Μέχρι τώρα ο φουκαράς, ο Παναγιώτης, μόνον τέτοια ραβασάκια λάβαινε. Και ξαφνικά, αυτός ο ταπεινός μεροκαματιάρης, λες και έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη «σημαίνον πρόσωπο», άρχισε να κατακλύζεται από όγκο αλληλογραφίας. Πρώην και νυν υπουργοί, πρώην και νυν βουλευτές και νέοι πολιτευτές, όλοι ανακάλυψαν αιφνιδίως την ύπαρξή του και σε εγκάρδιο τόνο τού εξομολογούνται ότι «πολύ τον εκτιμούν και πολύ θέλουν να τον γνωρίσουν». «Αγαπητέ μου» τον προσφωνεί ο ένας επιστολογράφος, «φίλτατε» τον προσαγορεύει ο δεύτερος και «αξιότιμο συμπολίτη» τον αποκαλεί ο τρίτος. Και για να γνωριστούν καλύτερα μαζί του, τον προσκαλούν, λέει, στα εγκαίνια του εκλογικού τους κέντρου, στο πολιτικό τους γραφείο «για να πιουν έναν καφέ» ή και σε εσπερίδες που διοργανώνουν όλοι αυτοί οι κύριοι σε κέντρα διασκέδασης.

Μάλιστα, τέτοιες «τιμές» και τέτοια «μεγαλεία» απολαμβάνει αυτές τις μέρες ο Παναγιώτης. Αυτός, που μέχρι χτες ήταν παντελώς αγνοημένος από όλους όσοι θέλουν τώρα να πιάσουν «κολεγιά» μαζί του. Ο Παναγιώτης, όμως, δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στις προσκλήσεις τους. Διότι ξέρει ότι αν τους επισκεφτεί, όπως του ζητούν, με το δεξί τους χέρι θα του κάνουν «θερμή» χειραψία και με το άλλο θα του βουτήξουν την ψήφο απ' την τσέπη! Και μόλις του αρπάξουν το πολύτιμο «χαρτί», ο Παναγιώτης θα γίνει πάλι γι' αυτούς ο άγνωστος, ο ασήμαντος, ο ανάξιος λόγου να ασχοληθεί κάποιος μ' αυτόν!