Μου αρέσουν πολύ οι συνεντεύξεις Τύπου. Ιδίως όταν ο ομιλών είναι συνήθως πολιτικός, και μάλιστα εκτός λίστας υποψηφίων για τις βουλευτικές εκλογές. Ετσι η αναμενόμενη συνέντευξη Νεονάκη συγκέντρωσε ένα αλλόκοτο κοινό, που το αποτελούσαν οι συγγενείς του, το Λύκειο Ελληνίδων και αρκετοί ψυχίατροι.

Μόλις κάθισε ο Μιχάλης κι αφού εκστόμισε τα πρώτα «κατηγορώ», τα δάκρυά του ήρθαν καυτά, μούσκεψαν το μαντίλι. Ο πρώην σύμβουλος του πρωθυπουργού, που φώτιζε με το ευρύ του μέτωπο το Χρηματιστήριο, συντετριμμένος είπε στους δημοσιογράφους να κλείσουν τις κάμερες για να μπορέσει να κλάψει όπως ήθελε. «Κλάψε ελεύθερα, Μιχάλη», είπε κάποιος που είχε συγκινηθεί. Και όπως όλοι γνωρίζετε, το κλάμα είναι μεταδοτικό, και δίχως να το καταλάβουνε κλαίγανε όλοι για τον ακέραιο Μιχάλη.

Οπως συμβαίνει όμως στις παροδικές βροχές, όλα σταμάτησαν απότομα και επιτέλους ο Νεονάκης μίλησε και είπε πως όλα αυτά του θυμίζουν την πάλαι ποτέ Αριστερά, που, όταν κάποιος ήταν εκτός γραμμής, τον διέγραφαν. Τώρα φυσικά ήταν η σειρά μου να γελάω μέχρι δακρύων, γιατί ο τύπος είχε εντελώς ξεφύγει. Είδα όμως ότι οι ψυχίατροι άρχιζαν ν' αγριοκοιτάζουν τον κόσμο που παρακολουθούσε κι όχι τον Νεονάκη που τα έλεγε, και δυστυχώς είχαν δίκιο.

Ο κόσμος έπρεπε ν' απαντήσει στον ακέραιο Νεονάκη, το παιδί θαύμα του Χρηματιστηρίου και κολλητό μέχρι χτες του πρωθυπουργού. Ο κόσμος έπρεπε να πει πώς έκανε τον Μιχαλάκη βουλευτή και πώς τον είδε να μπαίνει ως βασιλέα των βασιλέων στο Χρηματιστήριο. Ο κόσμος που ξεχνάει πως είναι κόσμημα και γίνεται παθητικός θεατής, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να παρακολουθεί το χάλι του κάθε Μιχάλη.