Ας αφήσουμε τους λιμοκοντόρους των σαλονιών και τους σφετεριστές της εξουσίας να σκυλεύουν πάνω στο πτώμα της χαμένης τους αξιοπρέπειας και να καπηλεύονται ιδεολογίες και οράματα άλλων κι ας αναλάβουμε εμείς εκείνο, για το οποίο είμαστε προορισμένοι, την Ευθύνη της Αριστεράς.

Στο πλάι των αδύνατων, των αδικημένων, των εκμεταλλευομένων!

Στο πλάι του φτωχού και ανυπεράσπιστου βιοπαλαιστή. Στην άνεργη και καταπιεσμένη γυναίκα, στη μητέρα, στην κόρη, στην αρραβωνιαστικιά, της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Ευθύνη της Αριστεράς να στέκεται πλάι στα μεγάλα προβλήματα και να παλεύει για την επίλυσή τους!

Να συμπορεύεται, να συμπαραστέκεται, να πρωτοστατεί, να βοηθά και να προσφέρει τις υπηρεσίες της.

Πλάι στα μεγάλα ιδανικά και οράματα. Πλάι στη μεγάλη πίστη και προσήλωση για έναν κόσμο όμορφο, ανθρώπινο και ειρηνικό. Για έναν κόσμο σοσιαλιστικό, μακριά από πολέμους και εγκλήματα, μακριά από φασισμούς και δικτατορίες, μακριά από αδικίες και ανισότητες, μακριά από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και να παλεύει για την κατάκτησή τους.

Να διευρύνει τους πνευματικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς ορίζοντες του εργαζόμενου λαού και να εμπνέει εμπιστοσύνη στις μεγάλες δυνάμεις και δυνατότητες που έχει!

Τα παρακάτω λόγια είναι ένα πολύ μικρό δείγμα. Ας αρκεστούμε σ' αυτά: «... 85 χρόνια / μου σακάτεψαν τα πλευρά και φύτρωσαν φτερούγες / Μου κόψανε τη γλώσσα και με πυρπόλησαν φωτιές. / Μου κάρφωσαν τις πατούσες και με ανασήκωσαν οι άνεμοι. / Μου τσάκισαν τα χέρια και πήρα το μαχαίρι με τα δόντια. / Μου ξερίζωσαν τα νύχια κι έβγαλα τσιγκέλια κοφτερά. / Μου φίμωσαν τον λόγο και οι λέξεις ανάβλυζαν από τα μάτια, την ακοή, την αφή, την όσφρηση. / Μου ευνούχισαν τη σκέψη και εκείνη γέννησε χιλιάδες όνειρα... / Με ποδοπάτησαν χίλιες φορές και χίλιες φορές εσήκωσα κεφάλι... / Οι αγώνες μου για ένα κόσμο καλύτερο, με κράτησαν για πάντα Νέο...» (Από το βιβλίο «Τι είδε η Γιασμίν»).