«Ας το παραδεχτούμε, με όλα τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται και τις ζωές που χάνονται για την "παγκόσμια ασφάλεια", σήμερα νιώθουμε λιγότερο ασφαλείς ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Τα καλοκαίρια δεν κοιμόμαστε πια με ανοιχτά παράθυρα, τους χειμώνες βιαζόμαστε να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας, πριν πέσει το σκοτάδι, στο δρόμο ρίχνουμε καχύποπτα ματιές πάνω από τον ώμο μας αναζητώντας ύποπτα πρόσωπα, μελαψά, αράπικα, κίτρινα, προσπαθώντας να ταιριάξουμε με τα πρόσωπα των τρομοκρατών που είδαμε στις εφημερίδες της ημέρας. Κάτω από ποιο τραπέζι θα εκραγεί η επόμενη βόμβα, ποια πλατεία θα γεμίσει ανθρώπινα μέλη, ποιο κτίριο θα ανασκαφτεί συθέμελα;

Ο κόσμος της νέας τάξης είναι ένας κόσμος συλλογικής ψύχωσης. Ζούμε σε ένα καθεστώς κατασκευασμένου φόβου. Συμπτώματα: Ακινησία. Αλαλία. Αβουλία. Πορεία νόσου: Σήμερα, σταθερή. Αύριο, υποτροπιάζουσα. Ανταπόκριση στη θεραπεία: Αρνητική. Καληνύχτα» (Ρ. Βρανάς - «ΤΑ ΝΕΑ»).

«Μέχρι και ιστορική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, από μια άποψη, η χτεσινή μέρα για την Αθήνα. Και όχι άδικα. Η ολοκλήρωση και η παράδοση στην κυκλοφορία της Αττικής Οδού αποτελεί το σημαντικότερο μέχρι στιγμής έργο υποδομής στην περιοχή του Λεκανοπεδίου, μια και δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τους κατοίκους της πρωτεύουσας, αλλά αποτελεί μια μείζονος σημασίας κυκλοφοριακή παρέμβαση στο εθνικό οδικό δίκτυο...» (κύριο άρθρο - «ΕΘΝΟΣ»).

«Οπως είπε ο Θ. Πάγκαλος, "κάθε καθυστερημένη χώρα έχει ένα πολυτελές αεροδρόμιο κι ένα σύγχρονο δρόμο που οδηγεί σ' αυτό". Και τι διαθέτει κάθε προοδευμένη χώρα; Σιδηροδρομικό δίκτυο μεγάλων ταχυτήτων. Χωράει πολλούς το τρένο, άρα χαμηλώνει το εισιτήριο. Εκεί όμως σπαταλήσαμε τους πόρους περιφρονώντας την περιφερειακή Ελλάδα» (Ν. Αθανασίου - «ΑΠΟΦΑΣΗ»).