«

Ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα». Αρα, τέρμα οι «εθνικοί δρόμοι για το σοσιαλισμό». Αυτά ισχυρίστηκε προχτές ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης στη «ΝΕΤ». Με τη συγκεκριμένη αυτή τοποθέτησή του επιχείρησε να ...στηρίξει τις θέσεις του κόμματός του για την αναγκαιότητα της δημιουργίας του κόμματος της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς». Λαμπρά!

Αλλά ας τα δούμε λίγο πιο αναλυτικά. Στο προγραμματικό συνέδριο του ΣΥΝ, που έγινε στα τέλη του Μάη, οι προτάσεις της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, οι οποίες και ψηφίστηκαν από τα μέλη του συνεδρίου και έγιναν θέσεις, έβαζαν στόχο το «σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία». Ενας στόχος, ο οποίος όπως θέλησαν να τον παρουσιάσουν μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Στο κεφάλαιο των θέσεων αναφερόταν χαρακτηριστικά: «Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει αποδεχτεί τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, γιατί θεωρεί πως αυτή ευνοεί τους δικούς της στόχους. Αφού η ιστορική πείρα διδάσκει πως ο σοσιαλισμός δεν μπορεί εγκαθιδρυθεί σε μια μόνη χώρα, το πεδίο ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που ανοίγει η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνιστά το πραγματικό έδαφος, όπου ο καταστατικός της στόχος μπορεί να αποβεί ρεαλιστικά εφικτός»... Ο ΣΥΝ, λοιπόν, παραχαράζοντας ακόμα και την ιστορία, ουσιαστικά απορρίπτει ακόμα και την ιδέα για πάλη σε εθνικό επίπεδο με στόχο το σοσιαλισμό! Από αυτή και μόνο την παράγραφο μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κάποιος ότι ο ΣΥΝ, ως υπέρμαχος της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» επιχειρεί να πείσει -στην ουσία όμως να παραπλανήσει τα λαϊκά κινήματα - ότι οι σημερινοί και αυριανοί αγώνες τους είναι μάταιοι, αφού, τα πάντα εναπόκεινται στην «πανευρωπαϊκή» ή «παγκόσμια» διάσταση. Προφάσεις εν αμαρτίαις! Φυσικά, η τέτοια προσέγγιση δεν έχει καμιά σχέση με την αναγκαιότητα, που προβάλλουν τα ριζοσπαστικά κινήματα και κόμματα για διεθνή συντονισμό και προώθηση της αντιμονοπωλιακής, αντιιμπεριαλιστικής πάλης.

Ο «σοσιαλισμός» του ΣΥΝ, είναι ένας «καταστατικός στόχος», ο οποίος δεν μπορεί να «παλευτεί» στα στενά όρια της Ελλάδας, ισχυρίζεται ο ΣΥΝ. Αρα, μέσα στα σύνορα της χώρας είναι καλύτερη η ...υποταγή στην καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη πραγματικότητα και η δημιουργία «κεντροαριστερών σχημάτων» διαχείρισης της εξουσίας... Στα πλαίσια, όμως, της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία», θα μπορούσε να είναι ένας στόχος ...εφικτός! Ενας στόχος, όμως, που και αυτός με τη σειρά του, περιορίζεται στο «χειροκρότημα» των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Βελγίου, επειδή δήθεν αντιστάθηκαν στην επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ! «Η αντίσταση της Ευρώπης ενάντια στην «αυτοκρατορική» στρατηγική των ΗΠΑ όντως αποτελεί υπόθεση και της ευρωπαϊκής Αριστεράς», έχει υποστηρίξει κατά καιρούς ο Ν. Κωνσταντόπουλος. Μια «αντίσταση» που περνάει μέσα από τη στήριξη της δημιουργίας του «Ευρωστρατού» και της κοινής εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ», όπως την οραματίζεται ο ΣΥΝ και η «Ευρωπαϊκή Αριστερά» του.

Η πολιτική του ΣΥΝ δεν έχει στόχο το σοσιαλισμό, ούτε σε εθνικό, ούτε σε «ευρωπαϊκό» επίπεδο. Οι πολιτικές κορόνες του προέδρου του, εξυπηρετούν τη μικροπολιτική στρατηγική του κόμματος για ψάρεμα ψήφων και τίποτα περισσότερο, προσφέροντας όμως συγχρόνως πολύτιμες υπηρεσίες στο καπιταλιστικό σύστημα, αφού ο «σοσιαλισμός» του ΣΥΝ, είναι σίγουρο ότι όχι μόνο δε βάζει στόχο την ανατροπή του, αλλά πολύ περισσότερο, απορρίπτει και αποκηρύσσει παντελώς τη στρατηγική που οδηγεί εκεί και μάλιστα μετά βδελυγμίας...