζευγμένες που δεν έχουν κάποιο εισόδημα. Δε βάζει όμως το χέρι στον προϋπολογισμό για να αντιμετωπίσει τη φτώχεια τους. Παρά αφαιρεί ένα μέρος από τη σύνταξη του συζύγου. Μοιράζει λοιπόν τις συντάξεις, όπως κάνει και με την εργασία. Τίποτα πρωτότυπο. Τίποτα ανθρώπινο. Ο λαός μας το λέει πιο απλά: «Απ' έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα»!