Πέντε μέρες ακόμα. Λοιπόν; Ο,τι έγινε έγινε; Δεν πιστεύω. Είναι πολλοί ακόμα αυτοί, που θα εγκαταλείψουν τα δύο μεγάλα κόμματα, που οι πράξεις τους κραυγάζουν και μας λένε καθαρά: «Τι δουλιά έχετε με μας; Εμείς είμαστε υπάλληλοι του ΣΕΒ και των Αμερικανών. Εμείς πιστεύουμε ότι το καλό της Ελλάδας είναι εισροή χρήματος στις τσέπες των πολυεθνικών, των βιομηχάνων, των εκλεκτών τρισεκατομμυριούχων Ελλήνων αεριτζήδων και φυσικό είναι ν' αμειβόμαστε γι' αυτές τις υπηρεσίες μας. Πιστεύουμε, όπως οι Αμερικανοί, στο δίκιο του ισχυρότερου, αλλά εμείς το προχωρούμε λίγο περισσότερο και πιστεύουμε και στο δίκιο του πλουσιότερου. Πιστεύουμε και στην αγραμματοσύνη του φτωχού και γι' αυτό επιβάλλουμε το νέο σχέδιο παιδείας που θα παράγει στρατιές αγράμματων. Συμφωνούμε και με την αμερικάνικη θεωρία ειρήνης, που είναι όποιος δεν υπακούει βομβαρδίζεται, από κτίρια και γέφυρες μέχρι νεογέννητα. Συμφωνούμε, υπογράφουμε και συμπολεμούμε. "Με την Ελλάδα συμπολεμήσαμε σε δυο πολέμους. Στην Κορέα και στη Γιουγκοσλαβία", είπε στο λόγο του ο αντιπρόεδρος και σήμερα υποψήφιος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Αλ Γκορ.

Αυτά κουβεντιάζουμε με τον καινούριο φίλο μου το Λευτέρη. Ο Λευτέρης έχει ένα μαγαζάκι στη γειτονιά. Οταν έχει λιακάδα, αυτός και οι διπλανοί φίλοι μαγαζάτορες φέρνουν από μια καρέκλα και κάθονται στο πεζοδρόμιο και τα λένε. Μια μέρα με κάλεσε να καθίσω στην παρέα τους κι έτσι γνωριστήκαμε. Από κείνη τη μέρα τα λέγαμε ταχτικά. Εχει μια κόρη κι ένα γιο που τους σπούδασε. Μου είπε ότι τα παιδιά του, που τα γνώρισα κι αυτά, ψηφίζουν ΚΚΕ. Αυτός όχι. Μου είπε ότι από πολλά χρόνια δεν ψηφίζει τα μεγάλα κόμματα, αλλά ποτέ το ΚΚΕ. Ομως, λίγες μέρες πριν που του είπα ότι θα πάω στο Μαρούσι, όπου γίνεται μια συγκέντρωση του ΚΚΕ, ζήτησε να έρθει μαζί μου. Στ' αυτοκίνητο μέσα, στο γυρισμό, μου λέει: «Θα ψηφίσω ΚΚΕ, με πιστεύεις;». Του λέω: «Λευτέρη, εκπέμπεις τιμιότητα από ένα χιλιόμετρο. Αν δεν πιστέψω εσένα, ποιον θα πιστέψω;». Και το φινάλε. Δυο μέρες αργότερα, πήγα στη Λιβαδειά για μια συγκέντρωση του ΚΚΕ, πάλι. Συνάντησα τον Λευτέρη τη μεθεπόμενη. «Πού ήσουνα χτες;», με ρώτησε. «Στο σπίτι, ξεκουραζόμουνα». Ο Λευτέρης δεν πίστευε τ' αυτιά του. «Ξεκουραζόσουνα; Είχε συγκέντρωση στο Χαλάνδρι χτες. Πήγα και σ' έψαξα παντού. Πού να φανταστώ, ότι ήσουνα σπίτι σου και ξεκουραζόσουνα». Αναγκάστηκα να δικαιολογηθώ. Ο Λευτέρης φαίνεται πιο ευτυχισμένος τώρα. Ο κόσμος θέλει να ελευτερωθεί από τη μοιρολατρία. Αρχισε να μιλά και στους φίλους του για το ΚΚΕ.

Ελεγα να τελειώσω μ' αυτό το αισιόδοξο μήνυμα: Κάπου πρέπει να υπάρχουν κι άλλοι Λευτέρηδες. Ομως θα πω κι εγώ δυο λόγια για τους δυο θρυλικούς και ισάξιους αρχηγούς της τελευταίας χιλιετίας. θα προτιμούσα να μην τους ανέφερε κανείς. Ποιος σοβαρός δημοσιογράφος ασχολείται με μια συζήτηση ανάμεσα σε δύο κοστούμια και δύο γραβάτες, που ούτε για τη μόδα δε μίλησαν. Ακούσατε τίποτα για τον Οτσαλάν, που η παράδοσή στους δημίους του συγκλόνισε τον κόσμο; Ακούσατε τον κ. Σημίτη να δηλώνει ότι τους πολιτικούς φυγάδες θα τους χαρακτηρίζουμε τρομοκράτες και θα τους παραδίνουμε σ' όποιους μας πουν οι ΗΠΑ; Ακούσατε τον κ. Καραμανλή να συμφωνεί μ' αυτό και με το δολοφονικό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας; Δε θα 'θελα ν' ασχοληθώ με κάτι τόσο γελοίο. Αν το κάνω είναι γιατί αυτό το αναγγελθέν «ντιμπέιτ» που... δεν έγινε ποτέ, μου θυμίζει μια θεατρική παράσταση, που κι αυτή δεν έγινε ποτέ ή έγινε και το «ντιμπέιτ» του 2000. Λοιπόν, γύρω στα 1925, δύο καραβοτσακισμένοι ηθοποιοί, απομεινάρια μιας ομάδας ηθοποιών που είχανε βγει τουρνέ στο εξωτερικό, ξεμείνανε στο Σουδάν, γιατί δεν είχαν λεφτά για τα ναύλα τους. Πήγανε στον πρόξενο και του είπαν ότι δε θέλουν ελεημοσύνη, μόνο να συστήσει στον Ελληνισμό του Σουδάν να πάει στην παράσταση. Γέμισε το θέατρο. Τίτλος του έργου: «Το ταξίδι του Πέτρου». Ανοίγει η αυλαία με σκηνικό μόνο ένα «ριντό». Στη σκηνή οι δύο ηθοποιοί. Αυτός που έπαιζε τον Πέτρο κρατούσε μια βαλίτσα. Ηταν τα λεφτά της παράστασης. Κι ο διάλογος: «Γεια σου Πέτρο». «Γεια σου, Αντώνη». «Τι έχεις στη βαλίτσα, Πέτρο» «Λεφτά, φεύγω αυτή τη στιγμή για ταξίδι». «Καλό ταξίδι, Πέτρο». Μόλις εξαφανίστηκε ο Πέτρος, φωνάζει ο Αντώνης: «Στάσου, Πέτρο, να σε ξεπροβοδίσω. Εφυγε κι αυτός και δεν τους ξαναείδε κανείς. Ούτε αυτούς ούτε τη βαλίτσα. Για χρόνια θα αναρωτιούνται οι θεατές. Τι έργο ήταν αυτό; Το ίδιο θα απορούμε και μεις. «Τι Ντιμπέιτ ήταν Αυτό;» Μας κλέψαν και εμάς τίποτα; Ολο αυτό το ρεζιλίκι, για να μας κλέψουν καμιά ψήφο; Ο ελληνικός λαός δεν τρώει κουτόχορτο. Η 9η Απρίλη θα τους συνεφέρει.