Η «μικρή άρκτος» (εκδόσεις δίσκων και βιβλίων), που δημιούργησε ο άξιος στιχουργός και ποιητής Παρασκευάς Καρασούλος, διατηρώντας την ευαισθησία της απέναντι σε πραγματικές πνευματικές και καλλιτεχνικές αξίες, εξέδωσε δύο, νέα, αξιοπρόσεκτα βιβλία.

Το ένα βιβλίο υπογράφεται από την ιστορικό Τέχνης Ελεν Λάγκτον και τιτλοφορείται «Μικελάντζελο Μερίζι ντα Καραβάτζο» (μετάφραση Σπύρου Τσούγκου). Πρόκειται για μια από τις πιο σύγχρονες (γι' αυτό και τεκμηριωμένες με τα νεότερα στοιχεία των διεπιστημονικών ερευνών όσον αφορά στην τέχνη της Ιταλικής Αναγέννησης) και πλούσια εικονογραφημένες βιοεργογραφίες για τον κορυφαίο ζωγράφο της Ιταλικής Αναγέννησης.

Ο Καραβάτζο δεν ήταν απλώς ένας από τους τρεις (οι άλλοι δύο ήταν ο γλύπτης, ζωγράφος, πολεοδόμος, φιλόσοφος Μικελάντζελο και ο «θείος» Ραφαήλ) μεγαλύτερους δημιουργούς της «χρυσής» περιόδου (16ος αι.) της Ιταλικής Αναγέννησης. Ο Καραβάτζο ήταν ο «επαναστάτης» της, η ριζοσπαστική «διαβολική ιδιοφυΐα» της, όπως τον χαρακτήριζαν οι συγκαιρινοί του. Ο «θεμελιωτής» του ρηξικέλευθου, τολμηρού θεματολογικά νατουραλισμού (δηλαδή την αντανάκλαση της ηθικο-κοινωνικής πραγματικότητας στην τέχνη) στις εικαστικές τέχνες, σχεδόν τρεις αιώνες πριν ο Ζολά «θεμελιώσει» το νατουραλισμό στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Το έργο και ο περιπετειώδης, διχασμένος βίος του Καραβάτζο παραμένει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των μελετητών της τέχνης στην εποχή της Ιταλικής Αναγέννησης.

Η δημιουργία του Καραβάτζο, όπως και όλων των ομοτέχνων του, εξαρτιόταν από τους μονάρχες και τους καρδιναλίους, καθώς οι δημιουργοί λογίζονταν και αποκαλούνταν «υπηρέτες» και στην καλύτερη περίπτωση «τεχνίτες» των αρχόντων. Λόγω του καλλιτεχνικού μεγέθους του, ο Καραβάτζο γεύτηκε την εύνοια των αρχόντων. Η προσωπική ζωή του, όμως, συνδεόταν και ταυτιζόταν με τη βασανισμένη, ακόμα και την «καταραμένη» φτωχολογιά των δρόμων, της οποίας στοιχεία και πρόσωπα αποτελούσαν «πηγή», το «υπέδαφος» πολλών έργων του.

Το δεύτερο βιβλίο υπογράφεται από την δημοσιογράφο Στέλλα Βλαχογιάννη και τιτλοφορείται «Η θλίψη του σώματος». Πρόκειται για συλλογή τριάντα πέντε πεζών μορφολογικά, λιτών γλωσσικά, εσωτερικού ρυθμού, αισθαντικών ποιημάτων, που χρόνια παρέμεναν στο συρτάρι. Δίνουμε ένα σπάραγμά τους: «Πώς να με νιώσεις;/ Τι ξέρεις εσύ από σώματα ακατοίκητα/ τι γνωρίζεις από χάδι που δε βρήκε παιδί/ Πώς να με νιώσεις;/Τι ξέρεις εσύ/ από της μοναξιάς το θάρρος».