Ενας νέος ρομαντισμός κατακλύζει το κίνημα. Τον ονομάζω «νέο», γιατί καταστρέφει τη διαδεδομένη ιδέα του ρομαντισμού, που έχει ξεπέσει σε μελό. Είναι αυτός που χτυπά την κατάσταση του παθητικού θεατή και τον καθιστά πολίτη ζωντανό και ενεργό. Μακριά από το κρεβάτι του καημένου (όπως σοφά αποκαλούν τον ψυχαναλυτή), μακριά απ' όσους προσπαθούν να μετατρέψουν την Αριστερά σε μνημόσυνο, ο νέος ρομαντισμός αρχίζει να μας χαρίζει εικόνες.

Η πρώτη εικόνα είναι επίκαιρη. Το σωματείο των οικοδόμων, που διαμαρτυρόταν έξω από το υπουργείο Εργασίας με αφορμή το θάνατο ενός εργάτη, δέχτηκε επίθεση από τα ΜΑΤ. Οι οικοδόμοι πίεσαν με τη σειρά τους, ζητώντας να εμφανιστεί ο δυσεβής και δυστυχής Ρέππας, υπουργός και ζωάκι οικόσιτο της Χαριλάου Τρικούπη. Την πίεση αυτή προς το άδειο κέντρο ενός απρόσωπου υπουργείου, τη θεωρώ προοίμιο της άνοιξης που θα εισβάλει, και τους οικοδόμους εκφραστές του νέου ρομαντισμού.

Τη δεύτερη εικόνα συνθέτουν οι σπουδαστές του Τεχνολογικού Εκπαιδευτικού Ιδρύματος της Αθήνας. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι τα παιδιά, με περίσσευμα ψυχής, δεν είναι στραμμένα προς τον εαυτό τους αλλά έχουν μια πείνα και μια δίψα να συναντηθούν με τον άλλον. Τα μέλη της Πανσπουδαστικής στα ΤΕΙ είναι φορείς του νέου ρομαντισμού. Είναι αλήθεια πως η κυρίαρχη ιδεολογία έχει σκεπάσει ένα κομμάτι της νεολαίας, αλλά, όταν τολμά να πλησιάσει αυτά τα παιδιά, παίρνει την απάντηση που έδωσε ο Αμλετ στο φίλο του: «Μπορείς να με εξαπατήσεις, αλλά ποτέ μα ποτέ δε θα μπορέσεις να με παίξεις».

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα νέοι που δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους!