Οι επιπτώσεις από την κατρακύλα του δολαρίου (θετικές ή αρνητικές) δεν περιορίζονται μόνο στην αμερικανική οικονομία. Επεκτείνονται και πέραν του Ατλαντικού. Σ' αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι πληθαίνουν οι ενδείξεις, σύμφωνα με τις οποίες η διολίσθηση του εθνικού νομίσματος των ΗΠΑ απέναντι στο ευρώ (που αποτελεί το «εθνικό» νόμισμα των 12 χωρών - μελών της ΕΕ), δεν αποτελεί απλώς έναν «πόλεμο» μεταξύ δολαρίου και ευρώ. Η εμμονή της αμερικάνικης κυβέρνησης και της FED στο «φτηνό» δολάριο, εντάσσεται στα σχέδια ενός ευρύτερου πολέμου για επικράτηση των Αμερικάνων απέναντι στους βασικούς τους αντιπάλους και ανταγωνιστές. Στην ουσία, πρόκειται για ένα πόλεμο, με απώτερο στόχο την εδραίωση της παγκόσμιας επικυριαρχίας των ΗΠΑ και της ισχυροποίηση της κυριαρχίας των αμερικάνικων πολυεθνικών στις παγκόσμιες αγορές, με τον περιορισμό του ρόλου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ιαπωνίας και άλλων αντιπάλων της Αμερικής.

Ετσι, ενώ για τις ΗΠΑ το αδύνατο δολάριο, δεν αποτελεί - προς το παρόν - πηγή ανησυχίας (απεναντίας αναμένεται να συμβάλει στην παραπέρα αύξηση των εξαγωγών, στην επιτάχυνση των ρυθμών αύξησης του ΑΕΟ και στη μείωση της ανεργίας), στην Ευρώπη, ενισχύονται οι ανησυχίες εκείνων που έχουν το πάνω χέρι στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής και άρα της ισοτιμίας και των επιτοκίων του ευρώ. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην Ευρωπαϊκή Ενωση μια μερίδα πολιτικών, τραπεζιτών και επιχειρηματιών, πιέζει για μείωση των επιτοκίων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με το επιχείρημα ότι οι ΗΠΑ θα δρέψουν περισσότερα οφέλη από το «ασθενές» δολάριο, σε αντίθεση με τις ζημιές που αναμένεται να εισπράξουν οι Ευρωπαίοι από το «ισχυρό» ευρώ, με συνέπεια την υποβάθμιση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών. Η άλλη άποψη στην ΕΕ, που υπεραμύνεται της πολιτικής του «ισχυρού» ευρώ, θεωρεί πως η διατήρηση του βασικού επιτοκίου - στην οποία εμμένει και η πλειοψηφία της διοίκησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας - συμβάλλει στη σταθερότητα τιμών και άρα στην ισχυροποίηση των οικονομιών της ΕΕ.

Τα προβλήματα, από την επιθετική πολιτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ με το φτηνό δολάριο - απέναντι στις ανταγωνίστριες χώρες- είναι το εξής: Τι θα γίνει, αν οι κεντρικές τράπεζες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ιαπωνίας και άλλων ανταγωνιστριών με τις ΗΠΑ χωρών, σταματήσουν να στηρίζουν το αμερικάνικο νόμισμα; Και για να γίνουμε πιο κατανοητοί, τι θα γίνει, αν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, της Ιαπωνίας και άλλων μεγάλων χωρών - στη λογική του ο «σώζων εαυτόν σωθήτω» - δώσουν εντολή στις κεντρικές τους τράπεζες να σταματήσουν τις παρεμβάσεις στήριξης του δολαρίου; Από πού θα καλύψουν οι ΗΠΑ το 1,5 - 2 δισ. δολάρια που χρειάζονται κάθε μέρα για την κάλυψη των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τους; Τι θα γίνει, επίσης, αν συνεχιστεί η φυγή κεφαλαίων από τις ΗΠΑ και οι επενδύσεις σε δολάρια και δολαριακούς τίτλους; Τι θα γίνει, ακόμη, αν οι αραβικές χώρες - όπως ήδη το έχουν πράξει αρκετές - συνεχίσουν την απόσυρση των κεφαλαίων τους από τις ΗΠΑ και τη μεταφορά τους σε πιο ασφαλή και πιο κερδοφόρα καταφύγια (σε τίτλους ευρώ ή γιέν); Τι θα γίνει, τέλος, αν η Ρωσία και άλλες χώρες μέλη του ΟΠΕΚ, αποφασίσουν να κάνουν τις συναλλαγές τους (στο κύριο εξαγώγιμο εμπόρευμά τους που είναι το πετρέλαιο) σε ευρώ και όχι σε δολάρια;

Απαντήσεις στα παραπάνω - και πολλά άλλα - ερωτήματα, είναι δύσκολο να δοθούν. Το σίγουρο, είναι ένα. Οτι σε συνθήκες που κυριαρχούν οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις - που το «πάνω χέρι» στην οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται έχουν τα μονοπώλια - τα σπασμένα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, τόσο με «ισχυρό» όσο και με «ασθενές» νόμισμα (ευρώ, δολάριο, γιέν ή άλλο νόμισμα).