Το 'χετε παρατηρήσει; Τον τελευταίο καιρό, το χιούμορ λείπει από τη ζωή μας. Κι αυτή η έλλειψη τη δυσκολεύει περισσότερο. Διότι το χιούμορ είναι μια προσπάθεια να δεις με κρίση και αυτοκριτική το παρελθόν, με διάθεση αλλαγής κι αγωνιστικότητα το παρόν, με ελπίδα και αισιοδοξία το μέλλον. Είναι η εύθυμη αντίληψη των καταστάσεων. Είναι εμπόδιο στην απαισιοδοξία, όχημα απομάκρυνσης από την απελπισία, αντίσταση στη δυσκολία, ώθηση στον αγώνα για το καλύτερο. Χωρίς χιούμορ, ο άνθρωπος διαφέρει ελάχιστα από τα άλλα ζώα. Γιατί το χιούμορ είναι και διαφοροποίηση της αντίδρασης από το ένστικτο και τριβή του μυαλού με την ψυχή και ενσωμάτωση των συναισθημάτων στη λογική και συνεύρεση της θεωρίας με την πράξη.

Λείπει το χιούμορ, κατ' αρχήν, από την τέχνη, η οποία, όχι μόνον το δημιουργεί και το «εκλεπτίζει», αλλά και το μεταδίδει μαζικά, προσφέροντας διασκέδαση και ευχαρίστηση στους ανθρώπους. Δεν υπάρχει, σήμερα, κινηματογράφος με χιούμορ. Και δεν είναι μόνον ότι λείπει ένας Σαρλό, ή έστω ένας Χατζηχρήστος, που «βγάζει» γέλιο. Λείπει, γενικότερα, το χιουμοριστικό κινηματογραφικό βλέμμα, ως εύθυμη και αισιόδοξη απεικόνιση και προοπτική της ζωής. Δεν υπάρχει ούτε στο θέατρο - εκτός λίγων εξαιρέσεων - ούτε στην τηλεόραση. Τα δήθεν χιουμοριστικά τηλεοπτικά σίριαλ προκαλούν εκνευρισμό, όταν δε φέρουν νύστα, ενώ θα πρέπει κανείς να είναι απολίτιστος και χαζοχαρούμενος για να γελάσει με τα κρύα, άνοστα και προσβλητικά αστεία «χιουμοριστικών» εκπομπών, σαν κι αυτή του πρώην «μαυρότρυπα» και νυν αθυρόστομου τηλεσχολιαστή. Σήμερα, ακόμα και οι γελοιογραφίες «σοβάρεψαν».

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι το χιούμορ λείπει κι από τις παρέες. Σπανίως, πλέον, οι άνθρωποι λένε αστεία και χωρατά και δύσκολα γελούν. Λείπει ακόμα και η «πλάκα», η «καζούρα» του καφενείου, που παλιότερα χαρακτήριζε τους Ελληνες, κυρίως αυτούς που ζούσαν στην ελληνική επαρχία. Τώρα, πια, δε βλέπεις πολλούς «να γελούν με την ψυχή τους», παρά μόνο λίγους να μειδιούν, προσποιητά. Κι, όμως, υπάρχουν πολλά, τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν το πολυπόθητο γέλιο. Να, όπως το «μαύρο κλάμα» του Γιωργάκη, που δεν καταδέχεται να μας επισκεφτεί ο Πάουελ, η αγιοποίηση της Μητέρας Τερέζας από τον ετοιμοθάνατο πάπα, με την παρουσία 300.000 και πλέον ευσεβών χριστιανών στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.

Φαίνεται, όμως, ότι είναι τόσο το βάρος της σκυθρωπής ζωής, το οποίο βιώνουμε στα χρόνια των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων, που μας δυσκολεύει να ευθυμήσουμε ακόμα και μπροστά στα παράδοξα και τα φαιδρά. Πώς να κάνουμε χιούμορ, στην εποχή που οι αυτοκτονίες γίνονται χωρίς νόημα; Πώς να γελάσει το χειλάκι μας, όταν η ανεργία πλήττει εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας και απειλεί ακόμα περισσότερους, η βαριά φτώχεια στενοχωρεί και καταδυναστεύει το 25% της ελληνικής κοινωνίας; Και δεν υπάρχει ένας Μποστ να μας γλυκάνει, ζωγραφίζοντας, με το πενάκι του, τη χαμογελαστή Ανεργίτσα, ένας Γκιωνάκης να μας κάνει να γελάσουμε, παίζοντας τον πεινασμένο και αχόρταγο. Ερεβος...