Και χωρίς να ακούγεται αντίλογος ή, τέλος πάντων, κάποια παρατήρηση, συμφωνία ή διαφωνία, συνέχιζε πηδώντας σε άλλο θέμα. «Δυο νεκροί και 4 ανάπηροι από "αθώα" συμπληρώματα διατροφής». «Σιγά την είδηση» σχολίαζε! «Αυτοί, όπως πάνε θα μας ταΐζουν ανακυκλωμένα αποφάγια. Ο,τι πετάνε από τα μεγάλα ξενοδοχεία και τις βίλες. Θα τα αλέθουν, θα τα βάζουν σε φανταχτερές συσκευασίες και θα τα πουλάνε στα super market. Και θα τρώμε εμείς οι κόπανοι. Πιστεύοντας ότι τρώμε "bon fillet" από τη Μεγάλη Βρετάνια και το Χίλτον».

«Εφοπλιστής, μεγαλοδικηγόρος, τηλεοπτικός σταρ στο κύκλωμα παιδικής πορνείας». «Μπα, τι μας λέτε! Δεσποτάδες δεν είχαμε; Ονόματα, κύριοι, ονόματα! Προσωπικά δεδομένα και αηδίες. Αυτοί είναι αγριάνθρωποι. Είναι ανθρωποφάγοι. Ρουφάνε το μεδούλι αυτών των παιδιών. Τους σπάνε τα κόκαλα. Τι τους κρατάνε κρυφούς; Εγώ ποιον θα φτύσω;»

Οσο προχώραγε ο ...μονόλογος τόσο σήκωνε τη φωνή του. «Ανεπάγγελτος ο Καραμανλής», φώναζε! «Τι λες, ρε, Πάγκαλε! Οταν ψήφιζες στη Βουλή οι πολιτικοί να είναι μόνο πολιτικοί, πού κοίταγες; Τέτοια κοροϊδία, ρε, φίλε; Και καλά οι δικοί σου βγάλανε ρόζους απ' τη δουλιά, δε λέω! Θα ιδρώσουν και θα κρυώσουν τα πιτσούνια. Μας δουλεύεις, κύριε; Μας δουλεύετε;»

Ηταν γύρω στα πενήντα - πενήντα πέντε. Σοβαρός. Καλοντυμένος. Κύριος. Τίποτα πάνω του δεν έδειχνε κάποιο πρόβλημα. Και, ωστόσο, ο άνθρωπος αυτός έκανε κάποια «υπέρβαση» που θέλει τρέλα ή τόλμη. Ο άνθρωπος αυτός φώναζε τη σκέψη του! Και το έκανε αυτό χωρίς να νοιάζεται για τις «εντυπώσεις». Και το έκανε με σοβαρότητα και κύρος!

«Η Γιάννα προσέλαβε τον μπάτλερ του Καρόλου». «Ο Λαλιώτης στα Δολιανά». «Η Δαμανάκη "μονάζει"». «Ο Κουλούρης στη Λαϊκή Αγορά». «Ξέσκισαν μανεκέν στις κερκίδες». «Τα μυστήρια των Βρυξελλών». «Να εγγυηθούμε το ελάχιστο εισόδημα»...

Κανένας από τους επιβάτες, και ανάμεσά τους και εγώ, βέβαια, δε γέλαγε. Ολοι αλλάζαμε ματιές μεταξύ μας, κανένας μας όμως δεν έκανε κάποιο σχόλιο, δεν είπε κάποια σχετική κουβέντα. Και το κυριότερο, κανένας μας δεν ενόχλησε τον παράξενο επιβάτη. Ολοι μας ρίχναμε κρυφές ματιές προς το μέρος του, κανένας μας όμως, δεν άφηνε για πολλή ώρα τα μάτια του πάνω στον άνθρωπο που μονολογούσε. Θέλεις οι ενοχές μας, θέλεις τα σχόλιά του, που ήταν εμπεριστατωμένα, το λεωφορείο παρακολουθούσε βουβό και προβληματισμένο...