Το Δεκέμβρη του 1934, ο φασίστας Χίτλερ έβαζε τη βιομηχανία του Ρουρ στην υπηρεσία του ναζιστικού σχεδίου του. Αλλά το ιδεολογικό του ορμητήριο έπαιρνε «μαθήματα» από το 1927 απ' τον οικονομολόγο Ζαν - Αμσέλ. Στα μαθήματά του, ο Χίτλερ προσδοκούσε γρήγορα να φτάσει ο χρόνος, για να «αξιοποιήσει» τα χρηματοκιβώτια των μεγαλοβιομηχάνων. Σε αγαστή συνεργασία με τον μεγαλοβιομήχανο Ρουρ Κίρντορφ, που, για να τον κολακεύσουν οι ναζίδες, τον καλούν στο φασιστικό συνέδριο του 1927. Ετσι, με πολλά υποσχόμενα κέρδη απ' τον «Φίρερ», εντάσσεται στον Αξονα του ναζισμού. Ακολουθούν ο βιομήχανος Φριτς Τίσεν, η βιομηχανία αυτοκινήτων Μερσέντες - Μπεντς, οι Μπλεμ και Φις των μεγάλων πολυεθνικών της Βρέμης. Στα 1935, οι καπιταλιστές Τίσεν, Φέγκλερ και ο πολυεθνικός κολοσσός Σπριγκόρουμ του τραστ της Χαλυβουργίας διέθεταν, για τις «ανάγκες» του Χίτλερ, μάρκα αφειδώς. Διαχειριστής ο μεγαλοτραπεζίτης, δρ. Γιάλμαρ Σαχτ. Ο καπνοβιομήχανος Ρεέμτσμα του Αμβούργου ήταν φίλος του Γκέρινγκ και προσέφερε έως το 1945 20 εκατ. μάρκα για την οργάνωση του ναζισμού. Ολοι με το αζημίωτο.

Ο Χίτλερ πλαισιώνεται από πρωτοπαλίκαρα, οικονομικά - ιδεολογικά. Εφαρμόζει τη συνταγή του επιφανούς Γερμανού κοινωνιολόγου, Μαξ Βέμπερ, που, με τις ιδεολογικές του απόψεις, άσκησε μεγάλη επιρροή στον ιδεολογικο-πολιτικό σχεδιασμό του Αδόλφου Χίτλερ. Το «απόσταγμα» της πολιτικής - κοινωνικής φιλοσοφίας του Βέμπερ ήταν το σύγγραμμά του «Οικονομία και Κοινωνία». Το 1922 εκδόθηκε στο Τίρμπιγκεν. Παραδέχεται τρεις δρόμους της εξουσίας: α) Τη «νόμιμη κυριαρχία», όπως η κοινοβουλευτική δημοκρατία. β) Την κυριαρχία της παλαιάς απολυταρχικής παράδοσης, όπως την ενσάρκωνε ο εστεμμένος βασιλιάς, πριν η εξουσία του «περιοριστεί» από κάποιο Σύνταγμα. γ) Τη θεολογική «χαρισματική», που επιβάλλεται άνευ όρων. Αυτή ενδιέφερε το φασισμό!

Σ' αυτό το μήκος κύματος, η νέα τάξη του αίματος του ιμπεριαλισμού, των ΗΠΑ, του Μπους, «ενσαρκώνει» το ιδεολογικο-οικονομικό οπλοστάσιο. Πολυεθνικές εταιρίες, θρησκευτικές οργανώσεις, παραθρησκευτικές, ιδιωτικοί «Μαικήνες», χρηματιστηριακές εταιρίες με ονόματα ή και «καλύτερα» χωρίς, συγκροτούν αυτόν το δεκαετή ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας». Η επιχείρηση «Σοκ και Δέος», που εφαρμόζεται όπου τα οικονομικά συμφέροντα τους καλούν (Ιράκ τώρα, αύριο Συρία - Ιράν), βρίσκουν τη θεωρητική υποστήριξη. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Μαντέλ (δεν είναι ο μοναδικός, ακολουθούν Σαφ - Φρίντμαν) με τη γνωστή κυνικότητα, που χαρακτηρίζει τους οικονομικούς αναλυτές του καπιταλισμού, δήλωνε πως ο δεκαετής πόλεμος θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα!! (για όλον τον κόσμο). Προσδοκούν (αλά Χίλτερ) αναπροσαρμογή στις επενδύσεις κεφαλαίων, που θα προκύψουν απ' το τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα που θα στηρίξει τα αντίποινα (πολεμικές βιομηχανίες). Οι κατασκευαστικές - ενεργειακές εταιρίες πριμοδοτούν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ - ΕΕ, ενάντια στην «τρομοκρατία»! Ιδιοι δρόμοι - τρόποι, όπως τότε με την άνοδο του φασισμού. Ο ιμπεριαλισμός χρησιμοποιεί τα «κλειδιά», τα «εφαρμοσμένα» ιδεολογικά ορμητήρια του φασισμού «επιβάλλονται» ως θαυματουργοί, έχοντας «δικαίωμα» στην ανεπιφύλαχτη, ακατάλυτη υποταγή των λαών!! Είναι βαθιά νυχτωμένοι!!! Γιατί ο φασισμός, στο τέλος, τα «αυτοκρατορικά όνειρα» συντρίβονται (Μάης 1945): «Τέσσερες φάλαγγες πολιορκούνε τη Μαδρίτη/ Φώναξα, ενώθηκα με τη φωνή των αδικημένων» (Γιώργος Παναγουλόπουλος).