«Εφυγε» χθες, στη Μόσχα, ο 77χρονος Ρώσος συγγραφέας Βλαντιμίρ Μπογκομόλοφ, από τους σημαντικότερους (αν και ολιγογράφος) λογοτέχνες της γενιάς του, η οποία ανδρώθηκε με τη «φωτιά» και το μεγαλείο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.

Γεννημένος στο χωριό Κιρίλοβκα (περιοχή της Μόσχας), ο Μπογκομόλοφ, μετά τη βασική σχολική εκπαίδευσή του, με την έναρξη του πολέμου, κατατάχθηκε εθελοντής στον Κόκκινο Στρατό και έφυγε για το μέτωπο. Πολέμησε με γενναιότητα, τραυματίστηκε και αναδείχτηκε αξιωματικός. Μετά τον πόλεμο, παρέμεινε στο στρατό και υπηρέτησε στη ρωσική Απω Ανατολή και στη ΓΛΔ μέχρι το 1952.

Η πρώτη του παρουσία στα σοβιετικά Γράμματα ήταν το 1955 με μια συλλογή ποιημάτων για παιδιά. Το 1958 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ζνάμια» το διήγημά του «Ιβάν», με το οποίο ο Μπογκομόλοφ αποκαλύφθηκε στη μεταπολεμική σοβιετική λογοτεχνία ως νέο φωτεινό ταλέντο.

Αμέσως μετά τη δημοσίευσή του, το διήγημα μεταφέρθηκε στην οθόνη. Πρόκειται για το αριστούργημα του Αντρέι Ταρκόφσκι «Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν» (η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του μεγάλου δημιουργού). Η ταινία απέσπασε 15 διεθνή βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Α` βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας (1963), κάνοντας τους συντελεστές της διάσημους. Ωστόσο, ο Μπογκομόλοφ ακολούθησε το δικό του λογοτεχνικό δρόμο, που δεν ευνοούσε την ποσότητα. Ακολούθησαν μερικά διηγήματα και η νουβέλα «Ζόσια» (1965), η οποία επίσης μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο.

Η άλλη μεγάλη λογοτεχνική στιγμή του συγγραφέα ήταν το 1974, με την έκδοση του μοναδικού του μυθιστορήματος «Τον Αύγουστο του '44 (Μια στιγμή της αλήθειας)», που τον καθιέρωσε για πάντα. Το μυθιστόρημα, με αστυνομική πλοκή στα χρόνια του πολέμου, έκανε πάνω από 100 εκδόσεις και μεταφράστηκε σε 30 γλώσσες. Ο Μπογκομόλοφ συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να αναζητά το λογοτεχνικό του όραμα χωρίς «εκπτώσεις». Γι' αυτό και λίγο πριν το θάνατό του αρνήθηκε να μπει το όνομά του στους τίτλους μιας ταινίας με τίτλο «Τον Αύγουστο του '44» και απαγόρευσε τη χρήση του δεύτερου μέρους του τίτλου «Μια στιγμή της αλήθειας». Το «σκάνδαλο» που ξέσπασε γι' αυτήν τη στάση του «σκίασε» την εξήγηση του συγγραφέα, η οποία ήταν πολύ «απλή»: «Ασυγχώρητη μείωση των κριτηρίων της καλλιτεχνικότητας»...