Το θέμα της εσωκομματικής δημοκρατίας στο ΠΑΣΟΚ είναι θέμα που αφορά πρώτα και κύρια το ίδιο και τα μέλη του. Από τη στιγμή, όμως, που παρουσιάζεται ως απόδειξη της δήθεν νέας εποχής η δρομολογημένη ανάδειξη του Γ. Παπανδρέου από «τα μέλη και τους φίλους», θεωρούμε σκόπιμο να σημειώσουμε τα εξής.

Στα πρώτα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αντιμετώπιζαν με απολογητικό τρόπο το γεγονός πως ο τότε πρόεδρός του Α. Παπανδρέου αποτελούσε ένα ξεχωριστό όργανο του κόμματος, ισοδύναμο με την κεντρική του επιτροπή, αν όχι πάνω απ' αυτή. Και δικαιολογημένα, αφού το γεγονός αυτό ερχόταν αντικειμενικά σε αντίθεση με τις όποιες αρχές συλλογικότητας, ουσιαστικού ελέγχου, ισοτιμίας, κλπ., κλπ., που πρέπει να χαρακτηρίζουν τα κόμματα. Αργότερα, η κυριαρχία του προέδρου ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο, αφού καθιερώθηκε η εκλογή του από το συνέδριο και όχι από την κεντρική επιτροπή του κόμματος. Και τώρα, δρομολογείται η εκλογή του Γ. Παπανδρέου από μέλη και φίλους. Δρομολογείται, δηλαδή, η ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση της κυριαρχίας του και ουσιαστικά η τυπική καθιέρωση της παντοδυναμίας του, μέσω μιας ψευτοσυμμετοχικής διαδικασίας.

Ας μας συγχωρούν, αλλά το γεγονός αυτό μόνο νέο δεν είναι. Το αντίθετο, είναι πολύ πολύ παλιό, όσο και τα αρχηγικά κόμματα του τύπου «ελέω Θεού φεουδάρχης».