1. Ας αρχίσουμε με τον ψίθυρο του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Τότε σιχάθηκα όλως διόλου το Ρωμαίικο, ότι μάθαμε όλοι την ληστείαν γενικώς».

2. Οταν ο Πάχτας μιλάει, μαζεύει στα μάτια του όλες τις δυνάμεις που του έχουν απομείνει. Πρέπει, σύμφωνα με τις συμβουλές που του δίνουν οι σύμβουλοι για την εικόνα του, τα μάτια του να «καθαρίσουν» για όλα τα ανομήματα. Είναι η τελευταία ακριβοπληρωμένη δωρεάν παράσταση που ανεβαίνει, έχοντας εξασφαλίσει την αδιαφορία των θεατών. Ο Πάχτας είναι η ντροπή της όρασης. Θέλει να τη βγάλει καθαρή με κάθε τρόπο. Δεν τον ενδιαφέρει τι έκανε, όσο το τι θα πάθει.

3. Ο Γιωργάκης είναι η Τζοκόντα που ζωγράφισε η μάνα του για το ΠΑΣΟΚ. Το αχνό χαμόγελό του αντικαθιστά το δυνατό γέλιο του Αντρέα. Ενώ ο πατέρας έγινε γνωστός χάρη στο ψέμα του, ο γιος διαλέγει να γίνει ψευδομάρτυρας μέσα σε μια ζωή γεμάτη μάρτυρες και μαρτύρια.

4. Είναι εδώ και ο κύριος Βούγιας, γνωστός και ως «συγγνώμη». Δεν ορρωδεί προ ουδενός. Τίποτε πιο εύκολο για έναν οικολόγο της συμφοράς και πολιτικό καιροσκόπο. Χαιρετάει προσωρινά το βουλευτιλίκι, φυσικά δεν αποσύρεται και πάει για άλλα. Το Επικρατείας που τον ανέδειξε ανήκει σε μια επικράτεια, όπου ο λαός προσπαθεί να λησμονήσει.

5. Ορισμένοι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, στη θέα και μόνο των ψηφοφόρων, παθαίνουν οβερντόουζ από τη σιελόρροια.

6. Τους εννέα γνωστούς βουλευτές του σκανδάλου τους παραπλάνησαν. Τις εννέα αυτές μωρές παρθένες του Κοινοβουλίου, που άλλο δε γνωρίζουν από προσευχές, τις παγίδευσαν σε μια αμαρτία. Ο λόγος που το έκανε αυτό ο Σημίτης είναι προφανής: Η δοκιμασία! Το αποτέλεσμα, εκτός από την καρατόμηση, επέσυρε και μια γελοιότητα δίχως προηγούμενο: απορημένοι βουλευτές να ψάχνουν τις υπογραφές τους... στ' άχυρα, μοιράζοντας κατάρες δεξιά και αριστερά.

7. Τώρα που το κέντρο του ΠΑΣΟΚ καταρρέει, βλέπω τη γύμνια, το βάρος και το ύψος του διανοούμενου που εκπροσωπεί το ΠΑΣΟΚ. Αυτόν που κρυβόταν πίσω από τον συμμαθητή του πρωθυπουργό: Τον θλιβερό Γιώργο Βέλτσο. Ο Κ. Σιμόπουλος μας θυμίζει πόσο καλά περιέγραφε αυτή τη φάρα, σε άλλες εποχές, ο Λουκιανός. Τους αποκαλεί αγύρτες, απατεώνες, και τις διδαχές τους παλαβομάρες και αερολογήματα. Τους κατηγορεί ότι κολακεύουν τους πλούσιους, χάσκουν μπροστά στο ασήμι, αλληλοδαγκώνονται σαν τα σκυλιά, είναι πιο δειλοί απ' τους λαγούς και πιο ξετσίπωτοι από τα γαϊδούρια.

8. Μέσα από σκοτάδια που απλόχερα μοιράζει η τηλεόραση, κάπου σε μια γωνιά, ο μοναχικός Φόυερμπαχ γράφει τον πρόλογο στη δεύτερη έκδοση του βιβλίου του «Η ουσία του χριστιανισμού». Μας αφορά: «Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, αυτό που φαίνεται από αυτό που πραγματικά υπάρχει. Το ιερό γι' αυτήν δεν είναι παρά η αυταπάτη, και το ανίερο είναι η αλήθεια. `Η, καλύτερα, το ιερό μεγαλώνει στα μάτια της όσο η αλήθεια μικραίνει και αυξάνεται η αυταπάτη. Ετσι το αποκορύφωμα της αυταπάτης είναι επίσης γι' αυτήν το αποκορύφωμα του ιερού».

9. Παρ' όλα αυτά, το κόκκινο κάνει πάλι δυναμικά την εμφάνισή του με τον τρόπο που μόνο η ποίηση γνωρίζει: «Κόκκιν' αχείλι εφίλησα κι έβαψε το δικό μου,/ και στο μαντίλι το 'συρα κι έβαψε το μαντίλι,/ και στο ποτάμι το 'πλυνα κι έβαψε το ποτάμι,/ κι έβαψε η άκρη του γιαλού κι η μέση του πελάγου./ Κατέβη ο αϊτός να πιει νερό κι εβάψαν τα φτερά του,/ κι έβαψε ο ήλιος ο μισός και το φεγγάρι ακέριο».