Τι κι αν βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα; Η δική μας καρδιά χτυπά ακόμα, ζεστά, νοσταλγικά. Καλοκαιρινά. Η συνάδελφος Βαρβάρα Κοντομιχάλου μας οδηγεί στην Ιθάκη, την οποία επισκέφτηκε ...ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι.

Μ' αρέσει να βλέπω τη θάλασσα. Να ονειρεύομαι και να ταξιδεύω μαζί της σ' όλα τα πλάτη της Γης. Βρέθηκα στην Κεφαλονιά το καλοκαίρι. Πήγαινα κάθε πρωί στην παραλία, για να νιώσω την αύρα του νερού, να βλέπω τον Μαραμπού ν' αγναντεύει το πέλαγος.

Κάποιο πρωί, πέρασε από μπροστά μου ένα μεγάλο άσπρο καράβι. Ενα καράβι τόσο ονειρεμένο, που ζήλεψα, γιατί δεν ήμουν μέσα. Το αποφάσισα! Αύριο θα πάω στην Ιθάκη κι ας πάω με καράβι λιγότερο ονειρεμένο. Θα πάω στην Ιθάκη. Στην Ιθάκη του Οδυσσέα.

Πρωί - πρωί σεργιάνιζα στο έρημο Αργοστόλι, περνώντας μπροστά από τα «κοιμισμένα» κότερα, βλέποντάς τα να νανουρίζονται απ' το κύμα της θάλασσας. Ηθελα να περπατήσω στο μόλο, χωρίς τις πολλές φασαρίες της μέρας. Να κι η παρέα μου. Μάλλον κι αυτοί σκέφτηκαν την πρωινή βόλτα στ' Αργοστόλι.

Ξεκινήσαμε για την καταπράσινη Σάμη. Φτάνοντας, μας περίμενε το «Αγιος Ανδρέας» να μας ταξιδέψει πάνω νερά του Ιονίου έως την Ιθάκη. Μια μέρα λίγο μελαγχολική, λίγο συννεφιασμένη, μα ένα ταξίδι ευχάριστο και κοντινό, με το αεράκι της θάλασσας να μας προσφέρει τη δροσιά του. «Να η Ιθάκη, να Ιθάκη» άκουσα μερικούς να αναφωνούν. Εγώ όμως Ιθάκη δε βλέπω. Η πατρίδα του Οδυσσέα, κρυμμένη μες στα βουνά της θάλασσας. Η πρωτεύουσα του νησιού, το Βαθύ χτισμένο στον κόλπο του Μόλου. Ωραίο και ήρεμο, έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Πατάμε στη στεριά. Μαγαζιά, ενοικιαζόμενα δωμάτια, το μουσείο της πόλης, ήρεμοι κάτοικοι. Είναι οι πρώτες εντυπώσεις που μας αφήνει η πρωτεύουσα του νησιού.

Βολτάραμε στην πρωτεύουσα, αφού γευτήκαμε έναν ωραίο καφέ και ξεκινήσαμε για το βόρειο μέρος του νησιού. Φτάσαμε στην Ανωγή, έναν οικισμό, χτισμένο σε υψόμετρο 570 μέτρων στις πλαγιές του όρους Νήριτον. Οι φιλόξενοι κάτοικοι μας πρότειναν να δοκιμάσουμε το τοπικό γλυκό ραβανί, που φτιάχνεται από αλεσμένο ρύζι και μέλι. Καιρός να επισκεφτούμε τη Λεύκη, που βρίσκεται 13 χλμ. από το Βαθύ, στη δυτική πλευρά του όρους. Στους ναούς του χωριού υπάρχουν εικόνες ρώσικης και μεταβυζαντινής τέχνης. Οσο προχωρούσαμε για τα διάφορα μέρη της Ιθάκης, βλέπαμε απέναντι, τ' ακρογιάλια της Κεφαλονιάς, τόσο κοντά, που αν ανοίξει διάπλατα τα χέρια του - τις άγριες νύχτες του χειμώνα - ο Ποσειδώνας θα αγγίξει τα ακρογιάλια και των δύο νησιών. Συνεχίσαμε για το μεγάλο χωριό Σταυρός. Στην πλατεία του, βρίσκεται η προτομή του Οδυσσέα. Επίσης, υπάρχει αρχαιολογικό μουσείο. Τελευταίος σταθμός μας το όμορφο Κιόνι, που είναι χτισμένο σε ένα μικρό όρμο με τα παραδοσιακά του σπίτια, που είναι διατηρητέα. Η παραλία του γεμάτη μαγαζιά και γύρω γύρω, ψηλότερα απ' την παραλία, βρίσκονται χτισμένα και σύγχρονα σπίτια. Κότερα απ' την κοντινή Ιταλία και από άλλα μακρινά μέρη του κόσμου λικνίζονταν στη θάλασσα.

Οι παραλίες του νησιού, αμμουδερές, απλώνονται στα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου. Δεξιά κοντά στο Βαθύ, στο βάθος του κόλπου του Αετού βρίσκεται η παραλία του Αετού εξ ου και το όνομά της. Στη δυτική πλευρά του νησιού απέναντι απ' τις ακτές της Κεφαλονιάς, συναντάμε τον Πίσω Αετό. Η παραλία αυτή βρίσκεται κοντά στην πρωτεύουσα και στα ερείπια της αρχαίας πόλης των Αλαλκομενών. Η παραλία του Φιλιατρού που βλέπει στις ακτές της Στερεάς Ελλάδας. Το Σαρακήνικο που βρίσκεται στον κόλπο του Σαρακήνικου.

Πολλοί κάτοικοι του νησιού, την περίοδο της αγγλικής κατοχής, έλαβαν μέρος στην Επανάσταση του '21, ενώ ορισμένοι συμμετείχαν στη Φιλική Εταιρεία. Το 2ο αιώνα άνθισαν η ναυτιλία και η πνευματική ζωή του τόπου, ενώ στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν αντιστασιακές ομάδες που έδρασαν κατά του κατακτητή.

Το 1953, την ήσυχη ζωή των κατοίκων τάραξε ο μεγάλος σεισμός, που κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού. Ομως η Ιθάκη ανοικοδομήθηκε με τη βοήθεια των ξενιτεμένων της.

«Τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, τον άγριο Ποσειδώνα δε συναντήσαμε». Η Ιθάκη μάς πρόσφερε τ' ωραίο ταξίδι. Και ο «Αγιος Ανδρέας», γεμάτος ανυπομονησία περιμένει στο λιμάνι. Τον έπιασε άραγε η νοσταλγία, ποιος το ξέρει; Επιστρέφουμε στην Κεφαλλονιά με ούριο άνεμο πλημμυρισμένοι με μια ανεξήγητη μελαγχολία.

Κι αφήκε ο Ποσειδώνας, μοναχά το Ζέφυρο να μας φυσάει, να σπρώχνει, το πλοίο μας, στη γη την πατρική μας, αποχαιρετώντας την Ιθάκη.