Ετσι τελειώνει το εγκεφαλικό κατασκεύασμα του Φρειδερίκου Νίτσε: «Τάδε έφη, Ζαρατούστρα» (Εκδοση στα ελληνικά 1983 - μετάφραση του Α.Π. Κωστελένου - Παγκόσμια λογοτεχνία).

Ο Νίτσε κατασκεύασε ένα ομοίωμα ανθρώπου πάνω από τον άνθρωπο, του εξουσιαστικού υπερανθρώπου που τον συνδύασε με τους μύθους των γερμανικών δρυμών για τις ξανθές βαλκυρίες και τους Νιμπελούγκεν. Αυτόν το φιλοσοφικό μύθο χρησιμοποίησε ο άλλος εκείνος «υπεράνθρωπος», ο Χίτλερ, σε συνδυασμό με τη φυλετική καθαρότητα, την υπεροχή της αρίας φυλής και βέβαια τα συμφέροντα του κεφαλαίου, καλυμμένος με τον μανδύα του εθνικο-σοσιαλισμού.

Στα σημερινά χρόνια της παγκοσμιοποιημένης βίας, υπάρχουν οι πολιτικοί της «νέας τάξης» που εκφράζονται ως υπεράνθρωποι που είναι πάνω απ' όλους και θέλουν με τη βία, την τρομοκρατία και τον πόλεμο να επιβάλουν την παγκόσμια κυριαρχία των συμφερόντων τους. Και να ανατρέψουν αρχές, αξίες, πολιτισμό και ηθικές αντιλήψεις με την κοινωνικο-πολιτική έννοιά τους.

Με την κατασκευή του υπερανθρώπου - Ζαρατούστρα, ήθελε, όπως σχολιάζει ένας Βρετανός κριτικός του νιτσεϊκού έργου: «Να συντρίψει όλες τις έννοιες και τα χαρίσματα που ο άνθρωπος πεφηφανεύεται γι' αυτά... Ηθελε να υπονομεύσει την κατεστημένη ηθική και ν' αποδείξει ότι δεν υπάρχουν κανόνες ηθικοί που διέπουν την ανθρώπινη ζωή, μια και η όλη ηθική βασίζεται στη (φυσική) επιλογή, όπου τα ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΑ πλάσματα επικρατούν πάνω στ' αδύναμα...».