Πέντε ταινίες - «θησαυρούς» του παγκόσμιου κινηματογράφου περιλαμβάνει το 44ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (21-30/11), σε συνεργασία με τη Γαλλική Ταινιοθήκη. Εκτός της καλλιτεχνικής τους αξία, οι ταινίες αυτές επιλέχθηκαν και για τη σπανιότητά τους. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι θεωρούνταν χαμένες ή ήταν γνωστές από κατοπινές, συνήθως αλλαγμένες ή λογοκριμένες κόπιες τους. Επιπλέον, η Γαλλική Ταινιοθήκη σπάνια κάνει τέτοιες προβολές εκτός Γαλλίας.

Οι ταινίες που θα προβληθούν είναι οι εξής: «Το χελιδόνι και ο μελισσοφάγος» του Andre Antoine (Βέλγιο, 1920, «πρώιμο, βωβό θρίλερ χαρακτήρων», που ανακαλύφθηκε το 1982). «Καπριτσιόζα» του King Vidor (ΗΠΑ, 1924, «ατμοσφαιρικό, πληθωρικό, μπαρόκ δημιούργημα»). «Αναταχάν» του Josef von Sternberg (ΗΠΑ, 1953, το «κύκνειο άσμα» του Γερμανού σκηνοθέτη που ανέδειξε τη Μάρλεν Ντίτριχ. Η ταινία λογοκρίθηκε λόγω της ερωτικής της «τόλμης», αλλά η κόπια της Γαλλικής Ταινιοθήκης αποκατέστησε τις λογοκριμένες σκηνές). «India, Μάνα Γη» του Roberto Rosselini (Ιταλία, 1957-1959. Η κόπια είναι η γαλλική «βερσιόν» της ταινίας που παρουσίασε ο Rosselini το 1959 στο Φεστιβάλ των Κανών. Από τότε πολλές εκδοχές της κυκλοφόρησαν αλλά η συγκεκριμένη θεωρούνταν χαμένη). «Μια μέρα ο Νείλος» του Youssef Chahine (Αίγυπτος / ΕΣΣΔ, 1968, η πρώτη - και τελευταία - κινηματογραφική συμπαραγωγή των δύο χωρών. Πρόκειται για τη μοναδική κόπια της αυθεντικής ταινίας του μεγάλου Αιγύπτιου σκηνοθέτη).

«Εγώ έκανα τις σπουδές μου στην οδό Chaillot» έλεγε ο Φρανσουά Τριφό θέλοντας να αναδείξει τη σημασία της Γαλλικής Ταινιοθήκης η οποία στεγάζεται από τις αρχές της δεκαετίας του '60 στο συγκεκριμένο δρόμο. Η ιστορία της, όμως, ξεκινά το 1935, όταν δύο νέοι, ο Ανρί Λανγκλουά και ο Ζορζ Φρανζί, ιδρύουν - με μόνο εφόδιο το πάθος για κινηματογράφο - τον Κινηματογραφικό Κύκλο, που μετονομάστηκε σε «Γαλλική Ταινιοθήκη». Σήμερα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα - αν όχι το μεγαλύτερο - κινηματογραφικό αρχείο του κόσμου. Οι «διάδοχοί» της (μεταξύ αυτών και ο Κώστας Γαβράς) έσωσαν και αποκατέστησαν έναν τεράστιο όγκο ταινιών. Η Ταινιοθήκη διαθέτει αξιόλογη συλλογή κινηματογραφικού εξοπλισμού, αφισών, εκδόσεων, κοστουμιών, σκηνικών.

Ο μεγάλος αυτός πλούτος είναι προσβάσιμος από το κοινό, χάρη στις μόνιμες κινηματογραφικές προβολές και στη διοργάνωση αφιερωμάτων σε δύο αίθουσες του Παρισιού. Ετησίως προβάλλονται 1.300 ταινίες στις δύο αίθουσες και 200 φιλμ αποκαθιστώνται από τις φθορές. Κάτι ανάλογο - τηρουμένων των αναλογιών - συνέβη και τις δεκαετίες του '60 και του '70 με τις προβολές της Ταινιοθήκης της Ελλάδας στο «ΑΣΤΥ», σε συνεργασία με τη Γαλλική Ταινιοθήκη.