Στην Εντίθ Πιάφ, που φέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το θάνατό της, θα είναι αφιερωμένη αύριο, Κυριακή, η εκπομπή του «902 Αριστερά στα FM» «Ποιητική Αδεία», την οποία επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης. Οι ακροατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα δίωρο αφιέρωμα στη μεγάλη Γαλλίδα τραγουδίστρια.

Πιάφ στη γαλλική αργκό σημαίνει σπουργιτάκι και το παρατσούκλι αυτό πήρε ένα κοριτσάκι των δρόμων του Παρισιού που διέθετε μια φωνή, η οποία δεν άφησε ασυγκίνητο κανένα...

Η Εντίθ Γκασιόν γεννήθηκε λίγο πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας της, Λουί, ήταν σαλτιμπάγκος στο τσίρκο «Ciotti» και η μητέρα της, Αννέτα, τραγουδούσε σε φθηνά καμπαρέ της Μονμάρτης. Οταν ο πατέρας της αρρώστησε βαριά, ένα χειμώνα, η Εντίθ πήρε τους δρόμους και άρχισε να τραγουδάει, αρχικά το μόνο τραγούδι που ήξερε ολόκληρο, τη «Μασσαλιώτιδα», τον γαλλικό εθνικό ύμνο... Ηταν μόλις δέκα ετών. Στα δεκαπέντε της εγκατέλειψε τα πάντα και άνοιξε τα δικά της φτερά. Στους δρόμους θα τη μαγέψει ο Πτι Λουί και μαζί του θα αποκτήσει την κόρη της Σεσέλ. Θα ακολουθήσει ο χωρισμός και η Πιάφ με τη Σεσέλ αγκαλιά θα συνεχίσει να τραγουδάει στους δρόμους. Τον Αύγουστο του 1935 η Σεσέλ, που ακόμη δεν έχει γίνει δύο ετών, πεθαίνει από μηνιγγίτιδα.

Ενα απόγευμα στην παρισινή λεωφόρο Μακ Μαόν η Πιάφ άκουσε τον Λουί Λεπλέ να τραγουδάει. Ο Λεπλέ, διευθυντής του καμπαρέ «Gernys», ήταν αυτός που τη «βάφτισε» Πιάφ. Αυτό το «χαμίνι» με τις καταπληκτικές ερμηνείες της έγινε η ευνοούμενη της διανόησης. Ενας από τους θαυμαστές της ήταν και ο Ζαν Κοκτό.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο θα κατακτήσει την Αμερική και εκεί θα συναντήσει και τη Μάρλεν Ντίτριχ. Θα μοιραστούν ένα μόνον τραγούδι, το «La Vie en Rose». Στη Νέα Υόρκη θα ερωτευτεί τον πυγμάχο Μαρσέλ Σερντάν, ο οποίος θα χάσει τη ζωή του σ' ένα αεροπορικό δυστύχημα τον Οκτώβρη του 1949. Είναι η αρχή του τέλους για την Πιάφ, καθώς μετά το θάνατό του μπαίνει στο σκοτεινό κόσμο των ατυχημάτων, των ασθενειών, των ηρεμιστικών και των ναρκωτικών...

Στις 29 του Οκτώβρη 1960 ερμήνευσε το τραγούδι «Non, je ne regrette rien» («Οχι, δε μετανιώνω για τίποτα»). Στο «Olympia» το κοινό τη χειροκροτούσε όρθιο επί μισή ώρα!

Η γυναίκα που θα μπορούσε να τραγουδήσει ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο «έφυγε» στις 14 του Οκτώβρη 1963, την ίδια ακριβώς μέρα με τον Κοκτό. Ενα τεράστιο πλήθος, που έκλαιγε, συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία το σπουργιτάκι των δρόμων του Παρισιού, που εκείνο που πάντα ήθελε ήταν να «ξεπερνάει τον εαυτό της» (Κυριακή, «902 Αριστερά στα FM», 18.00).