«Για μας προοδευτική, ριζοσπαστική, θετική πολιτική είναι αυτή που δίνει ώθηση στην ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας. Μιας παραγωγικής βάσης που νοείται και θεωρείται λαϊκή περιουσία. Ο λαός παράγει τον πλούτο, στο λαό ανήκει. Κατά τη γνώμη μας, αν δεν έχεις προοπτική δεν μπορείς να καθορίσεις και την πάλη σήμερα. Επομένως, οι λαοί πρέπει να ορθώσουν μέτωπα πάλης, όχι κατά της διαχείρισης που ασκείται στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), αλλά κατά της στρατηγικής της ΕΕ. Και αυτά τα μέτωπα πάλης πρέπει να έχουν αποτελέσματα σε αλλαγή συσχετισμού σε εθνικό επίπεδο. Διαφορετικά η ΕΕ καλά θα κρατεί - παρά τις αντιθέσεις της - και ούτε πρέπει να περιμένουμε να πέσει από το εσωτερικό της σάπισμα. Αυτό δε θα γίνει ποτέ αν δεν παρέμβουν οι λαοί».

Την επισήμανση αυτή έκανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, στην πρωτολογία της κατά τη χτεσινή συζήτηση στη Βουλή των πολιτικών αρχηγών με θέμα την πορεία της χώρας στα πλαίσια της ΕΕ.

Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει ως εξής:

«Αναμφισβήτητα, το θέμα που συζητάμε σήμερα είναι εξαιρετικής σημασίας. Ομως, δεν έχουμε ανάγκη να ακούσουμε μια ομιλία από την πλευρά του πρωθυπουργού, ο οποίος επαναλαμβάνει γνωστά πράγματα γύρω από τις αποφάσεις και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, που μας έχει κάνει και ο ίδιος κοινωνούς με τις συνεντεύξεις του. Πιστεύω ότι σήμερα θα έπρεπε να γίνει μια βαθύτερη συζήτηση, ανεξάρτητα από τις απόψεις που έχει το κάθε κόμμα για το ζήτημα, μια συζήτηση που τουλάχιστον θα άνοιγε κάποιους ορίζοντες και θα μας διαφώτιζε σε ορισμένα πράγματα.

Για παράδειγμα, όντως, όπως είπε ο πρωθυπουργός, είναι μια ιστορική στιγμή αυτή για την ΕΕ, που μετατρέπεται σε ομοσπονδία όπως λέτε και μάλιστα διευρυνόμενη. Μπαίνει, όμως, ένα ερώτημα: Αφού η ΕΕ ανεβαίνει ένα σκαλοπάτι, περνάει σε μια καινούρια φάση, ποιος είναι ο βαθύτερος, αναλυτικότερος και ουσιαστικότερος απολογισμός της πορείας της ΕΕ από την περίοδο, για παράδειγμα, που πέρασε στην ενιαία εσωτερική αγορά, μετά στο Μάαστριχτ και τώρα σε αυτήν την εξέλιξη που έχει;

Υπάρχουν ερωτήματα και πιστεύω ότι αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για την ΕΕ και για τα ζητήματα της ανάπτυξης, του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού.

Για παράδειγμα:

- Η ανεργία αυξάνεται στις χώρες - μέλη της ΕΕ;

- Γιατί τα κοινωνικά προβλήματα οξύνονται;

Και ας πάρουμε σαν βάση όχι μόνο τις εμπειρίες που ζούμε εδώ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και τους στατιστικούς πίνακες της ίδιας της ΕΕ. Ομως, ας βάλουμε και αλλιώς τα ερωτήματα από τη σκοπιά των διακηρύξεων της ΕΕ.

- Γιατί, για παράδειγμα, το ευρώ δεν μπόρεσε να διαμορφώσει ενιαία οικονομική αγορά και ισόμετρη ανάπτυξη;

- Γιατί δεν μπόρεσε να συγκολλήσει διαφορετικές αγορές; Θα πείτε ότι ενδεχομένως το διάστημα ήταν μικρό.

- Γιατί, τελικά, στα πλαίσια της ΕΕ υπάρχει, παραμένει, αναπαράγεται και οξύνεται σε πολλούς δείκτες η ανισόμετρη ανάπτυξη και το χάσμα, ανεξαρτήτως αν μια χώρα είναι στη 13η θέση και πάει στη 14η ή από την 14η πάει στην 9η; Κάποια άλλη περνάει στις τελευταίες θέσεις.

- Γιατί έχουμε στασιμότητα ανάπτυξης στο χώρο της ΕΕ και γιατί δεν υλοποιήθηκαν αισιόδοξες προβλέψεις;

- Γιατί υπάρχει ανασφάλεια στην ΕΕ, ως προς τη δυνατότητα να αξιοποιηθούν συσσωρευμένα κεφάλαια σε επενδύσεις τόσο εντός της ΕΕ - ίσως αυτό δε φαίνεται τόσο έντονο - όσο εκτός; Εν πάση περιπτώσει:

- Γιατί δεν υπήρχε, λέτε, μέχρι τώρα ενιαία πολιτική και θα υπάρξει από εδώ και μπρος; Επειδή έγινε ένα Ευρωσύνταγμα συμβιβαστικό; Δεν ξέρω κι αν είναι Σύνταγμα αυτό. Μια καινούρια συνθήκη είναι που ενσωματώνει όλες τις άλλες και εμείς δεν έχουμε αγωνία για το αν είναι Σύνταγμα ή όχι.

Δε δίνονται απαντήσεις, δε γίνεται μια οικονομική ανάλυση, μπαίνει όμως και ένα ερώτημα: Μέχρι τώρα, λέει, ό,τι προβλήματα είχαμε, προήλθαν από το ότι είχαμε μια οικονομική Κοινότητα και όχι πολιτική.

Και αναρωτιόμαστε: Ολες αυτές οι αποφάσεις που παίρνονται από τη στιγμή που ιδρύθηκε η ΕΕ και όλα τα τελευταία χρόνια, δεν εκφράζουν ενιαία πολιτική σκέψη, δεν εκφράζουν πολιτική διάσταση της Κοινότητας; Δηλαδή, όλα αυτά που περνάνε, τα μέτρα - τα αντιλαϊκά λέμε εμείς, τα εκσυγχρονιστικά λέτε εσείς - δε δείχνουν ότι έχουμε να κάνουμε με μια διακρατική συνεργασία, με ένα συνασπισμό περιφερειακό βέβαια, αλλά με σαφείς πολιτικούς στόχους και χαρακτηριστικά; Τώρα γίνεται πολιτική ένωση; Τώρα λέτε ότι θα γίνει ενιαία πολιτική ένωση.

- Πώς εξηγείται το γεγονός ότι όλο και μεγαλώνουν οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί εντός της ΕΕ ανάμεσα στα κράτη - μέλη ή ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους;

- Και πώς εξηγείται το γεγονός ότι το Ευρωσύνταγμα βαφτίστηκε σύνταγμα συμβιβασμού;

- Τι συμβαίνει και υπάρχουν τέτοιες διαφορές όταν έχουμε να κάνουμε με καπιταλισμό σε όλες τις χώρες και με ενιαία πολιτική τόσο από τη σοσιαλδημοκρατία όσο και από τα νεοφιλελεύθερα κόμματα;

- Αυτές οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί πού οφείλονται;

- Και τι είναι αυτό που εσάς σας πείθει ότι αυτοί καταργούνται από δω και μπρος;

Εμείς, αντίθετα, θεωρούμε ότι όσο διευρύνεται και ομοσπονδιοποιείται η ΕΕ, οι ανταγωνισμοί θα οξύνονται. Αναμφισβήτητα δημιουργείται πιο ισχυρό κέντρο - Διευθυντήριο το λέμε εμείς - του οποίου η σύνθεση μπορεί να μην είναι πάντα σταθερή. Και θεωρούμε ακριβώς ότι όποια ενοποίηση και εμβάθυνση γίνεται θα οδηγήσει στην ισχυροποίηση του κέντρου και σε μεγαλύτερη ανισομετρία και ανισότητα.

Η ανισομετρία και η ανισότητα δεν έχει να κάνει με τις μεγάλες και τις μικρότερες σε μέγεθος χώρες. Τουλάχιστον εγώ για πρώτη φορά ακούω την άποψη ότι την κοινωνική εξέλιξη την καθορίζει αποκλειστικά και μόνο το μέγεθος μιας χώρας. Αντίθετα η ιστορία (και η ευρωπαϊκή) έχει δείξει ότι μικρότερες σε μέγεθος χώρες είχαν πολύ βαρύνοντα ρόλο και στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στα παγκόσμια πράγματα. Είναι μια καινούρια αντίληψη: είσαι μικρός επειδή έχεις μικρό μέγεθος. Δεν είναι έτσι τα πράγματα ή τουλάχιστον δεν έχει επιβεβαιωθεί. Ισως είναι μια καινούρια οικονομική θεωρία στις τόσες που ακούμε και που εμφανίζονται ως νέες.

Είπατε ότι το κριτήριό σας είναι μια ισχυρή Ευρώπη σε έναν κόσμο ασύμμετρο, αβέβαιο και ρευστό.

Κατ' αρχήν τίθεται το ερώτημα:

- Πώς θα ισχυροποιηθεί η Ευρώπη στις συνθήκες αυξανόμενης διεθνοποίησης, σε έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η ασυμμετρία, η αβεβαιότητα και η ρευστότητα; Το κυριότερο όμως:

- Πού οφείλονται αυτά τα φαινόμενα που εσείς περιγράφετε και που τα περιγράφετε ουδέτερα και απολίτικα; Με τέτοιους όρους τα περιγράφετε. Και μπορεί κάποιοι να κατηγορούμαστε για "ξύλινη γλώσσα", αλλά, εν πάση περιπτώσει, είναι πολιτική η γλώσσα μας. Αλλά πιο "ξύλινη" από την απολίτικη γλώσσα κατά τη γνώμη μας δεν υπάρχει.

- Γιατί ο κόσμος είναι ασύμμετρος, αβέβαιος και ρευστός; Πού οφείλεται αυτό; Είναι άσχετο από την εξέλιξη, από τα βασικά χαρακτηριστικά της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας σήμερα;

Δε λέω να απορρίψετε τον καπιταλισμό ούτε θα το κάνετε αυτό. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, εδώ μέσα σε αυτήν την αίθουσα δε δικαιούμαστε να συζητάμε πάνω σε ένα βαθύτερο προβληματισμό, ο οποίος γίνεται; Γιατί, όμως, στη Βουλή πρέπει να συζητάμε με γενικούς και αφηρημένους όρους και τσιτάτα;

Δηλαδή, η παγκόσμια ασυμμετρία πού οφείλετε; Στον Μπιν Λάντεν και το Αφγανιστάν; Στον Σαντάμ Χουσεΐν και το Ιράκ; Εκεί είναι η ασυμμετρία; `Η μήπως είναι κάτι βαθύτερο που αφορά και αυτήν τη μεγάλη περιφερειακή ένωση, την ΕΕ;

Δηλαδή πώς καθησυχάζετε το λαό ότι από εδώ και μπρος το μη ενιαίο θα γίνει ενιαίο; Για μας βέβαια το ζήτημα "ενιαίο" δε λέει τίποτα. Για μας το θέμα είναι ποιος ωφελείται από αυτήν την εξέλιξη και ποιος κερδίζει. Και αν, αυτοί που ωφελούνται είναι λίγοι και αυτοί που χάνουν είναι οι πολλοί, οι λαοί.

Κατά τη γνώμη μας, επειδή βρισκόμαστε και σε προεκλογική περίοδο, πρέπει τα κόμματα να παίρνουμε συγκεκριμένες θέσεις και να καταλαβαίνει ο κόσμος τι λέμε και να δίνουμε εξηγήσεις για μια σειρά φαινόμενα και όχι να τα προσπερνάμε.

Ενιαία πολιτική στην ΕΕ δεν πρόκειται να υπάρξει, διότι η ΕΕ είναι σύμφυτη με τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Ενιαία ΕΕ θα είναι όσον αφορά στην επίθεση σε βάρος των λαών. Ενιαία μπορεί να γίνει η Ευρώπη - δεν έχει γίνει - όσον αφορά στη συντονισμένη δράση των λαϊκών κινημάτων.

Αλλά ενιαία Ευρώπη που συμφέρει όλους και βοηθάει όλους, δεν μπορεί να γίνει. Και όταν λέω "Ευρώπη" εννοώ την ΕΕ, γιατί κατά τη γνώμη μας δεν μπορεί να ταυτίζεται η Ευρώπη με την ΕΕ. Η Ευρώπη είναι μία ήπειρος, η ΕΕ είναι ένας συγκεκριμένος διακρατικός συνασπισμός που έχει συγκεκριμένα ιστορικά χαρακτηριστικά.

Μας παρουσίασε ο πρωθυπουργός εδώ ότι οι διαφωνίες που υπάρχουν σήμερα στην ΕΕ είναι ενδεχομένως διαφορές κουλτούρας, αντιλήψεων κλπ. Θα αφαιρέσω τις δέκα καινούριες χώρες, για τις οποίες μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι άπειρες - δεν ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο.

Οι διαφορές είναι διαφορές συμφερόντων και μάλιστα το καινούριο που εμφανίστηκε τώρα στη Διακυβερνητική και στην τελευταία σύνοδο της συζήτησης του Ευρωσυντάγματος είναι ότι οξύνεται και μεγαλώνει ο ανταγωνισμός στον τομέα της άμυνας.

Εδώ και αν τα πράγματα είναι άσχημα! Η διαρθρωμένη συνεργασία, που είναι κάτι πολύ χειρότερο, πολύ πιο ανεβασμένο και οξύτερο από την τετραμερή συνεργασία, ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου. Η διαρθρωτική συνεργασία ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες με τη συμμετοχή τώρα της Μεγάλης Βρετανίας, το "μακρύ χέρι" των ΗΠΑ, έρχεται να απαντήσει στις ανάγκες ειδικών δράσεων, σύνθετων δράσεων. Εναντίον ποιων; Νέα Ιράκ προμηνύονται!

Το συμπέρασμα που έβγαλε ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ είναι ότι για να αντιμετωπίσει τον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και όχι τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πρέπει να διαμορφώσει σκληροπυρηνικούς σχηματισμούς. Πάμε για οξύτατο ανταγωνισμό στην άμυνα και στο εσωτερικό της Ευρώπης και πέρα από την Ευρώπη. Για εμάς ανταγωνισμός στην άμυνα είναι στην ουσία ανταγωνισμός στην επίθεση, είναι πόλεμος, είναι εκβιασμός, είναι στρατιωτικές πιέσεις για τη συμμετοχή στη λεία.

Από αυτήν την άποψη η όποια μετεξέλιξη της Ευρώπης προσθέτει νέες απειλές στην υπόθεση της ειρήνης και στο δικαίωμα του κάθε λαού, ανεξαρτήτως της διεθνοποίησης, να επιλέγει το δικό του δρόμο οικονομικής και κοινωνικής εξέλιξης.

Εμείς πιστεύουμε ότι και εντός της ΕΕ το νήμα θα τεντώνεται, θα χαλαρώνει και θα έρθει η στιγμή που θα σπάσει. Το θέμα είναι να μη σπάσει το νήμα συνοδευόμενο με έναν πόλεμο που θα χύνουν οι λαοί το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών, όπως λέμε εμείς και ας θεωρείται ξύλινη λέξη, γιατί αυτός είναι ο όρος, αλλά οι λαοί να καταβάλουν τις απαιτούμενες θυσίες για το δικαίωμά τους να ζήσουν σε μία Ευρώπη της κοινωνικής ευημερίας και της ειρήνης.

Θέσατε το ζήτημα της ενσωμάτωσης όσον αφορά στην Ελλάδα. Κατ' αρχήν η Ελλάδα βρίσκεται σε πορεία ενσωμάτωσης με την ΕΕ προ πολλού. Θα ήταν καλό να γίνει μια συζήτηση - χρειάζονται και τέτοιες ιστορικού χαρακτήρα συζητήσεις - για να δούμε τα συν και τα πλην από αυτή την ενσωμάτωση.

Εμείς δεχόμαστε ότι η Ελλάδα αναπτύχθηκε. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Δεν είναι η Ελλάδα όπως ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια. Βάζουμε όμως ένα ερώτημα που ο χρόνος δε μας επιτρέπει να απαντήσουμε: Δε θα μπορούσε να αναπτυχθεί η Ελλάδα δίχως τις επιλογές της ΕΕ; Να μιλήσουμε και για συγκεκριμένες φάσεις και με άλλο συσχετισμό δύναμης και με το σημερινό.

Αναπτύχθηκε η Ελλάδα. Είχε τίμημα αντιλαϊκό αυτή η ανάπτυξη; Είχε! Αν πάρουμε τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού - μιλάμε για μείωση με όρους αρνητικούς για την αγροτιά - αυτή άρχισε να συμβαίνει όχι την τελευταία δεκαετία, αλλά πιο πριν. Η δημιουργία "πόλεων τεράτων" δεν είναι άσχετη με την κυρίαρχη πολιτική στην Ελλάδα και τα ταξικά συμφέροντα στην Ελλάδα, αλλά είναι πολύ σχετική με τα κοινά ταξικά συμφέροντα της Ελλάδας και της ΕΕ. Η ανεργία δεν υπήρχε πριν; Τώρα υπάρχει και εμφανίζεται ως διαρθρωτικό πρόβλημα;

Για να δούμε και τα άλλα τιμήματα που δε φαίνονται. Η ανάπτυξη, για παράδειγμα, των βιομηχανικών κλάδων είναι ισόμετρη στην Ελλάδα, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει η εγχώρια παραγωγική βάση; Εάν υπήρχαν τέτοια προβλήματα παλιότερα, τώρα έχουν οξυνθεί. Πού αναπτύσσεται η Ελλάδα; Μεταφορές, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, δίκτυα.

Ομως ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές ή άλλες αντιλήψεις, αν το δούμε από σοβαρή οικονομική πλευρά, ανάπτυξη σε μία χώρα είναι να δίνεται ώθηση σε όλες τις δυνατότητες ανάπτυξης που έχει, όχι γιατί μπορεί μια χώρα να είναι πλήρως αυτάρκης, αλλά γιατί μια χώρα και μάλιστα σε έναν ασύμμετρο, αβέβαιο και ρευστό κόσμο, σε μια ΕΕ τέτοιων και τόσων αντιθέσεων και ανταγωνισμών, πρέπει να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, όχι για να απομονωθεί, αλλά για να μπορεί να διεκδικήσει μια θέση αμοιβαίου οφέλους σε αυτό τον κόσμο με όσες χώρες μπορεί, για να μπορεί να εκμεταλλευτεί υπέρ του λαού τέτοιες αντιθέσεις και εν πάση περιπτώσει να μην είναι έρμαιο επιλογών που θα γίνονται σε στιγμές όξυνσης της κρίσης.

Δηλαδή, για να δούμε: Εχουμε καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας σε περίοδο που το ΑΕΠ έχει μεγάλους ρυθμούς σε σχέση με το μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο; Εχουμε. Η ανεργία δε σημαίνει καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας; Δεν είναι καταστροφή παραγωγικής δύναμης; Είναι ανάπτυξη; Η μερική απασχόληση δεν είναι απαξίωση; Η ετεροαπασχόληση και ο ευτελισμός των πτυχίων και της μόρφωσης σε σχέση με αυτό που απασχολείσαι - χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουν δουλιές ντροπής, αλλά μιλώ για την αξιοποίηση των επιστημονικών γνώσεων - δεν είναι πρόβλημα; Η έρευνα πού γίνεται σήμερα στην Ελλάδα; Γίνεται η γενική βασική έρευνα σε τομείς που ωφελούν τον άνθρωπο ή γίνεται σε τομείς που ωφελούν την κερδοφορία;

Επομένως, η ανάπτυξη έχει ταξικό χαρακτήρα και συνεπάγεται κατά τη γνώμη μας - πέρα από τους όποιους εκσυγχρονισμούς που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε και χωρίς αυτές τις επιλογές - και καταστροφή παραγωγικών δυνατοτήτων και παραγωγικών δυνάμεων της χώρας. Αυτό μπορεί να μη φαίνεται τώρα, θα φανεί όμως όταν δημιουργηθούν προϋποθέσεις και υπάρξει κύκλος βαθιάς κρίσης στην Ελλάδα - δεν πρόκειται να τη γλιτώσει την κρίση η Ελλάδα - ή αν θέλετε όταν γίνει η Ελλάδα αποθήκη βαθιάς οικονομικής κρίσης που θα περάσουν οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Και τότε όλα αυτά που λέμε δε θα έχουν καμία αξία.

Είπατε για παράδειγμα, για τα διευρωπαϊκά δίκτυα. Κατ' αρχήν το πρόγραμμα των διευρωπαϊκών δικτύων δεν είναι καινούριο. Ακόμα και στη δεκαετία του 1980 υπήρχε αυτός ο προγραμματισμός και δεν υλοποιήθηκαν. Και δεν υλοποιήθηκαν διότι δεν υπήρχαν χρήματα στο κράτος ή το μεγάλο κεφάλαιο δεν έδειξε το απαιτούμενο ενδιαφέρον.

Σήμερα η ΕΕ λέει: "10% βάζουν τα κράτη - μέλη και 90% οι ιδιώτες". Βάζουμε το ερώτημα, δεν απαντάμε κατηγορηματικά, αλλά πάμε με το δικό σας κριτήριο: Είναι βέβαιο ότι οι ιδιώτες θα κάνουν το 90% των επενδύσεων; Οι ιδιώτες είναι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν είναι μικροεπαγγελματίες. Θα μετρήσουν πού θα κάνουν τις επενδύσεις, αν θα τις κάνουν στην Ευρώπη ή τη Νοτιοανατολική Ασία ή αν θα πάνε κάπου αλλού. Θα τα κάνουν όλα; Και αν τα κάνουν, σε ποιους θα ανήκουν αυτά τα δίκτυα; Στους ιδιώτες, το 90% των κεφαλαίων. Αυτά τα διευρωπαϊκά δίκτυα είναι για την ανάπτυξη των λαών; Εδώ που τα λέμε και με το δίκιο τους από την πλευρά των δικών τους συμφερόντων - εμείς είμαστε αντίπαλοι αυτών των συμφερόντων - θα τα ρυθμίσουν όπως αυτοί θέλουν. Εμφανίζεται, δηλαδή, ότι η ΕΕ έχει τώρα ένα μεγάλο "ατού".

Η γνώμη μας είναι ότι όλα τα "ατού" που εμφανίζουν αυτοί οι καπιταλιστικοί συνασπισμοί, αυτές οι μορφές συνεργασίας για τους λαούς, για μεν τους λαούς σημαίνει κοινωνική ρεβάνς, αφαίρεση κεκτημένων και όξυνση των οικονομικών, κοινωνικών και δημοκρατικών προβλημάτων, αλλά τελικά δεν πρόκειται να είναι "ατού" ούτε για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Θα μετατραπούν σε αδυναμία του. Εμείς, βεβαίως, δε σκάμε για την επιβίωση και την ισχυροποίηση του καπιταλιστικού συστήματος. Μας ενδιαφέρει όμως ακριβώς η κρίση του συστήματος να αξιοποιείται από το κίνημα και να μην πέφτει στις πλάτες των εργαζομένων.

Η γνώμη μας είναι ότι στην ΕΕ θα υπάρχουν ομάδες συμμάχων, ομάδες αντιπάλων που θα αναδιατάσσονται. Εδώ να δούμε και μία άλλη πλευρά. Η Ελλάδα στήριξε την ανάπτυξή της αυτά τα χρόνια σε ορισμένους παράγοντες που είχαν το χαρακτήρα της συγκυρίας. Για παράδειγμα, στην κατάσταση που επικράτησε στα Βαλκάνια με την επιστροφή του καπιταλισμού, με την αναρχία που επικράτησε, με ένα μεσοδιάστημα όπου υπήρχε τέλμα. Ομως, και η αστική τάξη των χωρών αυτών ανασυγκροτείται. Δε θα είναι κορόιδο.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Η Ελλάδα έκανε πολλή "λάντζα" στα Βαλκάνια για να βοηθήσει όχι τους λαούς αλλά την κατάσταση και την εξέλιξη. Τώρα που τα πράγματα αρχίζουν να διευθετούνται, διότι και αυτό το χάος που υπήρχε δε συνέφερε, μπαίνουν οι πιο ισχυρές δυνάμεις. Εκεί που έμπαιναν τα ελληνικά κεφάλαια και οι Ελληνες επιχειρηματίες και έκαναν τις εξαγωγές, τώρα θα μπουν οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και άλλοι. Και γιατί να μην μπουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα;

Πέρα από το κυριότερο, που θα έχουμε επιδείνωση της θέσης του ελληνικού λαού, θα καταστραφούν και επιχειρηματίες.

Θα πούμε για μία ακόμα φορά ότι αυτοί οι επιχειρηματίες δε θα πεθάνουν στην ψάθα. Εχουν φτιάξει περιουσίες και για τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους. Μιλάμε όμως για την πορεία των εξελίξεων, για αυτόν τον όμορφο κόσμο που μας περιγράψατε.

Δεν είστε μόνον εσείς που έχετε αυτή την ευρωλαγνεία. Στη Βουλή είναι η πλειοψηφούσα άποψη και όσοι ασκούν κριτική στη Βουλή για τα κοινωνικά προβλήματα συνήθως τα ανάγουν σε θέματα διαχείρισης.

Οχι, εμείς δε θα πούμε ότι η ΠΑΣΟΚική διαχείριση ευθύνεται για τα προβλήματα. Είναι η ΠΑΣΟΚική πολιτική, είναι η Νεοδημοκρατική πολιτική, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου. Ποικιλία στη διαχείριση δεν μπορεί να υπάρξει.

Γίνεται πολύς λόγος για τα τιμήματα των ιδιωτικοποιήσεων. Τα πουλήσαμε όσο όσο, πήραμε τα λεφτά και αντί να τα βάλουμε εκεί, τα βάλαμε εκεί. Εχει φύγει τις τελευταίες μέρες η συζήτηση για το αν η ιδιωτικοποίηση μιας κρατικής έστω καπιταλιστικής επιχείρησης βοηθά την παραγωγική βάση της χώρας, βοηθά την αντιμετώπιση της ανισομετρίας, βοηθά την αντιμετώπιση των εντάσεων που θα υπάρξουν στην ΕΕ, βοηθά την αντιμετώπιση προβλημάτων σε σχέση με τις συνέπειες των κύκλων κρίσης που έρχονται. Εδώ δε γίνεται καμία συζήτηση. Σημασία έχει το τίμημα, το πάνω-κάτω. Μα εδώ που τα λέμε, άντε βρες άκρη με το τίμημα. Εδώ ένα σπίτι έχεις, ένα δυάρι, ένα τριάρι και μπορεί να το πουλήσεις και 20-25 εκατομμύρια. Μπορεί να το πουλήσεις αν έχεις ανάγκη και 15 εκατομμύρια. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί να υπάρξουν ωφέλιμες επενδύσεις από την εκποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας.

Η γνώμη μας είναι ότι τα πράγματα για τους λαούς θα χειροτερεύουν. Ενδεχομένως κάποιες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας και την ευρωπαϊκή αγορά και ιδιαίτερα των νέων χωρών, μπορεί να καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα στον ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ. Και μην ξεχνάμε ότι οι ΗΠΑ είναι υπερχρεωμένες. Και εδώ δεν παίρνετε υπόψη αν οι ΗΠΑ έχουν κρίση και τι συνέπειες έχει αυτό για την Ευρώπη.

Το θέμα για μας είναι το βιοτικό επίπεδο του λαού, το δικαίωμά του στη δουλιά, σε δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας κλπ., το δικαίωμά του στον ελεύθερο χρόνο, στην ανάπτυξη, σε μια υγιή κοινωνική πολιτική και πολιτιστική ατμόσφαιρα, το δικαίωμά του στη δημοκρατία, το δικαίωμα στην απεργία. Εμείς αυτά μετράμε. Παρακολουθούμε βεβαίως όλη τη λειτουργία του συστήματος και την κατάσταση διότι ξέρουμε ότι όταν το κεφάλαιο στριμώχνεται θα τα φορτώσει στους εργαζόμενους και αυτό μας απασχολεί πολύ.

Η θέση μας παραμένει πάγια. Για μας προοδευτική, ριζοσπαστική, θετική πολιτική είναι αυτή που δίνει ώθηση στην ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης της χώρας. Μιας παραγωγικής βάσης που νοείται και θεωρείται λαϊκή περιουσία. Ο λαός παράγει τον πλούτο, στο λαό ανήκει. Κατά τη γνώμη μας, αν δεν έχεις προοπτική δεν μπορείς να καθορίσεις και την πάλη σήμερα. Επομένως, οι λαοί πρέπει να ορθώσουν μέτωπα πάλης, όχι κατά της διαχείρισης που ασκείται στην ΕΕ αλλά κατά της στρατηγικής της ΕΕ. Και αυτά τα μέτωπα πάλης πρέπει να έχουν αποτελέσματα σε αλλαγή συσχετισμού σε εθνικό επίπεδο. Διαφορετικά η ΕΕ καλά θα κρατεί - παρά τις αντιθέσεις της - και ούτε πρέπει να περιμένουμε να πέσει από το εσωτερικό της σάπισμα. Αυτό δε θα γίνει ποτέ αν δεν παρέμβουν οι λαοί.

Τέλος, να σταθώ σε ένα επίκαιρο θέμα των ημερών, που σχετίζεται και με τη σύνοδο της ΕΕ: Η ΕΕ και το δίκαιο των λαών, η εξασφάλιση της ειρήνης.

Συνεδριάσατε. Μα, ούτε μία κουβέντα καταδίκης για την επίθεση στη Συρία και στο Λίβανο από την πλευρά των ΗΠΑ. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν συμφέροντα ευρωπαϊκά στην περιοχή δεν τολμήσατε να πείτε ούτε μία κουβέντα.

Μπορεί να θέλουν τον απογαλακτισμό, όχι εσείς, αλλά η Γερμανία, η Γαλλία, από τις ΗΠΑ, αλλά τον θέλουν για να αντικαταστήσουν τις ΗΠΑ ή δεν το θέλουν όσο δεν αισθάνονται ικανές να διεκδικήσουν έναν τέτοιο ρόλο.

Το ψήφισμα που βγήκε για το Παλαιστινιακό είναι ακόμη χειρότερο από όλα τα προηγούμενα. Φρικτή είναι η πολιτική των ίσων αποστάσεων. Τώρα, όμως, είναι καθαρό: Νομιμοποιείτε τις καταστροφές που κάνει το κράτος του Ισραήλ, η κυβέρνησή του.

Τέλος, υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα: Απλώς το θέτω. Είπατε να κάνουμε μια Ομοσπονδία όπου η εθνοκρατική οργάνωση διατηρείται αλλά πάμε για υπερεθνικές αποφάσεις. Το επίπεδό μου μπορεί να είναι τέτοιο που να μην καταλαβαίνει αυτή τη συνύπαρξη τόσο αντιφατικών ιδεών. Κατά τη γνώμη μας διακρατικές θα είναι οι αποφάσεις, θα φέρνουν τη σφραγίδα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δε θα είναι ισότιμες. Και περισσότερους βουλευτές να έχουν οι μικρότερες χώρες, δεν πρόκειται να αλλάξει ο αυταρχισμός στα πλαίσια της ΕΕ.

Αλλωστε, σε αυτές τις χώρες δε νοιαστήκατε που όλοι στερήθηκαν το δικαίωμα ψήφου. Με μειοψηφικά δημοψηφίσματα μπήκαν στην ΕΕ, αλλά εν πάση περιπτώσει. Ισχύει όμως η έννοια "κυριαρχικά δικαιώματα" σε κάθε χώρα; Βεβαίως, αν θέλετε, στη δική μας ιδεολογία και οπτική, και μάλιστα όχι τώρα αλλά ακόμα από την περίοδο του Μαρξ υπήρχε αυτό. Κάποτε δε θα υπάρχουν σύνορα, κάποτε ο κόσμος θα γίνει ενιαίος. Κάποτε. Αυτό όμως δεν μπορούν να το αποφασίσουν ούτε οι κομμουνιστές, ούτε οι σοσιαλιστές, ούτε οι καπιταλιστές. Είμαστε όμως πολύ, πολύ μακριά, μάλιστα σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από συγκεκριμένες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες μάλιστα συζητούν τώρα - αυτό έγινε στο Κανγκούν - να υπάρχει απελευθέρωση αγοράς και ταυτόχρονα να μπουν προστατευτικά τείχη για να προστατέψουν τις οικονομίες τους οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Η έννοια "κυριαρχικά δικαιώματα" υπάρχει ή όχι; Για μας υπάρχει. Θέλουμε κάποτε να καταργηθούν. Ας το αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές να το βρουν και στο θεωρητικό σχήμα και σε όλα τα άλλα.

Πού πάμε τώρα; Η διαρθρωμένη συνεργασία, η ΝΑΤΟική πολιτική και δόγμα μέσα στο οποίο εμείς είμαστε σούμπιτοι μπασμένοι, η αλλαγή του δόγματος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, όπου κύρια αποστολή είναι οι εξωτερικές επιχειρήσεις, η μείωση των Ενόπλων Δυνάμεων, που δε γίνεται γιατί εκτιμάμε ότι χρειαζόμαστε λιγότερες - δε θα είχαμε αντίρρηση να μειωθούν αν χρειάζονταν λιγότερες - αλλά κυρίως γίνεται γιατί ο προσανατολισμός και η κύρια αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων είναι τα ευέλικτα μικρά σχήματα ενταγμένα στη ΝΑΤΟική πολιτική ή ενδεχομένως στον Ευρωστρατό πάλι με ΝΑΤΟική ομπρέλα.

Πού πάμε; Εχουμε τη συμφωνία με την Τουρκία για το Αιγαίο στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων για το FIR κλπ. Βεβαίως είμαστε υπέρ της εξομάλυνσης των σχέσεων με την Τουρκία, βεβαίως είμαστε υπέρ του διαλόγου και πάνω από όλα υπέρ της ειρηνικής συνύπαρξης και της οπωσδήποτε φιλίας και αλληλεγγύης και των δύο λαών. Αλλά προς τι αυτό το πνεύμα χαράς που κυριαρχεί; Μπορούν συγκυριακά οι ανταγωνισμοί συμφερόντων που υπάρχουν να εξομαλυνθούν. Πώς ξέρουμε όμως τι θα γίνει αύριο;

Εμείς θα θέλαμε μια απάντηση στο αν υπάρχει η έννοια "κυριαρχικά δικαιώματα". Η έννοια "σύνορα" υπάρχει; Θα συνεχίσουμε να ζούμε με χάρτες χωρίς σύνορα;

Τέλος, δε δίνουμε σε κανέναν το δικαίωμα όταν εμείς μιλάμε για σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα να το ερμηνεύουν ως τάση εθνικής απομόνωσης από διεθνοποιήσεις κλπ. Αντίθετα, πιστεύουμε ότι το εθνικό πεδίο πάλης είναι ένα πεδίο πάλης, μαζί με τη συντονισμένη διεθνή συνεργασία, που μπορεί και πρέπει να καταφέρει σοβαρά χτυπήματα σε αυτό τον ιμπεριαλιστικό διεθνισμό και στη λογική που λέει "επεμβαίνω όταν σε μια χώρα δε μου αρέσει η κυβέρνηση, όταν δε μου αρέσουν οι μεταρρυθμίσεις που κάνει, όταν δε μου αρέσει η επιλογή ενός λαού".

Εμείς ακριβώς πιστεύουμε ότι αυτό το παγκόσμιο κίνημα, το αντιιμπεριαλιστικό, το αντικαπιταλιστικό θα αποκτήσει δύναμη και θα έχει αποτέλεσμα αν δώσει τη δυνατότητα σε κάθε χώρα να επιβάλει τα δικά της χτυπήματα σε αυτήν την παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Και με αυτή την έννοια θέλουμε τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα για να έχει το δικαίωμα ο ελληνικός λαός να αποφασίζει αυτό που θέλει - ακόμα και αν δε μας αρέσει - και αυτό το δικαίωμα να το αναγνωρίσουμε σε κάθε λαό.

Τότε μπορούμε να μιλάμε για εξάλειψη των εστιών πολέμου και για πραγματικό διεθνισμό.