Είχα ένα φίλο, που τον έλεγαν Κίτσο. Αυτός όμως γιόρταζε τα Χριστούγεννα, γιατί το πραγματικό του όνομα ήτανε Χρίστος. Ετσι τον είχανε βαφτίσει! Ο φίλος μου ο Κίτσος, λοιπόν, είχε ένα συνήθειο να παίζει με τις λέξεις. Να κατασκευάζει λογοπαίγνια και να τα πετάει σε ανύποπτο χρόνο, την ώρα που πίναμε το κρασάκι μας και διηγιόμασταν ανούσιες ιστορίες, έτσι, για να περνάει η ώρα, και μεις τότε να ξεσπάμε στα γέλια χωρίς να σημαίνει αυτό ότι πάντα τα λογοπαίγνια του Κίτσου ήτανε επιτυχημένα. Γελούσαμε όμως, γιατί τα πιο πολλά από αυτά έκρυβαν ένα πικρό χιούμορ μέσα τους, που ενώ γελοιοποιούσε την πραγματικότητα, ταυτόχρονα την έκρινε κιόλας, και μάλιστα σοβαρά, με πολλή ευαισθησία και γνώση. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, αν και πέρασαν πολλά χρόνια που ο Κίτσος δεν είναι πια μαζί μας, και κείνη η γλυκιά παρέα έχει διαλυθεί, δε θα ξεχάσω ποτέ πως από εκείνον πρωτάκουσα να λέει θυμωμένος: «Μα αυτό δεν ήταν τροπολογία, αλλά σκέτη τρυπολογία, έτσι ο νόμος που τον περιμέναμε πώς και πώς δεν είναι πια νόμος, αλλά σουρωτήρι»! Θέλοντας να χαρακτηρίσει με τον τρόπο αυτό τη συζήτηση της Βουλής σχετικά με ένα νόμο που αναφερόταν στην προστασία της λαϊκής τέχνης, με την οποία ασχολιόταν επαγγελματικά και ερευνητικά.

Επρεπε, λοιπόν, να περάσουν χρόνια, να φύγει ο Κίτσος από κοντά μας και να συνειδητοποιήσω για τα καλά πως η Βουλή των Ελλήνων, όπως την κατάντησε η ελιποβαρής Δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, δεν κατασκευάζει νόμους, αλλά θλιβερά «σουρωτήρια» που ούτε την αγαπημένη λαϊκή τέχνη του αξέχαστου φίλου μου μπορούν να προστατέψουν ούτε την ίδια μας τη ζωή. Και να που η θλιβερή «τρυπολογία» του απελθόντος κυρίου Πάχτα έφερε στην επιφάνεια όλη αυτή την κοινοβουλευτική σαπίλα, που ήρθε να σκεπάσει τα πάντα: και την πολιτική και τον πολιτισμό και να δώσει ακόμα μια φορά την αφορμή τα τρυπολογούντα ΜΜΕ να αφήσουν, όπως το συνηθίζουν, στην μπάντα την ουσία και να ασχολούνται αποκλειστικά με τις διαδικασίες: ποιος ποιον έστησε, ποιος ποιον πλαστογράφησε, ποιος έκλεψε, χωρίς να το θέλει και ποιος βοήθησε αυτούς που ήθελαν να κλέψουν μα δεν τους βγήκε, όπως θα το ήθελαν, το κοινοβουλευτικό «ριφιφί» τους. Και την ίδια στιγμή να βοούν ασύδοτοι οι παιάνες της νέας «αλλαγής». Να κρεμιούνται ασύστολα στα τηλεοπτικά μπαλκόνια τα λάβαρα της «ανανέωσης» και οι λαλίστατοι κήρυκες του δικομματισμού να βρίσκουν την ευκαιρία να ξαναπιάνουν από την αρχή το ίδιο το παραμύθι. Να ξαναθυμηθούν το λαό που τον είχαν ξεχάσει έξω από την πόρτα, δεμένο μπροστά από τα κομματικά τους «σαλούν», όπως βλέπουμε στα «γουέστερν», να δένουν οι καουμπόηδες τα άλογά τους.

Και καλά, θα έλεγε ο φίλος μου ο Κίτσος, αυτοί και είναι και παίζουν τους καουμπόηδες. Γλεντούν αμέριμνοι και αδιάφοροι μέσα στα κομματικά τους «σαλούν», όπου εξαθλιωμένοι πιανίστες εκτελούν παράφωνα τους κομματικούς τους ύμνους, ωδές λατρευτικές στο μεγάλο κεφάλαιο. Οπου ξανθομαλλούσες σειρήνες περιφέρονται επιδεικνύοντας τους θριαμβευτικούς μαστούς τους. Και καλά, θα συνέχιζε ο φίλος μου ο Κίτσος, αυτοί είναι και παίζουν μια χαρά το ρόλο του καουμπόη. Αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Εχουν συνηθίσει και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε άλλο έξω από το να τρυπολογούν τους νόμους, να στήνουν και να στήνονται, να πλαστογραφούν και να πλαστογραφούνται. Εμείς όμως οι άλλοι; Θα μείνουμε έτσι σαν τα καουμπόικα άλογα, δεμένοι έξω από τα σαλούν τους; Δε θα αποφασίσουμε κάποια στιγμή να μπούμε μέσα. Να τους κόψουμε το γλέντι που στήνεται με δικά μας έξοδα. Με δικές μας ψήφους, δηλαδή;