Το πρόγραμμα υποστήριξης των Μουτζαχεντίν εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση Κάρτερ το 1979. Η CIA αγόραζε όπλα σοβιετικής κατασκευής από τους Αιγυπτίους και τα μετέφερε μέσω του Πακιστάν με τη συνεργασία της πακιστανικής υπηρεσίας πληροφοριών ISI (που είχε και την ευθύνη για το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων των Μουτζαχεντίν). Ωστόσο η κυβέρνηση Ρήγκαν αποφάσισε να πάει την επιχείρηση σε ένα άλλο επίπεδο.

Αρχικά αποφασίστηκε ότι τα όπλα που πήγαιναν στους μαχητές έπρεπε να είναι καλύτερης ποιότητας και έγιναν οι κατάλληλες συστάσεις προς τους Αιγυπτίους. Το επόμενο βήμα ήταν να εξασφαλιστεί η συμμετοχή του βασιλικού οίκου της Σαουδικής Αραβίας (που ένιωθε να απειλείται από το Ιράν και τη Συρία, οπότε ήταν πολύ πρόθυμος να συνεργαστεί με τις ΗΠΑ και επίσης είχε σχέσεις με τους μουσουλμάνους μαχητές). Ο Ουίλιαμ Κέισι σε μια σειρά μυστικών συναντήσεων με Σαουδάραβες αξιωματούχους κατάφερε να τους «πείσει» να συνεισφέρουν όσα λεφτά ξόδευαν και οι ίδιες οι ΗΠΑ για την αγορά των όπλων. Λίγους μήνες αργότερα, το φθινόπωρο του 1981, η Γερουσία ενέκρινε την πώληση κατασκοπευτικών AWACS στη Σαουδική Αραβία.

Το ίδιο φθινόπωρο ο Κέισι συναντήθηκε με Κινέζους αξιωματούχους. Ο διευθυντής της CIA πρότεινε στους Κινέζους να αγοράζουν από αυτούς περισσότερα σοβιετικού σχεδιασμού όπλα που ήθελε να στέλνει στο Αφγανιστάν. Οι Κινέζοι δέχτηκαν. Στις συζητήσεις αυτές ο Αμερικανός αξιωματούχους ανέφερε επίσης και την προοπτική ανακίνησης θρησκευτικών και εθνικών συγκρούσεων στη Σοβιετική κεντρική Ασία (μέσω μηνυμάτων ραδιοφωνικών σταθμών, διακίνηση φυλλαδίων για τις «βαρβαρότητες των Σοβιετικών» και του Κορανίου), ο Γουάνγκ Ζεν, επικεφαλής της κινέζικης μυστικής υπηρεσίας, συμφώνησε να συνεργαστεί και σε αυτό...

Το 1985, 65.000 τόνοι όπλων και πυρομαχικών μεταφέρονταν με πακιστανικά τρένα στο έδαφος του Αφγανιστάν και οι επιχειρήσεις συνέχισαν να αναπτύσσονται με όλο και βαρύτερα και εξελιγμένα τεχνολογικά όπλα (που περιλάμβαναν πυραύλους εδάφους αέρος για να εκμηδενιστεί η αεροπορική υπεροχή των Σοβιετικών) αλλά και τη χρησιμοποίηση των κατασκοπευτικών δορυφόρων των ΗΠΑ για τον εντοπισμό στόχων. Αυτές οι πληροφορίες μετά δίνονταν στην πακιστανική ISI.

Η ISI σχεδίαζε ακόμη να μεταφέρει τον πόλεμο στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ενωσής και να διατηρήσει την «αντίσταση» στον αφγανικό βορρά όπου βρίσκονταν οι βάσεις ανεφοδιασμού των Σοβιετικών στρατευμάτων. Στις 24 Γενάρη του 1984 μάλιστα, μια ομάδα Αφγανών ανταρτών εξαπέλυσε επίθεση μέσα στο έδαφος της ΕΣΣΔ. Σε αυτή την προοπτική ο επικεφαλής της πακιστανικής υπηρεσίας Αχτάρ ζήτησε από τον Αμερικανό ομόλογό του να εκπαιδεύσει η CIA 6.000 μουτζαχεντίν. Ο Κέισι φυσικά συμφώνησε. Επίσης με βάση αυτά τα σχέδια στρατολογήθηκαν μερικοί πράκτορες που μετέφεραν υλικό και συνέλεγαν πληροφορίες από το εσωτερικό της Σοβιετικής Ενωσής.

Στα τέλη του Γενάρη του 1985, η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να αναπροσδιορίσει τη στρατηγική της στο Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την οδηγία NSDD-166 σκοπός πλέον δεν ήταν η παρενόχληση και η πρόκληση ζημιών στους Σοβιετικούς αλλά η «νίκη». Ο όγκος της μυστικής βοήθειας θα διπλασιαζόταν. Οι Μουτζαχεντίν θα έπαιρναν στα χέρια τους ακόμα περισσότερα προηγμένα όπλα (συστήματα νυχτερινής όρασης, τηλεκατευθυνόμενα βλήματα κ.ά.).

«Εως τα μέσα του 1985 στελέχη του Πενταγώνου και της CIA ανέλυαν φωτογραφίες και έκαναν εκτιμήσεις για λογαριασμό στελεχών του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν σχετικά με τις κινήσεις και την τακτική του σοβιετικού στρατού... η CIA θα εφοδίαζε την ISI και τους Μουτζαχεντίν με προηγμένα μέσα ασφαλών τηλεπικοινωνιών ώστε ο σοβιετικός στρατός να αδυνατεί ουσιαστικά να υποκλέψει τις επικοινωνίες».

Το 1986 ο Πρόεδρος Ρήγκαν αποφάσισε να προμηθεύσει τους Μουτζαχεντίν και με τους πυραύλους εδάφους αέρος «Stinger», το καλύτερο σύστημα της εποχής. Ο πόλεμος άλλαξε μορφή, ενώ τα επόμενα χρόνια μικρές στρατιωτικές επιχειρήσεις έγιναν και στο εσωτερικό της ΕΣΣΔ.