Οι φίλοι και ομότεχνοί της αποχαιρετούν τη ζωγράφο - χαράκτρια Αννα Κινδύνη - Μαρουδή, που κηδεύεται στις 10.30πμ από το νεκροταφείο Ν. Σμύρνης. Η πολυβραβευμένη, κυρίως στη Γαλλία, δημιουργός «έφυγε» (18/11) σε ηλικία 89 χρόνων. Το έργο της «μαρτυρία», «ιστορικό ντοκουμέντο», «κατηγορητήριο...», όπως το χαρακτήρισαν, αποτελεί μια ζεστή αγκαλιά για τους δυστυχισμένους της Γης. Η τέχνη της, ζοφερή και συνάμα τρυφερή, κουβαλάει όλο το βάρος του προσωπικού βιώματος, βγαλμένου από το συλλογικό βίωμα της ανθρωπότητας, χωρίς χρονικά και γεωγραφικά όρια. Εργα πλασμένα «μ' αντρίκεια ρώμη και μητρική τρυφεράδα», συνυφασμένα με τη μοίρα του τόπου μας, αλλά και της οικουμένης.

Γεννημένη το 1914 στη Φώκαια της Μικράς Ασίας, η Αννα ήταν η μικρότερη από τα έξι παιδιά του γιατρού Δημοσθένη Μαρουδή και της Σταματίας Βασσάλου. Μεγαλωμένη σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, αδελφή του γιατρού και τεχνοκρίτη του «Ριζοσπάστη» Γιάννη Μαρουδή, εγκαταστάθηκε το 1922, με την οικογένειά της, στη Μυτιλήνη, όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Το 1930 ήρθε στην Αθήνα και εργάστηκε ως σχεδιάστρια στην Εθνική Τράπεζα. Τα φτωχόπαιδα των προσφυγικών συνοικισμών ήταν οι «ήρωες» των σχεδίων της με μολύβι. Στην κατοχή η Αννα Κινδύνη - Μαρουδή συμμετείχε στην Αντίσταση, στον τομέα της Εθνικής Αλληλεγγύης. Το 1945, έφυγε με τον άντρα της Μανόλη Κινδύνη στη Γαλλία, όπου σπούδασε χαρακτική στη Σχολή Καλών Τεχνών. Την περίοδο αυτή φιλοτέχνησε μια μεγάλη σειρά μικρών σχεδίων με κάρβουνο, τις «Σελίδες».

Χωρίς «φλυαρίες» και «διακοσμητικά» χρώματα, με το άσπρο και το μαύρο σε όλες του τις τονικότητες, έδωσε «σάρκα και οστά» στους ήρωές της. Στις δεκάδες μανάδες και τα σκελετωμένα παιδιά με τα αλλοιωμένα από την πείνα πρόσωπα. Πείνα, δυστυχία, σκελετωμένα παιδιά, λιπόσαρκες μανάδες. Εξαϋλωμένες φιγούρες με τον τρόμο του θανάτου στα ορθάνοιχτα μάτια τους...

Η σύλληψη της αδελφής της Ειρήνης Παπαδημητρίου και η εξορία της το 1948 στη Μακρόνησο, «πυροδότησε» τις εκατοντάδες συνθέσεις με κάρβουνο, που ακολούθησαν. Ενας πύρινος ποταμός τα βιώματά της από την πατρίδα, πλημμύρισαν στο χαρτί. Μικρασιατική καταστροφή, ιταλική και γερμανική κατοχή, εμφύλιος... οδηγούν το χέρι κι ακολουθούν τα βήματα της καρδιάς.

Το 1966 η Αννα Κινδύνη - Μαρουδή, παράλληλα με το κάρβουνο, πειραματίστηκε σε μια δικής της επινόησης τεχνική, τη χάραξη σε πλαστική ύλη. Τα θέματά της διαφοροποιούνται και απαλύνεται η αυστηρότητα του λόγου της. Τη δεκαετία αυτή και στις αρχές της επόμενης, η ζωγράφος αποσπά τρία διεθνή βραβεία (1960, 1963, 1971). Από το 1975, η Κινδύνη, έχοντας την ανάγκη του χρώματος και παραμερίζοντας την αιχμηρότητα του μορφοπλαστικού της ιδιώματος, φιλοτέχνησε μια σειρά χαραγμένων σχεδίων σε πλαστική ύλη. Είναι η περίοδος των «Ερώτων» για όλα της ζωής.