Την ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη λειτουργία δεκάδων χιλιάδων μικρομεσαίων βιοτεχνιών, που χρησιμοποιούν εύφλεκτα και τοξικά υλικά, σε όλη τη χώρα και, μάλιστα, στη μεγάλη τους πλειοψηφία στα όρια των αστικών κέντρων, έκανε πρωτοσέλιδο θέμα του πρόσφατα το «Βήμα». Και δε λέμε πως δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Το κρίσιμο ερώτημα βρίσκεται στο πώς η επικίνδυνη αυτή κατάσταση μπορεί να αντιμετωπιστεί. Ο ένας δρόμος βρίσκεται στην πλήρη και αυστηρή εφαρμογή των υπαρχόντων - ή και συμπληρωμένων με νέους - νόμων και κανόνων, για την ασφαλή και υγιεινή λειτουργία και δράση αυτών των επιχειρήσεων. Λογική, που έχει τα επιχειρήματά της, ισχυριζόμενη ότι μειώνει δραστικά τους σημερινούς σοβαρούς κινδύνους για τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις αυτές, αλλά και για τους περιοίκους. Ποιος αμφιβάλλει, όμως, ότι ο δρόμος αυτός θα οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες μικροβιοτέχνες και εργαζόμενους στο λουκέτο και στην ανεργία; Νομίζουμε, κανένας. Ποιος αμφιβάλλει, επίσης, ότι ο δρόμος αυτός τελικά θα ωφελήσει τις αντίστοιχες μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες θα καλύψουν το κενό που θα αφήσει το κλείσιμο των χιλιάδων βιοτεχνιών; Και, τελικά, οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι ασφαλείς για τους εργαζόμενους σ' αυτές; Μήπως είναι ακίνδυνες για το περιβάλλον; Οι απαντήσεις είναι γνωστές και σ' αυτά τα ερωτήματα. Οταν το κυνήγι του κεφαλαιοκρατικού κέρδους βάζει τη δική του σφραγίδα, τα υπόλοιπα περισσεύουν. Οι μέχρι σήμερα πέντε νεκροί στο Ολυμπιακό Χωριό και οι έντεκα στα Ολυμπιακά έργα - στα μεγαλύτερα δηλαδή και πλέον σύγχρονα εργοτάξια - δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση.