Πρόσφατα, ένα πρωί, βρέθηκα σε ένα Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών για προσωπική μου υπόθεση. Πιάσαμε κουβέντα με έναν από τους υπαλλήλους. Απασχολούνται εκεί με μια σύμβαση διάρκειας δύο χρόνων. Μετά περιμένουν μήπως δικαιωθούν δικαστικά και μονιμοποιηθούν. Καλύπτουν μεν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αλλά τα σύγχρονα μοντέλα «απασχόλησης» που προωθούν οι κρατούντες δεν υπολογίζουν τέτοιες παραμέτρους.

Αλλη υπάλληλος εξυπηρετούσε μια μεσόκοπη κυρία που επικύρωνε έγγραφα του παιδιού της. Ο ίδιος ο κανακάρης έτρεχε σε άλλη δημόσια υπηρεσία να συγκεντρώσει δικαιολογητικά, να υποβάλλει μια υποψηφιότητα, νομίζω για το διαγωνισμό διανομέων των ΕΛΤΑ. Πολύ το χαρτομάνι που έπρεπε να επικυρωθεί, πολλές οι σφραγίδες, πολύς ο χρόνος που έκανε και η υπάλληλος να ελέγχει την πιστότητα των αντιγράφων. Η μεσόκοπη κυρία τη λυπήθηκε και είπε κάτι παρηγορητικό για τον κόπο της, με μια κατάληξη αρκετά συνηθισμένη τον καιρό που ζούμε: «...αλλά ξέρεις και τι είναι η ανεργία κορίτσι μου;»...

Η υπάλληλος είπε ότι ήξερε και η απάντησή της αυτή δόθηκε με ένα πολύ στενάχωρο ύφος. Ισως γιατί απ' εκεί ερχόταν και η ίδια, και εκεί φοβόταν ότι θα καταλήξει, μόλις τελειώσει η σύμβασή της. Αυτή η έρμη σύμβαση που της εξασφαλίζει λίγες εκατοντάδες ευρώ και μια εφήμερη καρτέλα ημιαπασχολήσιμου. Η ίδια υπάλληλος κοίταξε ένα συνάδελφό της που πιστοποιούσε το γνήσιο σε πέντε ή έξι καρτέλες ενσήμων άλλου εξυπηρετούμενου πολίτη. Της ξέφυγε τότε ένα «κοίτα να δεις ένσημα!», που θα μπορούσε να εκληφθεί κι ως πικρόχολο. Δικαιολογημένο βέβαια, αν σκεφτεί κανείς ότι με το ρυθμό που κολλούν σήμερα ένσημα σ' ένα νέο παιδί, δε βγαίνει στη σύνταξη ούτε με 137 χρόνια συνεχούς εργασίας.

Το γνήσιον της υπογραφής μου πιστοποιήθηκε. Είχαν περάσει πέντε λεπτά, πέρασα κι εγώ το κατώφλι, αφήνοντας πίσω μου τα δέκα τετραγωνικά του ΚΕΠ και τους τρεις - τέσσερις χαρακτήρες με τα διαφορετικά και συνάμα παρόμοια προβλήματά τους. Στις εφημερίδες, κρεμασμένα πρωτοσέλιδα κυβερνητικών και νεοδημοκρατικών εφημερίδων διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους. Παπανδρέου - Καραμανλής με χέρια υψωμένα ή προτεταμένα, σαγόνια χαμογελαστά ή τετράγωνα, γραβάτες ροζουλί ή γαλάζιες λαμέ.

Φαντάστηκα ότι ολόγυρά μου, παντού στην πλημμυρισμένη πόλη, κυκλοφορούσαν συνομήλικοί μου άνεργοι, μερικώς απασχολήσιμοι, ανασφάλιστοι, κακοπληρωμένοι, απογοητευμένοι, με δυσκολίες να κάνουν οικογένεια, να αναθρέψουν ένα παιδί, να πληρώσουν το ενοίκιο, να πιάσουν ένα διαμέρισμα πιο άνετο από τα συνήθη 50 τετραγωνικά, να τους περισσέψει για μια αποκριάτικη απόδραση, να, να, να... Τόσες δεκάδες να, όσα και οι καταπιεσμένες τους ανάγκες. Ωραίο παρόν κι ακόμα καλύτερο μέλλον. Με γκρίζα σύννεφα, μικρά πλημμυρισμένα σπίτια και υποκριτικά αλληλοκατηγορούμενες γραβάτες. Ροζουλί και γαλάζιες λαμέ.