Γυναίκες, νεολαία, αγρότες... Η μία μετά την άλλη, όλες οι μεγάλες κοινωνικές ομάδες και κατηγορίες βρίσκονται στο «στόχαστρο» των δύο μονομάχων, γίνονται αντικείμενο λατρείας και υποκριτικού ενδιαφέροντος. Του πακέτου των πανομοιότυπων εξαγγελιών τους προηγούνται σφυγμομετρήσεις των «ειδικών» κοινωνικών ομάδων από εταιρίες, που εντοπίζουν προβλήματα, διαθέσεις, κάθε τι που «συγκινεί»... Οι δύο «νέοι» αρχηγοί εμφανίζονται, έτσι, πανέτοιμοι. Μοιράζουν χαμόγελα νίκης, χαϊδεύουν αυτιά, ομνύουν ότι γνωρίζουν «βαθιά» τα προβλήματα και κυρίως θα κάνουν ό,τι μπορούν - «εμπιστευτείτε μας»! - για να λυθούν. Δε διστάζουν να κάνουν αυτοκριτική και να αποκηρύξουν το «παλιό», γιατί πρέπει, με κάποιον τρόπο, να απαντήσουν στο αμείλικτο ερώτημα «και γιατί δε λύθηκαν τα προβλήματα τα προηγούμενα χρόνια; ποιος ευθύνεται;».

Εχουν πάντα πρόχειρα ένα - δύο πυροτεχνήματα (κατάργηση εξετάσεων για ΑΕΙ, πολύτεκνοι με τρία παιδιά, εξάμηνη θητεία), για να σπάει η αφόρητη πλήξη που προκαλούν οι μονότονοι δεκάρικοι. Με θρησκευτική ευλάβεια, όμως, τηρούν έναν ακόμα, διά χειρός ΣΕΒ γραμμένο, κανόνα: Καμία συγκεκριμένη δέσμευση για τα καυτά και μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Γενικόλογες και αόριστες διακηρύξεις, κούφια λόγια κατανόησης και συμπάθειας, αλλά τίποτα ουσιαστικό και χειροπιαστό. Ολα παραπέμπονται στη «νέα εποχή», στο «χαμόγελο στο όνειρο» το ενός ή στο «νέο ελληνικό όνειρο» του άλλου. Είναι αλήθεια ότι σε τούτη την προεκλογική αναμέτρηση, πιο συχνά από άλλοτε, ρίχνουν προς «ζύμωση», με την καταλυτική βοήθεια των ΜΜΕ, νεοφιλελεύθερες ιδέες, στις οποίες όμως δεν επιμένουν ιδιαίτερα. Το βάρος πέφτει στην εξαπάτηση...

Η βάναυσα προσβλητική και αλαζονική αυτή συμπεριφορά των εκπροσώπων του δικομματισμού, που θεωρούν δεδομένο ότι οι «υπήκοοι» δεν έχουν άλλη επιλογή από το να τους ψηφίσουν, είναι από μόνη της ικανός λόγος για να τους μαυρίσουν οι λαϊκές μάζες. Ευτυχώς, όμως, δεν υπάρχουν μόνο οι δυο τους: Κόκκινο δαγκωτό.