«Κυρα - Καλλιόπη, μπες μέσα στο αμάξι μου, θα ξεπαγιάσεις εδώ έξω», την παρακαλούσα για πολλοστή φορά. «Ακου, γιε μου, ή κάνουμε περιφρούρηση, ή πάμε σπίτια μας. Τα 'παμε αυτά, δεν τα 'παμε;». Ηθελα να επιμείνω αλλά η φλόγα μες στα μάτια της δε μου άφησε κανένα περιθώριο. Με είδε, ωστόσο, ανήσυχο και ήρθε κοντά μου ακουμπώντας στο μπράτσο μου. «Ακου μικρέ, δόκιμε επαναστάτη», μου είπε με φωνή σταθερή αλλά που μόλις ακουγόταν, «αν νομίζεις ότι μ' έβγαλες εδώ έξω για να μείνω μέσα στο αμάξι σου γελάστηκες. Ο πατέρας μου έχασε το πόδι του από κρυοπαγήματα στο Μέτωπο του '41 και τον μεγάλο μου αδελφό απ' όταν τον στείλανε στη Γυάρο το '69 δεν τον ξανάδα ζωντανό. Και περιμένεις εγώ να κάνω απεργία μέσα από το αυτοκίνητο;».

Πιάσαμε κουβέντα για τους απεργοσπάστες που είχαν μπει από το προηγούμενο βράδυ στο ξενοδοχείο και δεν πρόσεξα την Γεωργία που πλησίαζε για να μπει από την κεντρική είσοδο. Πριν προλάβω να αντιδράσω με είχε προσπεράσει ήδη η κυρα - Καλλιόπη. Την έφτασε σχεδόν τρέχοντας, πριν περάσει την πόρτα. Για ένα λεπτό στεκόταν και οι δυο μπροστά στον γενικό διευθυντή, προφανώς ανταλλάσσοντας κάποιες κουβέντες, αν έκρινα σωστά από τις κινήσεις τους. Σε λίγο γύρισαν και οι δυο προς το μέρος μου με βήμα γρήγορο. «Καλά, τι της είπες εκεί μπροστά στον γενικό, κυρα - Καλλιόπη, και γύρισε;», ρώτησα. Η κυρα - Καλλιόπη με κοίταξε όλο νόημα, κλείνοντάς μου το μάτι.