Παλιά όταν έδερναν (κακώς) απεργοσπάστη, κανείς δε μιλούσε για το «δικαίωμα» (!) του απεργοσπάστη να είναι απεργοσπάστης. Μεγαλύτερη απαξία από αυτή (να είσαι απεργοσπάστης) δύσκολα έβρισκες. Κι αν ήσουν απεργοσπάστης, το μόνο δικαίωμα που σου αναγνωριζόταν ήταν να μη σε δέρνουν. Τότε ήταν που ο (μεγαλοσυνδικαλιστής) Πρωτόπαππας φώναζε ότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Από τότε πέρασαν χρόνια. Το ΠΑΣΟΚ ξύρισε το μουστάκι του (μεγαλοσυνδικαλιστή) Πρωτόπαππα. Οι εργατοπατέρες έγιναν υπουργοί. Στη δούλεψή τους έχουν πια απεργοσπάστες. Και φτιάξανε νέο νόμο: «Νόμος (τους) είναι το δίκιο του... απεργοσπάστη»...

(σ.σ.: το μόνο που παραμένει σταθερό στον κόσμο της ΠΑΣΟΚικής μετάλλαξης είναι ότι κακώς οι εργάτες τον δέρνουν τον απεργοσπάστη - όταν τον δέρνουν και αν τον δέρνουν. Ισως είναι αρκετό να τον φτύνουν...).