Στα τέλη της δεκαετίας του '70 μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο. Παρακολουθούσαμε λιγότερα μαθήματα στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων γιατί κάναμε περισσότερα μεροκάματα - «μπήκαμε, κατά την τρέχουσα ορολογία, στην αγορά εργασίας» πολύ νωρίς. Στην αρχή βοηθός ενός μηχανικού και μετά στο μαρμαράδικο, όπου τ' αφεντικό από την πρώτη, κιόλας, μέρα μου μίλησε για ένσημα και βιβλιάριο του ΙΚΑ. Πού όμως μυαλό γι' αυτά; Τι με ένοιαζε εμένα; Εγώ το μεροκάματο ήθελα για τις τρέχουσες ανάγκες.

- Τον βλέπεις αυτόνε; μου 'λεγε και μου 'δειχνε τον μπαρμπα-Κώστα τον Λαδικό, που είναι μακαρίτης πια.

Ο μπαρμπα-Κώστας, λοιπόν, τότε ήταν 72 χρονών και δούλευε στην οικοδομή για να συμπληρώσει τα απαραίτητα ένσημα και να πάρει την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ. Ηταν και κυνηγημένος γιατί ήταν αριστερός. «Αλλά και αυτός ο ευλογημένος δε λογάριασε τη σύνταξη», επέμενε ο Εργάτης που πάντα κατέληγε: «Μεροκάματο χάνουμε! Ενσημο δε χαρίζουμε, γιατί θα έρθει η ώρα που θα σου λείψει».

Οσους λογαριασμούς και αν έκανα, «είχα πάντα καιρό μέχρι να πάρω εγώ τη σύνταξη» και το πήγαινα από αναβολή σε αναβολή για το βιβλιάριο του ΙΚΑ.

Φτάνοντας έξω από το υποκατάστημα του ΙΚΑ στους Αμπελοκήπους με ρωτάει ο Εργάτης: «Εβγαλες βιβλιάριο;».

Κι όταν του απάντησα «Οχι», δεν άφησε καντήλι για καντήλι. «Γιατί ρε, αγωνίστηκαν γενιές και γενιές, για να τους γράφεις εσύ...», άρχισε να ωρύεται. Με βούτηξε απ' το γιακά, με έμπασε στο ΙΚΑ και πηγαίνοντάς με σε μια υπάλληλο λέει: «Βγάλτου βιβλιάριο ενσήμων και υγείας».

Και έτσι ξεκίνησα την ασφάλιση. Εδιναν, τότε, και κάποια επιδοματάκια στους εργαζόμενους φοιτητές, αλλά μόνο για όσους εργάζονταν τα καλοκαίρια. Με παρέμβαση της Ομοσπονδίας Οικοδόμων τα επιδόματα αυτά γενικεύτηκαν για όλους τους εργαζόμενους φοιτητές και ήταν «σκέτο λουκούμι» καθώς βολευόμαστε στις εξεταστικές περιόδους και δίναμε κανένα μάθημα.

Τώρα οι προτάσεις του Γ. Παπανδρέου οδηγούν 70 χρόνια πίσω, τότε που δεν υπήρχε ούτε ΙΚΑ, όχι μόνο σε πανελλαδική κλίμακα, αλλά ούτε θεσμοθετημένο. Και τις παρουσιάζουν αυτές τις προτάσεις ως μέτρο για την ανεργία των νέων, όταν είναι υποταγή στην απαίτηση των ασφαλιστικών εταιριών, για άρση της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης στο όνομα της παγκοσμιοποίησης.