Κατάργησαν το 8ωρο, χτύπησαν την πλήρη και σταθερή εργασία, ενίσχυσαν κάθε είδους ελαστική μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, προσωρινή απασχόληση, ακόμα και απασχόληση με σύμβαση μιας μέρας) επέβαλαν και με νόμο το «δουλεμπόριο» των εργαζομένων, παραδίδουν τζάμπα εργάτες στο κεφάλαιο! Αυτά είναι τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Ο «απασχολήσιμος» που διακήρυξε πριν μερικά χρόνια ο ίδιος ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, γίνεται, έχει γίνει ήδη πραγματικότητα. Η «απασχολησιμότητα» αντί της εργασίας είναι το μοντέλο που πρεσβεύουν τα κόμματα του Μάαστριχτ, την, ένδοξη γι' αυτούς, εποχή της ΟΝΕ.

Το μεγάλο κεφάλαιο πράγματι βρήκε άξιους υπηρέτες. Βρήκε άξιους συμμάχους, την κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν τα κέρδη του και από κοινού σήμερα έχουν μετατρέψει την αγορά εργασίας σε ένα μεγάλο «σκλαβοπάζαρο», έχουν βάλει «ταφόπλακα» σε δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων. Το κεφάλαιο βρήκε άξιο σύμμαχο τις συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα που μέσα από τους «κοινωνικούς διαλόγους» έδιναν και δίνουν τη συγκατάθεσή τους για ακόμα μεγαλύτερο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης. Για τη μετατροπή του εργάτη σε σκλάβο.

Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας αυτήν την πολιτική εξυπηρετεί ένα βασικό της στόχο που είναι η πλήρης συμμόρφωση με τη στρατηγική της Λισαβόνας, που στο όνομα μιας ακόμα «ανταγωνιστικότερης» οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή του κεφαλαίου, θα χτυπηθούν άγρια δικαιώματα και κατακτήσεις των εργαζομένων συνολικά στην ΕΕ, θα ελαστικοποιηθούν στο έπακρο οι εργασιακές σχέσεις, τέρμα το 8ωρο, τέρμα η πλήρης και σταθερή εργασία, θα γκρεμιστεί το όποιο κράτος πρόνοιας. Την επίτευξη αυτού του στόχου προβλέπει και η «Χάρτα Σύγκλισης».

Η τελευταία λοιπόν 4ετία αποτέλεσε μια περίοδο σημαντικής ενίσχυσης των κερδών του κεφαλαίου με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Το 1998 ο τότε υπουργός Εργασίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Μ. Παπαϊωάννου όταν κατέθετε στη Βουλή το αντεργατικό νομοσχέδιο και μετέπειτα νόμο 2639/98 ισχυριζόταν, ότι με το νόμο αυτό εκτός από την «ευελιξία» στηρίζεται η ασφάλιση των εργαζομένων και ενισχύεται η απασχόληση. Αυτός ο νόμος έβαλε γερά τα θεμέλια της κατάργησης του 8ωρου και πέρασε μια σειρά αντεργατικές ρυθμίσεις, όπως την ενίσχυση της μερικής απασχόλησης. Με το νόμο 2874/2000 η κυβέρνηση επιδίωξε να τελειοποιήσει το νόμο 2639/1998 για να εξασφαλίσει έτσι μεγαλύτερη «ευελιξία» και πιο φτηνή εργατική δύναμη. Κεντρικός πυρήνας του νομοσχεδίου ήταν η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, καθώς επίσης και μια σειρά ακόμα αντεργατικές ρυθμίσεις. Και τότε ο υπουργός Εργασίας, Τ. Γιαννίτσης, και συνολικά η κυβέρνηση υποστήριζαν ότι θα ενισχυθεί η απασχόληση.

Ακολούθησε το μεγάλο χτύπημα της κυβέρνησης στην Κοινωνική Ασφάλιση για να έρθει και πάλι σήμερα να δώσει ένα ακόμα σκληρό χτύπημα, χαρίζοντας τζάμπα εργατικά χέρια στο κεφάλαιο, για να αυξηθούν ακόμα περισσότερο τα κέρδη του!

Ο στόχος σήμερα του «απασχολήσιμου» αγκαλιάζει όλο και περισσότερους εργαζόμενους. Εχει διαμορφωθεί ένα μαύρο εργασιακό περιβάλλον το οποίο επιδιώκεται να γίνει ακόμα χειρότερο. Ενα περιβάλλον ανέργων, ένα περιβάλλον στο οποίο οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν όποτε, όπως και για όσο η εργοδοσία θα επιθυμεί. Ενα περιβάλλον στο οποίο ήδη μια θέση εργασίας μοιράζεται σε δυο, ακόμα και τρεις και που αυτό θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο. Οι νέοι εργάτες που θα βγουν στην παραγωγή δεν πρέπει να βρουν τίποτα από τις κατακτήσεις των πατεράδων τους. Να καταρτίζονται και να επανακαταρτίζονται για μισό κομμάτι ψωμί. Πρέπει να διαμορφωθούν συνειδήσεις πλήρως υποταγμένες στις επιθυμίες της εργοδοσίας, να υπηρετούν τα κέρδη τους...

Ο «Ρ» επέλεξε να δημοσιεύσει σήμερα την αποκαλυπτική μαρτυρία μιας νέας κοπέλας, εργαζόμενης σε εταιρία «ενοικίασης» εργαζομένων. Μια μαρτυρία που δεν είναι η εξαίρεση. Δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Πίσω από τη συγκεκριμένη μαρτυρία, προβάλλει ένας ολόκληρος άθλιος εργασιακός κόσμος. Οχι μόνο για τις συνθήκες εργασίας, για τους μισθούς, αλλά και για τη μεθοδευμένη προσπάθεια των επιχειρήσεων αυτών στη συνείδηση των νέων εργαζομένων. Μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου που αποβλέπει πολύ μακριά, στην ίδια την υποταγή και την άνευ όρων παράδοση της εργατικής τάξης. Εδώ ίσως ταιριάζει και η γνωστή φράση του Μαρξ: Οτι κάποιοι δε θέλουν απλώς τον εργάτη μισθωτό σκλάβο, αλλά ευχαριστημένο μισθωτό σκλάβο.