Ενα εργοτάξιο καρμανιόλα που σε κάθε σπιθαμή του κρύβει παγίδες θανάτου. Αυτό είναι το έργο του Εμπορικού Κέντρου στο Χωριό Τύπου στο Μαρούσι, που βιάζεται να τελειώσει ο Λάτσης για να κερδίσει από την πίτα των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά και στη συνέχεια. Και για να το πετύχει αυτό, θυσίασε προχτές τη ζωή του 51χρονου Αλβανού Νταλίπ Ντόκα, που παρέμενε πετάμενος σαν τσουβάλι για 12 ολόκληρες ώρες. Χτες τα ξημερώματα στην πύλη του εργοταξίου ξεχείλισε η οργή των εργαζομένων - στη συντριπτική πλειοψηφία τους αλλοδαποί - και αγανακτισμένοι έλεγαν και ξανάλεγαν ότι «πλέον δεν πάει άλλο», ότι θέλουν μεροκάματο, αλλά θέλουν και τη ζωή τους. Οτι πρέπει και οι ίδιοι να βάλουν φρένο στους εργοδότες που πατάνε στην ανάγκη τους για το μεροκάματο και τους αναγκάζουν σε υποχωρήσεις που στοιχίζουν όμως την ίδια τους τη ζωή.

Χτες, μία μέρα μετά το θάνατο του οικοδόμου, μαζί με συνδικαλιστές του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας βρέθηκαν στο εργοτάξιο, για να βρουν όμως την πύλη κλειδωμένη και τους εργοδότες και πάλι εξαφανισμένους. Εντελώς προκλητικά μάλιστα η εργοδοσία έδωσε τηλεφωνική εντολή στον φύλακα να μην ανοίξει την πύλη να μπούνε μέσα. Κάτι που φυσικά δεν έγινε, καθώς οικοδόμοι και συνδικαλιστές μπήκαν στο χώρο από τα σύρματα και προχώρησαν σε κατάληψη μέχρι την ώρα που ήρθε τελικά η Επιθεώρηση Εργασίας - την έψαχναν από προχτές - και σφράγισε επίσημα πια το έτσι κι αλλιώς παράνομο εργοτάξιο. Η κινητοποίηση και η διαμαρτυρία συνεχίστηκε έξω από το υπουργείο Εργασίας, που συγκεντρώθηκαν φωνάζοντας «Οχι άλλο αίμα εργατών στην Ολυμπιάδα των πολυεθνικών».

Το σύνθημα «Τα κέρδη της εργοδοσίας βαμμένα με αίμα» γράφτηκε με κόκκινη μπογιά στα κοντέινερ της εργοδοσίας, αλλά και το όνομα του νεκρού οικοδόμου για να θυμίζουν στην εργοδοσία το έγκλημα. Στη συγκέντρωση που έγινε νωρίς το πρωί στο χώρο μίλησε στους οικοδόμους ο πρόεδρος του Συνδικάτου Βαγγέλης Βακάλης, ο οποίος σημείωσε ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο και τους κάλεσε να επιβάλουν μέτρα ασφάλειας για να ξαναδουλέψουν. Παρών ήταν και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Α. Ζαζόπουλος, που κάλεσε τους οικοδόμους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να εξαντλήσουν κάθε περιθώριο δράσης για να παρθούν μέτρα, γιατί κανένας εργάτης δεν περισσεύει από την εργατική τάξη.

Λίγη ώρα αργότερα, σε μία βόλτα που έγινε στο χώρο μαζί με τους ίδιους τους οικοδόμους και τους συνδικαλιστές αποκαλύφτηκε ότι ο προχτεσινός θάνατος δεν ήταν τυχαίος. Ηταν ζήτημα χρόνου να γίνει σε ένα χώρο με πλήρη ανυπαρξία μέτρων ασφάλειας. Ακόμα και από μακριά αντικρίζει κανείς τις εξωτερικές σκαλωσιές εντελώς απροστάτευτες χωρίς κουπαστές με μικρά μαδέρια. Το αποκορύφωμα όμως είναι στους τέσσερις ορόφους των υπογείων, εκεί που έγινε δηλαδή και το ατύχημα. Από το ισόγειο ακόμα αυτό που κυριαρχεί είναι το σκοτάδι και για να προχωρήσει κανείς μέσα από τις σκαλωσιές πρέπει να γνωρίζει πού πατάει για να αποφύγει σιδερόβεργες και τους σωρούς μπαζών. Κατεβαίνοντας τις γεμάτες από μπάζα σκάλες που οδηγούν στα υπόγεια, πάντα μέσα σε απόλυτο σκοτάδι, τα πλαϊνά και τα πλατύσκαλα είναι εντελώς αφύλαχτα. Σ' ένα τέτοιο σημείο μεταξύ ισογείου και πρώτου υπογείου άφησε τη ζωή του και το αίμα του και ο Νταλίπ Ντόκα, πέφτοντας ή από τις σκάλες ή από το πλατύσκαλο. Φυσικά, χτες οι εργοδότες είχαν φροντίσει να δώσουν εντολή και υπήρχε φωτισμός. Κάτι βέβαια που δεν έκαναν εδώ και καιρό, αφού γι' αυτούς σημασία είχε να προχωράει γρήγορα η δουλιά και να μη χάνονται ώρες και χρήμα για να βάλουν οι ηλεκτρολόγοι φωτισμό, επιβάλλοντας στους οικοδόμους να δουλεύουν πραγματικά στο σκοτάδι. Κανένα μέτρο ασφάλειας δεν υπάρχει και σε κανένα άλλο σημείο του έργου με τους οικοδόμους να προχωράνε πάνω σε κολόνες ή να δουλεύουν σε οροφές σε μεγάλα ύψη χωρίς ζώνες, χωρίς προστατευτικά.

Αυτή την κατάσταση έδειχναν και περιέγραφαν χτες οργισμένοι οι οικοδόμοι, καταγγέλλοντας ότι όποτε ζήταγαν μέτρα, όπως φωτισμό για να βλέπουν, ζώνες για να μην κρέμονται στον αέρα, μαδέρια για να πατάνε με ασφάλεια, κουπαστές για να μη βρεθούν στο κενό, τους έλεγαν απλά «βάλτε κράνος»! Κι όσο προχώραγε το έργο και η εντατικοποίηση, γιατί υπήρχε καθυστέρηση, τόσο μηδενίζονταν τα μέτρα. Γιατί για την εργοδοσία μοναδική σημασία είχε να προχωρήσει το έργο γρήγορα και όσο πιο φτηνά γίνεται και σε καμία περίπτωση η ανθρώπινη ζωή.