«Τα τελευταία χρόνια, μετά το χαμό του φίλου Λέοντα Αυδή - που τόσο σύντομα λησμονήσαμε - ουσιαστικά δε μετέχω σε πρώτες γραμμές κινητοποιήσεων.

Πίκρες, ανεκπλήρωτοι ιδεολογικοί πόθοι, μάχες που δεν έληξαν νικηφόρα, λάθη αλλά και τα χρόνια συνέβαλαν στον αγωνιστικό μου αναχωρητισμό.

Ωστόσο, τη μακροχρόνια συμπόρευσή μου με το ΚΚΕ δεν την απέδωσα ποτέ στη νεανικότητά μου και τις παρορμήσεις του ενθουσιασμού της. Αντίθετα, σήμερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, όπου ο κόσμος έχει αποσταθεροποιηθεί και μαίνονται οι νεοαποικιακοί βρώμικοι πόλεμοι της Αμερικανο-ΝΑΤΟικής ανθρωποφαγίας, η έλλειψη "αμετανόητων" με μαρξιστική συνείδηση γίνεται περισσότερο αισθητή.

Με τη συμπλήρωση ογδόντα πέντε χρόνων ζωής του ΚΚΕ δίνεται η ευκαιρία σε κάθε σκεπτόμενο πολίτη να φέρει στην οθόνη του μνημονικού του τον πρωτοποριακό του ρόλο, να τον συγκρίνει με τα σημερινά κεντροαριστερά υβρίδια της ιδεολογικής κουτάλας και να υποκλιθεί μπροστά στους άδολους - αλύγιστους μάρτυρές του.

Τα μηνύματα της Οχτωβριανής Επανάστασης, παρά τις ανιστόρητες προσπάθειες των "ιστορικών" να εξαλείψουν τη σημασία τους για τη ζωή και την κοινωνία, παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα. Η ιστορία που γράφεται με μελάνι, είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να σβήσει την ιστορία που έχει γραφεί με αίμα, θυσίες, κατατρεγμούς και εκτελέσεις.

Παραμένω βέβαιος πως στους ματωμένους αυτούς αγώνες, ψυχή αλλά και κύριος αιμοδότης ήταν και παραμένει το Κομμουνιστικό Κόμμα. Γι' όλα αυτά, ιδιαίτερα στους σημερινούς καιρούς, όπου η χώρα μας είναι δεμένη με χιλιάδες ιμπεριαλιστικά νήματα, η ψήφος μου στο ΚΚΕ δεν αποτελεί προσωπικό μονάχα χρέος, αποτελεί και ανάγκη εθνική.

Εύχομαι να διατηρήσει τον δυναμισμό που όλα αυτά τα χρόνια έχει πάρει απ' την εργατική τάξη και να αξιοποιήσει την αίγλη που του χάρισαν οι πνευματικοί του τόπου μας».