Εδώ και δεκαετίες στην ελληνική θεατρική παιδεία και δημιουργία σπανίζει το μεγάλο ποιητικό θέατρο. Πόσοι μεταφραστές, σκηνοθέτες, συνθέτες, ηθοποιοί, των νεότερων γενιών, έχουν λ.χ. παιδευτεί στο σαιξπηρικό θέατρο; Αυτό το δύσκολο ερώτημα αιωρείται στην παράσταση του σαιξπηρικού «Αμλετ», στο «Κοτοπούλη - Ρεξ». Το Εθνικό Θέατρο, προσπαθώντας, προφανώς, να αντιμετωπίσει συνετά το παραπάνω πρόβλημα, εμπιστεύτηκε τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία του σαιξπηρικού μεγαλουργήματος στον Μιχάλη Κακογιάννη. Το αφαιρετικό, επιβλητικό σκηνικό και τα εξαιρετικά κοστούμια εποχής του υπεράξιου Γιώργου Πάτσα, φώτισε «ζοφερά» ο Λευτέρης Παυλόπουλος.

Ο Μ. Κακογιάννης είναι καταξιωμένος διεθνώς ως σκηνοθέτης, κυρίως του κινηματογράφου. Ο Μ. Κακογιάννης είναι και ένας συνετός, μετρημένος σκηνοθέτης του θεάτρου. Αυτές τις ιδιότητές του αντανακλούν η στρωτή, κατανοητή μετάφραση και η λιτά ρεαλιστική σκηνοθεσία του στον «Αμλετ». Αρκούν, όμως, αυτά τα στοιχεία, σε ένα τόσο σπουδαίο, πολύπλευρο και πολύσημο θεματολογικά, ποιητικό δημιούργημα - «καθρέφτη» των αισθημάτων του ανθρώπου, των αμαρτιών της εξουσίας, των παθών της κοινωνίας; Η παράσταση του Μ. Κακογιάννη ισορρόπησε «νοικοκυρεμένα» ανάμεσα στο ακαδημαϊκό και στο μοντέρνο, χωρίς ίχνος υπερβολών. Της έλειψε, όμως, το ποιητικό αίσθημα και κλίμα, το αισθητικά καινούριο και ως προς τη μετάφραση και ως προς τη σκηνοθεσία και ως προς το ερμηνευτικό σύνολο. Γι' αυτό ως «όαση» προβάλλει η ερμηνεία του Θέμι Πάνου, ο οποίος καταθέτει μια άκρως ενδιαφέρουσα, ασυνήθιστη, διόλου σχηματική και διεκπεραιωτική άποψη για το ρόλο του Πολώνιου. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (Αμλετ), με μέτρο και σοβαρότητα, άντεξε το βάρος του και είχε μερικές καλές στιγμές. Αξιόλογες, αναλογούσες στη σκηνοθεσία είναι οι ερμηνείες των άξιων ηθοποιών Στέλιου Μάινα, Δημήτρη Καραμπέτση, Βέρας Κρούσκα, Νίκου Μπουσδούκου, Δημήτρη Μάριζα, Γιώργου Χαραλαμπίδη, Λευτέρη Λουκαδή. Συμπαθής ήταν η ερμηνευτική προσπάθεια των νέων ηθοποιών Μέμου Μπεγνή και Μαριάννας Πολυχρονίδη.