Αλλεπάλληλες επαφές με Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους αξιωματούχους είχε, αυτήν την εβδομάδα, ο απεσταλμένος του Προέδρου Μπους στην περιοχή, Τζον Γουλφ, ο οποίος επέστρεψε μετά από απουσία τουλάχιστον τεσσάρων μηνών. Ουδεμία σοβαρή πρόοδος επιτεύχθηκε σε αυτό το διάστημα, παρά τις ακάματες προσπάθειες της αιγυπτιακής ηγεσίας που φαίνεται να έχει αναλάβει, εκ μέρους προφανώς των εμπνευστών του «οδικού χάρτη», να πείσει τις παλαιστινιακές οργανώσεις σε νέα εκεχειρία. Και σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, η επιστροφή του Γουλφ στην περιοχή πιθανότατα δε θα επιφέρει καμία αλλαγή στο υπάρχον τέλμα.

«Ο οδικός χάρτης δεν μπορεί να αναθερμανθεί γιατί δεν υπήρξε ποτέ ζωντανός. Γεννήθηκε νεκρός». Αυτό υποστηρίζουν πολλοί διπλωμάτες, αλλά και δημοσιογράφοι από όλες τις πλευρές, εδώ και πολύ καιρό. Το διαμεσολαβητικό πόνημα του Κουαρτέτου (ΗΠΑ, ΕΕ, ΟΗΕ, Ρωσία), παρά τη σημαντικότατη καθυστέρηση στην κατάρτισή του, που καλλιέργησε προσδοκίες, δε δικαίωσε όσους πίστεψαν ότι θα εμπεριείχε εκείνα τα στοιχεία που θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις, έστω, για την έναρξη μιας νέας ειρηνευτικής προσπάθειας.

Δεν προέβλεπε τίποτε συγκεκριμένο πέρα από την επαναδιατύπωση των γνωστών ευχολογίων περί «εξάλειψης της βίας και σταδιακής αποκατάστασης της συνεργασίας των δύο πλευρών». Αν κάτι αναφερόταν ρητά σε αυτό το πόνημα, ήταν η υποχρέωση της παλαιστινιακής πλευράς να «συνθλίψει τις τρομοκρατικές δομές», χωρίς να γίνεται καν λόγος στη γενεσιουργό αιτία όλων των τραγικών αυτών εξελίξεων: στην κατοχή. Από την άλλη, η ισραηλινή πλευρά δε δεσμευόταν για τίποτε απολύτως. Αντίθετα, αφέθηκε ελεύθερη να αξιοποιήσει μια λέξη - κλειδί που θα εξασφάλιζε την πάγια και τυφλή υποστήριξη του Λευκού Οίκου: το δικαίωμα «αυτοάμυνας απέναντι στην τρομοκρατία», το οποίο ο Πρόεδρος Μπους συμμερίζεται και επικροτεί ακόμη και αν επεκτείνεται, άνευ αποδείξεων, στα εδάφη και ξένων χωρών, όπως η Συρία.

Ετσι οι μήνες κύλησαν δραματικά για τον παλαιστινιακό λαό από τον Ιούνιο, οπότε πραγματοποιήθηκε η ιστορική για τον «οδικό χάρτη» συνάντηση Μπους - Σαρόν - Αμπάς, στην Ακαμπα της Ιορδανίας, μέχρι σήμερα. Ο ισραηλινός στρατός, ακολουθώντας εμφανέστατα ένα καλά συντονισμένο εξαρχής σχέδιο, παραμένει εντός των εδαφών, κατεδαφίζει σπίτια, απαλλοτριώνει παλαιστινιακή γη, χτίζει το διαχωριστικό τείχος, καταδικάζει σε ασφυξία και υποχρεωτική φυγή τους Παλαιστινίους. Επιπλέον, ο Αριέλ Σαρόν μοιάζει να προσανατολίζεται προς την υιοθέτηση ορισμένων μονομερών μέτρων που θα υποκαταστήσουν ακόμη και αυτόν τον εξαϋλωμένο «οδικό χάρτη» και θα δώσουν οριστικό τέλος σε κάθε περαιτέρω δήθεν διαπραγμάτευση και θα περιθωριοποιήσουν οριστικά τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ.

Αυτή η σιωπηλή, ιδιόμορφη, αλλά πιθανώς πολύ καταστροφικότερη, κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών ήρθε και πάλι στις πρώτες θέσεις της δημοσιότητας ύστερα από αρκετές εβδομάδες λήθης, μετά την πολύνεκρη εισβολή του ισραηλινού στρατού, χωρίς ούτε καν να υπάρχει αφορμή, στην πόλη της Γάζας, την Τετάρτη, και την πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας που ακολούθησε, ένα 24ωρο αργότερα, στην Ιερουσαλήμ. Ουδείς, όμως, από τους κομιστές του «οδικού χάρτη», που δε δίστασαν να πιέσουν την παλαιστινιακή πλευρά να αποδεχτεί τον «οδικό χάρτη», όπως έπραξε ο νυν υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος και επίδοξος πρωθυπουργός της χώρας από τη θέση του ΥΠΕΞ και του προεδρεύοντος της ΕΕ, δε φαίνεται διόλου να ανησυχεί ή να χάνει τον ύπνο του.

Ο κ. Παπανδρέου, φορέας όπως διατείνεται μιας «ηθικής επανάστασης» και μιας «νέας πολιτικής αλλαγής», δε δείχνει να νιώθει ούτε καν την ανάγκη να κάνει ένα σχόλιο για τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα. Αλλωστε και αν το έπραττε, πιθανότατα, να μην έβρισκε τίποτε άλλο να πει πέραν του να αποδοκιμάσει, γενικώς, τη βία, να μοιράσει εκατέρωθεν τις ίδιες ευθύνες και να εγκαλέσει και τις δύο πλευρές «να αναλάβουν τις ευθύνες τους», η μία ως κατακτητής ή άλλη ως κατεχόμενος, υποθέτουμε. Αυτό έπραττε τόσο καιρό, με άψογα διπλωματικό και ευγενή τρόπο, οφείλει να ομολογήσει κανείς.

Αυτή τη νοοτροπία εξίσωσης θύτη και θύματος, απόκρυψης της ουσίας του προβλήματος, δηλαδή της κατοχής, και περιθωριοποίησης των ειλημμένων αποφάσεων του ΟΗΕ, υπηρέτησε πιστά μέχρι σήμερα. Αλήθεια, σήμερα, που Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί βυθίζονται πάλι στο αίμα και στο πένθος, ενώ το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο, εξαρχής απολύτως άχρηστος, «οδικός χάρτης» απειλεί να τινάξει ολόκληρη την περιοχή στον αέρα και το τείχος «πνίγει» κυριολεκτικά τον παλαιστινιακό λαό, η προσωποποίηση αυτή της ανανέωσης έχει κάτι να πει, να σχολιάσει, να προτείνει, με γνώμονα, φυσικά, «την ηθική επανάσταση και την ανθρωπιά» που διατείνεται ότι διαπνέει τα πολιτικά του σχέδια; Γιατί μετά από τόσα χρόνια αίματος, τόσους νεκρούς και τόση απόγνωση, οι λέξεις, τουλάχιστον, θα πρέπει να προφέρονται με μια στοιχειώδη αιδώ.