Τα πιο μεγάλα όνειρα είναι αυτά που κρατάνε χρόνια. Ισως γιατί όταν έρθει η ώρα να πραγματοποιηθούν τότε η στιγμή αυτή δε συγκρίνεται με τίποτα. Τη στιγμή που η υπομονή, οι κόποι, τα απωθημένα θα αρχίσουν να δικαιώνονται, τότε η επιτυχία λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Βλέπετε, είναι η ώρα που ο άλλος εαυτός βγαίνει στην επιφάνεια. Αυτός που πιστεύει, που δεν πτοείται από τις αποτυχίες, αυτός ο εαυτός που μάχεται... Ολα ίσως να μοιάζουν λίγο περίεργα... Πάντα όμως υπάρχουν. Και όπου υπάρχουν, κάνουν τη ζωή να μοιάζει με παραμύθι. Περιμένοντας το ιδανικό φινάλε. Σε ένα τέτοιο παραμύθι θα αναφερθούμε και εμείς σήμερα. Τι λέτε λοιπόν ξεκινάμε; Και βέβαια, για να μπούμε καλύτερα από την αρχή στο κλίμα, ας μας επιτραπεί μια μικρή παράφραση: «Κίτρινη κλωστή δεμένη στην ανέμη κρεμασμένη...».

Το μεγάλο όνειρο...

Κάποια παρόμοια κατάσταση επικρατούσε τόσα χρόνια και στην ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ. Οσοι πέρασαν από αυτήν, είτε διοίκηση είτε προπονητές είτε παίκτες, πάντα είχαν ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη τους. Να ικανοποιήσουν το όνειρο των «κιτρινόμαυρων» οπαδών, να δούνε την ομάδα τους να πρωταγωνιστεί σε Ελλάδα και Ευρώπη. Οπως συνέβαινε στη δεκαετία του '60. Πολλοί από αυτούς προσπάθησαν για το καλύτερο. Αλλοι πάλι δεν μπόρεσαν να πιστέψουν ότι αυτό είναι εφικτό, ενώ κάποιοι δεν ενδιαφέρθηκαν... Ομως φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Το πλήρωμα του χρόνου φαίνεται να είχε έρθει για το «Δικέφαλο». Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η φετινή χρονιά για την «Ενωση» είναι μια χρονιά που ξεχρεώνει τα γραμμάτια του παρελθόντος. Το μεγάλο όνειρο αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά... Η ΑΕΚ για πρώτη φορά φέτος δείχνει να βγαίνει από την αφάνεια. Το έδειξε από την αρχή, το αποδεικνύει τώρα. Μετά από 19 χρόνια κατάφερε να πάρει ένα τρόπαιο στην Ελλάδα, κατακτώντας πριν μια εβδομάδα το Κύπελλο. Μια επιτυχία που είχε να τη γευτεί από το 1981 και έκτοτε ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και δεν είναι μόνο αυτό... Αλλωστε το ξαναείπαμε... Φέτος η ΑΕΚ ξεχρεώνει γραμμάτια. Το μεγαλύτερο όνειρο των «κιτρινόμαυρων» οπαδών, να δουν την ομάδα τους στις κορυφές της Ευρώπης, μοιάζει πιο εφικτό από ποτέ. Μετά από 32 χρόνια προσμονής η ελληνική ομάδα φιγουράρει στο τελικό του Κυπέλλου Σαπόρτα. Οπως και τότε...

Ο Απρίλης της επιτυχίας...

Ηταν Απρίλης του 1968, όταν η ΑΕΚ γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που καταφέρνει να κατακτήσει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δυο χρόνια μετά τη συμμετοχή της στο πρώτο φάιναλ φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1966) ο «Δικέφαλος» φθάνει στη ζενίθ της επιτυχίας κλείνοντας με τον καλύτερο τρόπο μια τριετία (από το '65) διακρίσεων. Το 1967 η ΦΙΜΠΑ, θέλοντας να αυξήσει τον αριθμό των ευρωπαϊκών κυπέλλων, καθιερώνει τη διοργάνωση του Κυπελλούχων. Την επόμενη η ΑΕΚ λαμβάνει μέρος σε αυτό. Οσοι χαρακτήρισαν αυτή την επιτυχία ιστορική δεν έχουν άδικο, εάν σκεφθούμε ότι μέχρι τον τελικό η ελληνική ομάδα είχε αποκλείσει μερικά από τα λεγόμενα «μεγαθήρια» του τότε ευρωπαϊκού μπάσκετ, που σίγουρα απείχε πολύ μακριά από το ελληνικό. Η ΚΑΣ Βιτόρια (σημερινή Ταουγκρές), η Ρουαγιάλ Βελγίου, η Ινις Βαρέζε ήταν τα «θύματα» της ΑΕΚ μέχρι τον τελικό. Και στις 4 Απρίλη του '68 η Ευρώπη μένει με το «στόμα ανοιχτό»... Στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο συγκεντρώθηκαν περίπου 80.000 θεατές (56.000 εισιτήρια επίσημα) και είδαν την ΑΕΚ να επικρατεί της Τσεχοσλοβακικής Σλάβια Πράγας με 89-82 και να κατακτάει το Κύπελλο Κυπελλούχων.

Για την ιστορία να αναφέρουμε τη «χρυσή πεντάδα» της ΑΕΚ σε αυτόν τον αγώνα, που αποτελούνταν από τους: Αμερικάνο, Τρόντζο, Ζούπα, Βασιλειάδη, Λαρεντζάκη, Χρηστέα, Τσάβα, Νεσιάδη, Πετράκη, Δημητριάδη. Προπονητής της ομάδας ήταν Νίκος Μήλας. Βέβαια, δε θα πρέπει να ξεχάσουμε και τον αδικοχαμένο Γιώργο Μόσχο, που δεν πρόλαβε να χαρεί την επιτυχία, αφού είχε χάσει τη μάχη με τον καρκίνο.

Η ιστορία είχε γραφτεί. Η μεγαλύτερη επιτυχία που αργότερα θα αποτελούσε το ορόσημο για τα επόμενα χρόνια και θα σημάδευε για πάντα το παρελθόν της μπασκετικής ΑΕΚ είχε επιτευχθεί... Τα χρόνια όμως που θα ακολουθήσουν δε θα είναι εύκολα. Από τα μέσα της δεκαετίας του '70 οι «κιτρινόμαυροι» θα πέσουν σε παρακμή τουλάχιστον για δυο δεκαετίες. Μέσα σε όλα αυτά το μόνο φωτεινό σημείο είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 1981. Από κει και πέρα «σκοτάδι».

Χρειάστηκαν να περάσουν περίπου τρεις δεκαετίες, προκειμένου η ΑΕΚ να πραγματοποιήσει την πρώτη της απόπειρα για την πραγματοποιήσει του ονείρου. Η ανάληψη της ηγεσίας στα τέλη της τελευταίας δεκαετίας του αιώνα από τον Γιάννη Φιλίππου έβαλε τέλος σε ένα χρόνιο πρόβλημα που απασχολούσε τον ιστορικό σύλλογο. Η έλευση του Γιάννη Ιωαννίδη έδωσε τροφή για όνειρα... Κάτι που είχε πολλά χρόνια να συμβεί. Ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή - μάστιγα του ελληνικού μπάσκετ, με τους πολλούς ξένους και Κοινοτικούς, η ΑΕΚ άρχισε να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα. Μάλιστα στην πρώτη της συμμετοχή στην Ευρωλίγκα τα πάντα πήγαν «ρολόι». Το συγκρότημα του Γιάννη Ιωαννίδη έφθασε μέχρι το φάιναλ φορ που διεξήχθη στη Βαρκελώνη. Για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια το όνειρο ήταν πιο κοντά από ποτέ... Στον ημιτελικό η «Ενωση» επικράτησε της Μπενετόν Τρεβίζο με 69-66 παίρνοντας το εισιτήριο για τον τελικό. Ο «Δικέφαλος» ήταν έτοιμος για το πέταγμα στην επιτυχία. Κάτι όμως η έλλειψη εμπειρίας, το άγχος και η δυναμικότητα της Κίντερ Μπολόνια, οδήγησαν την ελληνική ομάδα σε ήττα με 58-44. Τα πάντα είχαν τελειώσει. Τα όνειρα πήραν αναβολή για κάποια άλλη φορά και το παραμύθι συνεχιζόταν...

Και να λοιπόν που η ώρα της ΑΕΚ έφθασε. Μετά τη συμμετοχή στον τελικό του 1998 η ομάδα για δυο χρόνια έψαχνε τον εαυτό της. Εκείνον τον εαυτό που θα την οδηγούσε στην επιτυχία. Και από ό,τι φαίνεται τα κατάφερε στην αυγή του νέου αιώνα. Ο Απρίλης βρήκε την Ενωση να διεκδικεί επί ίσοις όροις τρεις στόχους. Κάτι που είχε να συμβεί τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Η έλευση του Ντούσαν Ιβκοβιτς το καλοκαίρι άλλαξε πολλά. Παράλληλα ικανοποιήθηκε και η θέληση του προέδρου να στηριχτεί η ομάδα σε Ελληνες παίκτες. Και το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό. Η φετινή ΑΕΚ παρουσίασε ένα ισορροπημένο σύνολο, με πολύ καλά ποσοστά στην επίθεση, αλλά και πολύ καλή άμυνα. Το δεύτερο, σε πολλές περιπτώσεις, ήταν το στοιχείο που της έδωσε τη νίκη. Το «πάντρεμα» των νεαρών Ντικούδη, Κακιούζη, Χατζή, Τσακαλίδη, με το «γερόλυκο» Αντονι Μπούι που ήρθε από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ζαλγκίρις Κάουνας η αγωνιστική ανανέωση του Κορωνιού ήταν το έργο του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Μόνο που το πάθημα της πρώτης φοράς έγινε μάθημα. Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν υψηλοί τόνοι. Το μόνο «υψηλό» που υπήρχε ήταν η δουλιά. Και την πρώτη ημέρα του αγαπημένου μήνα της ΑΕΚ, του Απρίλη, η δουλιά άρχισε να φαίνεται. Η ΑΕΚ κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας. «Το πρώτο από τα τρία», όπως είπαν όλοι μετά την επίτευξη του στόχου. Και όμως δεν είναι μόνο αυτό. Είπαμε ότι οι «κιτρινόμαυροι» φέτος έχουν βαλθεί να ξεχρεώσουν παλιά γραμμάτια. Μετά από 32 χρόνια η ΑΕΚ φιγουράρει ξανά στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων ή Σαπόρτα, όπως λέγεται πλέον. Η πορεία της μέχρι σήμερα έμοιαζε με τρένο εξπρές... Το συγκρότημα του Ντούσαν Ιβκοβιτς, με κεκτημένη ταχύτητα «καθάρισε» εύκολα τους αντιπάλους του μέχρι τον προημιτελικό. Η Χόνκα, η Τσενρομόρε, η Χάποελ Ιερουσαλήμ, η Σαρλερουά, η Σάρατοφ, η Πολζέλα, η Ταουγκρές δε στάθηκαν ικανά εμπόδια για τη φετινή ΑΕΚ. Στα προημιτελικά ούτε ο «συμπατριώτης» Ηρακλής μπόρεσε να της κόψει τη φόρα. Κάτι που προσπάθησαν να κάνουν ο Ντίνο Ράτζα και η παρέα της Ζαντάρ στον ημιτελικό, αλλά και αυτοί έμειναν με τη χαρά. Το παραμύθι πλησιάζει στο τέλος του. Και όλοι εύχονται ένα ευτυχισμένο τέλος. Το αξίζει άλλωστε...

Συμπτώσεις που σε κάνουν αλλιώτικα να νιώσεις... Η ΑΕΚ και σε αυτόν τον τελικό στη Λωζάνη θα βρει απέναντί της την Κίντερ Μπολόνια. Ετσι λοιπόν υπάρχουν κάποιοι παραπάνω λόγοι που η νίκη είναι επιτακτική ανάγκη. Ας σημειωθεί ότι αυτή είναι η 13η φορά που ελληνική ομάδα συμμετέχει σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Πόσο τρομάζει το γρουσούζικο νούμερο τους παίκτες του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Μάλλον καθόλου. Η δίψα για διάκριση ξεπερνάει όποιες προκαταλήψεις. Και η φετινή ΑΕΚ το έχει δείξει αυτό. Η τρίτη της συνεχόμενη παρουσία σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας άλλωστε μόνο «φαρμακερή» δεν αποδείχτηκε... Γιατί λοιπόν να μην αποδειχθεί και τυχερό το 13;

Οπως και τόνισε και ο αρχηγός της «Ενωσης», Νίκος Χατζής, «φέτος γράφουμε ιστορία». Και με βάση αυτό η ΑΕΚ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Με τις εμφανίσεις τους οι «κιτρινόμαυροι» το απέδειξαν πολλές φορές φέτος. Ο Ντούσαν Ιβκοβιτς γνωρίζοντας την κατάσταση που επικρατεί σε τέτοιους αγώνες, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου προσπαθεί να προσγειώσει τους παίκτες του. Το... πέταγμα στην επιτυχία πρέπει να γίνει σωστά... Ωστε όταν φθάσει ψηλά, να μην ζαλιστεί... Και να διατηρηθεί εκεί όσο είναι αυτό δυνατόν...