Η σκηνή εκτυλίσσεται στην Καμπούλ, κάποια μέρα αυτού του Ιανουαρίου: Ο Ασαντουλάχ εξασφάλισε τη δόση του, για 4 δολάρια. Καρφώνει στο χέρι του μια γεμάτη με ηρωίνη σύριγγα, ψάχνοντας για μια φλέβα. Κλείνει τα μάτια, βογκά και συνεχίζει να ψάχνει. Θα περάσουν σαράντα ολόκληρα λεπτά ώσπου να τα καταφέρει, αναστενάζοντας ενώ το ναρκωτικό μπαίνει μέσα του. Καθώς οι φλέβες του καταρρέουν η μια πίσω από την άλλη, οι ενέσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες για τον Ασαντουλάχ, έναν από τους χιλιάδες ναρκομανείς του Αφγανιστάν. Σύντομα, λέει σ' έναν ανταποκριτή του Economist, θα αναγκαστεί να κάνει τις ενέσεις στα γεννητικά του όργανα.

Τον Ιούλιο του 2003, η Υπηρεσία για τα Ναρκωτικά και το Εγκλημα του ΟΗΕ (UNODC) υπολόγιζε σε έκθεσή της τους κατώτερους αριθμούς χρηστών ουσιών μόνο στην Καμπούλ ως εξής: 23.995 χρήστες χασίς, 14.298 χρήστες φαρμάκων (ηρεμιστικών, αναλγητικών, κ.ά.), 10.774 χρήστες οπίου, 7.008 χρήστες ηρωίνης, 6.568 αλκοολικοί. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη. Υπολογίζεται ότι στο Αφγανιστάν σήμερα ζουν 1 εκατομμύριο εξαρτημένοι από ναρκωτικά. Στην πλειοψηφία τους, οι εξαρτημένοι είναι ανάμεσα στα 3 εκατομμύρια πρόσφυγες που επέστρεψαν από το Πακιστάν και το Ιράν. Οι συνθήκες της ζωής στη χώρα που κάθε άλλο «απελευθερωμένη» και «εν ειρήνη» είναι, εντείνουν το πρόβλημα.

Η επιστροφή των προσφύγων τα δύο τελευταία χρόνια είναι ο ένας παράγοντας που συνέτεινε στην έκρηξη του προβλήματος στο κατεστραμμένο από 23 χρόνια πολέμου Αφγανιστάν (από το μηδέν, σχεδόν, στο 4% του πληθυσμού). Ο δεύτερος παράγοντας, φυσικά, είναι όχι μόνο η έκρηξη της παραγωγής οπίου στη χώρα, αλλά και η αύξηση του επιπέδου εξειδίκευσης των βαρόνων των ναρκωτικών, που πλέον διυλίζουν πιο πολλή ηρωίνη από το όπιο που προκύπτει από τις καλλιέργειες παπαρούνας, στις οποίες, σύμφωνα με την UNODC, εμπλέκονται 264.000 οικογένειες, που το 2003 παρήγαγαν 3.600 τόνους οπίου διαθέσιμους προς εξαγωγή. Συνολικά, η ηρωίνη του Αφγανιστάν δημιουργεί ετήσιο τζίρο 100-200 δισεκατομμυρίων δολαρίων, εκ των οποίων στο Αφγανιστάν μένουν 2,3 δις δολάρια ή κάπου το μισό ΑΕΠ της χώρας. Οι σύμμαχοι των Αμερικανών πολέμαρχοι είναι οι βασικοί αποδέκτες των χρημάτων αυτών. Η ισχύς τους είναι τεράστια, η συνενοχή των «αρχών» εξασφαλισμένη: όπου οι ίδιοι δεν είναι ο νόμος, προσλαμβάνουν το στρατό και την αστυνομία. Μια από τις εφόδους εναντίον φυτειών παπαρούνας πέρσι έγινε στην αυλή αστυνομικού επιθεωρητή, έγραψε αρκούντως γλαφυρά ο Economist, ενώ η Christian Science Monitor πρόσφατα κατέγραφε την περίπτωση ενός λοχαγού που συνελήφθη με 167 κιλά ηρωίνης στην καρότσα του αυτοκινήτου του. Η «σοδειά» του ερχόμενου Απριλίου θα είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία.

Από πύρινες καταγγελίες και υποκριτικές κορόνες που καλούν σε δυναμικές παρεμβάσεις, άλλο τίποτα. Ο Πίτερ Μπρουκς του Heritage Foundation αξίωνε τις προάλλες απ' τον Μπους διά της New York Post να στείλει «αμέσως» στο Αφγανιστάν την DEA και να εμπλέξει περισσότερο το Πεντάγωνο, για να μην εξελιχθεί η χώρα «σε νέα Κολομβία». Ενδιαφέρων ο συνειρμός, διότι ουσιαστικά αποκαλύπτει, προσπαθώντας να κρύψει, μέρος της αμερικανικής στρατηγικής: όπως και στην Κολομβία, όπου η ακροδεξιά AUC χρηματοδοτείται από τα έσοδα της κοκαΐνης, και, νωρίτερα, στη Νικαράγουα (Κόντρας), έτσι και στο Αφγανιστάν τα ναρκωτικά χρηματοδοτούν συμμάχους - κλειδιά για τις ΗΠΑ.

Το να στραφούν οι Αμερικανοί κατά των συμμάχων τους - αρχόντων του εμπορίου ναρκωτικών, στο οποίο ουδέποτε κυριάρχησαν «οι Ταλιμπάν και η αλ Κάιντα», όπως υποστήριζε αυτογελοιοποιούμενο το τηλεοπτικό δίκτυο ABC το Σεπτέμβριο - μοιάζει δύσκολο. Αν μη τι άλλο, κάγχαζε στις αρχές Δεκεμβρίου η Ιζαμπέλ Χίλτον γράφοντας για το θέμα στην Guardian, «θα περιέπλεκε τον πόλεμο του δυνάμεων του καλού εναντίον του κακού». Ο Αντόνιο Κόστα προειδοποιούσε στον πρόλογο της τελευταίας έκθεσης της UNODC (Afghanistan Opium Survey, Οκτώβριος 2003) ότι αν δεν αντιμετωπιστεί, «ο καρκίνος των ναρκωτικών στο Αφγανιστάν θα συνεχίσει να εξαπλώνεται, προκαλώντας μεταστάσεις, διαφθορά, βία και τρομοκρατία εντός κι εκτός των συνόρων της χώρας».

Οι Αμερικανοί και οι «σύμμαχοί» τους, που μετέχουν στη μερική κατοχή του Αφγανιστάν υπό διοίκηση του ΝΑΤΟ (ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, για να μην ξεχνιόμαστε) δεν έχουν καμία διάθεση να ακούσουν. Οι αιματηρές επιθέσεις αυτοκτονίας στην Καμπούλ αυτήν την βδομάδα επισήμαναν ξανά ότι ο πόλεμος κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει. Η Chicago Tribune, στο μεταξύ, την Τετάρτη που μας πέρασε, σε άρθρο της βασισμένο σε πηγές του Πενταγώνου προέβλεψε «μεγάλες επιχειρήσεις» των δυνάμεων των ΗΠΑ την άνοιξη στο Αφγανιστάν, ακόμα και εισβολή βαθιά στις αυτόνομες επαρχίες του Πακιστάν, για να διαλυθούν «κρησφύγετα» της αλ Κάιντα και των Ταλιμπάν.

Οι πολέμαρχοι αναμφίβολα θα ξεσπάσουν σε πανηγυρισμούς: οι Αμερικανοί θα βγάλουν από τη μέση αρκετούς Πακιστανούς ανταγωνιστές τους. Ετσι, θα έχουν ακόμη περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν πολιτική επιρροή στις εκλογές, που υποτίθεται ότι θα γίνουν τον Ιούνιο, αν και μάλλον θα μετατεθούν για αργότερα.